26 Października.

Św. Hilarion, Opat.

Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.

Założyciel wielu klasztorów pustelniczych, Św. Hilarion, rodem był z Tabaty, z Palestyny. Rodzice jego pogańską wyznawali religię i w niej syna wychowali. Ponieważ wielkie do nauk miał zdolności, wysłali go do Aleksandrii. Tu słuchał rozmaitych mistrzów i zetknął się z filozofami chrześcijańskimi, a przekonany o prawdziwości Religii Świętej, nawrócił się, przyjął Chrzest Święty i postanowił bogomyślnie wieść życie. — Wielkiej sławy w Egipcie zażywał pustelnik Antoni. Do niego poszedł Hilarion, i zamieszkał przy nim kilka miesięcy, ucząc się umartwienia i pobożności. Spodobało mu się to życie ostre i pokutnicze. Wrócił do domu, rozdał braciom i ubogim majątek, sam zaś poszedł na puszczę około Gazy, gdzie żywił się owocami leśnymi i korzonkami. Wysechł tak, że pozostała na nim skóra i kości. Jedną tylko szatę nosił skórzaną na upały i na zimna nocne. Czas na modlitwie i rozmyślaniu przepędzał, a gdy pokusy nań uderzały, pięściami bił się w piersi, i przez 2 lub 3 dni do ust niczego nie wziął. — Dopadli go zbóje, i dziwili się, że się ich nie lękał. „Goły rozboju się nie boi”, odpowiedział. „A gdybyśmy cię zabili?” „Każdego dnia przygotowuję się na dobrą śmierć”. — Skruszyli się zbójcy i poprawili. — Wielu ludzi poczęło się garnąć do Hilariona, pragnąc pod jego kierunkiem umartwione prowadzić życie. Budował dla nich klasztory i zaprawiał do pokuty i pracy. Klasztorów tych kilkadziesiąt założył w Palestynie i Syrii. — Kiedy wstąpił na tron Julian Apostata i pogaństwo przywracać począł, starosta Gazy burzył klasztory, pustelników porozpędzał, i Hilariona szukał, chcąc go zabić. Uszedł wtedy Hilarion do Libii, a stąd puścił się do Sycylii. Tu w górach zamieszkał i wielu towarzyszy zostawił. Ścigany pojechał do Dalmacji, a stąd do Cypru, wszędzie do życia umartwionego ludzi zachęcając i klasztory w miejscach samotnych zakładając. Zmarł na Cyprze mając lat 80. Konając mówił: — „Wynijdź duszo moja! Przeszło 60 lat służysz Chrystusowi, ciesz się więc śmiercią, że cię z Nim połączy”.

Punkty do rozmyślania.

Świat ofiaruje człowiekowi bogactwo, zbytek, rozkosz, zaszczyty i mądrość, mówiąc, że te rzeczy dają mu szczęście. Gdy jednak zakosztujesz tego szczęścia, powiadasz sobie: marność, marności i wszystko — marność.

Pismo Święte inaczej nas uczy: Szczęśliwy ten, kto idzie drogą cnoty; szczęśliwy, kto cierpi, kto płacze; kto wyrzekł się bogactw; kto bierze krzyż swój i idzie za Jezusem na Kalwarię!

Dlatego to pustelnicy porzucali świat i jego bogactwa, szli na miejsca odludne i tam przygotowywali się na dobrą śmierć, tam pracowali na Niebo, gdyż dopiero w Niebie prawdziwe osiągniemy szczęście. „Błogosławieni niepokalani, którzy chodzą w Zakonie Pańskim” (Ps. 119/118/).

Modlitwa.

Boże, Który w Błogosławionym Hilarionie dałeś nam przykład umartwienia i wyrzeczenia się świata, spraw, abyśmy go naśladując, nie skłaniali serc naszych do bogactw i zaszczytów tego świata, ale drogą cnoty i umartwienia do szczęścia wiecznego dążyli. Przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego. Amen.

© salveregina.pl 2023