2 MARCA
ŚW. HELENA, CESARZOWA.
Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.
Helena, znaczy tyle co sławna. Urodziła się w Anglii z bogatej rodziny, a dla piękności i dobrego serca, pojął ją za małżonkę hetman wojsk rzymskich, Konstancjusz. Owocem tego małżeństwa był syn Konstanty Wielki, który później został cesarzem całego państwa rzymskiego. Matka wychowała go starannie i rozumnie. Wkrótce jednak straciła męża i syna z powodu niegodziwej polityki Dioklecjana. — Cesarz ów widząc, że nie potrafi sam rządzić olbrzymim państwem rzymskim, wziął na współrządcę Konstancjusza pod tym warunkiem, że oddali od siebie żonę Helenę, gdyż była za mądrą kobietą i za szlachetną, a ożeni się z pasierbicą drugiego współrządcy Maksymiana; syna zaś odda mu jako zakładnika. Chcąc się dorwać tak wysokiej władzy, zgodził się Konstancjusz na żądanie Dioklecjana, i Helenę odesłał do Anglii, gdzie żyła w zaciszu bolejąc nad doznaną krzywdą. Do pokrzywdzonej zbliżyli się Chrześcijanie, a zapoznawszy ją z Zasadami swej Religii, nauczyli znosić cierpliwie okrutność losu. — Aliści w r. 305 uciekł syn jej Konstanty z dworu cesarskiego, i przybył do matki. Wojska w Anglii stojące nie chcąc znosić tyranii Maksymiana, obwołały go cesarzem. Konstanty wyruszył na czele wojsk sobie oddanych przeciw współzawodnikowi. Obydwie armie spotkały się pod Rzymem. Konstanty, choć mniej miał żołnierzy w przeddzień walki otrzymał zapewnienie zwycięstwa. Na niebie ukazał się Krzyż z napisem: „In hoc Signo vinces!” tj. „W tym Znaku zwyciężysz”. Kazał na sztandarach umieścić Krzyż, ruszył do walki i zwyciężył. Z wdzięczności nadał wolność wyznawania Religii Chrystusa Pana, i ochrzcił się wraz z matką, której nadał tytuł cesarzowej i powierzył nadzór nad kasami państwa. — Przywrócona do należnej jej godności, nie unosiła się dumą Św. Helena, ale zawsze była wzorem pokory i łagodności. W kościele nie żądała osobnego miejsca; między ludem klęcząc modliła się. Nadwyżki z dochodów państwa przeznaczała na budowę kościołów i szpitali. Sama nawiedzała chorych niosąc im leki i zapomogę. — Mając lat 80 pojechała do ziemi Świętej, odszukała grób Chrystusa Pana i Krzyż, na którym Go umęczono. Na Golgocie, w Betlejem i Nazarecie, zbudować kazała wspaniałe bazyliki. Wróciwszy do Rzymu świątobliwy prowadziła żywot, troszcząc się gorliwie o rozszerzenie Nauki Chrystusa. Umarła w r. 328, a relikwie jej spoczywają do dziś w Rzymie w kościele N.M.P. „Maria Maggiore”.
Punkty do rozmyślania.
Św. Helena starała się nie tylko o budowę kościołów, ale także o to, aby te kościoły były wspaniałe i okazałe, godne Pana Boga. W domu natomiast unikała wystawy i zbytku.
— My czynimy odwrotnie. W domach naszych przepych i zbytek, a na budowę okazałych świątyń, lub ich ozdobę, nie mamy grosza. — A jednak powinniśmy starać się o to, aby każdej wiosce był kościół, który jest fortecą nie tylko naszej Wiary, ale i narodowości.
Modlitwa.
Panie Jezu Chryste, Który objawiłeś Św. Helenie, miejsce gdzie Krzyż Twój był ukryty, aby tym kosztownym Skarbem wzbogacić Kościół Święty, użycz nam za jej wstawieniem tej Łaski, abyśmy znosząc tu na ziemi zasłużyli sobie na wieczną nagrodę w Niebie. Amen.
© salveregina.pl 2023