20 Września.
Św. Ida, wdowa.
Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.
W czasie wojny z Sasami został rannym książe Egbert, hetman Karola Wielkiego. Cesarz oddał go w opiekę hrabiemu Arturowi, i polecił pielęgnować go troskliwie. Spełnił polecenia cesarza Artur, otoczył chorego wszelkimi wygodami, i czuwał przy jego łożu sam ze swą żoną i córką Idą. — Zwolna chory wracał do zdrowia; rana goiła się. Patrząc na bogobojność, pracowitość i poświęcenie Idy, zadawał sobie nieraz książe pytanie, czy to nie Zrządzenie Opatrzności, że do tego zamku przyniesiono go na kurację, gdzie miał sposobność poznać bliżej Idę? Jakież byłby szczęśliwym, gdyby mógł ją poślubić i żyć z nią poczciwie i bogobojnie? — Gdy cesarz przyjechał odwiedzić Egberta, ucieszył się, że tak szybko wraca do zdrowia. Uprosił wtedy monarchę, aby był jego swatem. Prosił cesarz hrabię Artura o rękę córki dla księcia, ale Ida wahała się, mając zamiar wstąpić do klasztoru. Gdy jednak rodzice i cesarz nalegali, widząc w tym Wolę Bożą, zezwolili na związek z Egbertem. Karol Wielki obdarował księcia rozległymi dobrami Westfalii, udali się więc tamże młodzi małżonkowie. Pożycie ich było szczęśliwe i wzorowe, gdyż ożywiała ich miłość, wzajemny szacunek i pobożność. Kierowali się względem siebie i względem poddanych pamięcią na Pana Boga i Jego Przykazaniami. — Wkrótce umarł Egbert. Ida owdowiawszy wcześnie, zniosła cios okrutny bez słowa skargi. Poddała się Woli Bożej i resztę życia ofiarowała na Chwałę Bożą. Rozmaici panowie, dobijali się o rękę młodej i słynącej z piękności wdowy, ale ona każdemu odmowną dała odpowiedź. Postanowiła żywot wieść doskonały i pożyteczny. Zamek jej stał się dla niej klasztorem. Ubierała się skromnie, postami umartwiała ciało, modliła się i rozmyślała. Dochody ze swych dóbr rozdawała ubogim, stawiała kościoły i szpitale, nawiedzając w nich i usługując chorym. W Herzfeld wystawiła kościół, a obok niego małą celkę, gdzie zamknęła się pod koniec życia. W celi ustawiła sobie kamienną trumnę, aby ciągle pamiętała o śmierci i wieczności. Żyła dwa lata w tym osamotnieniu i po krótkiej chorobie pokutniczy zakończyła żywot wsławiona licznymi cudami za życia i po śmierci.
Punkty do rozmyślania.
Św. Paweł Apostoł poucza: — Żona, jeżeliby zasnął jej mąż, wolna jest. Niech idzie za kogo chce, tylko w Panu. Ale błogosławieńsza będzie, jeżeliby tak została, wedle mojej rady (Kor. 7.) Mówi więc Św. Paweł Apostoł, że nie rozkazuje, ale daję radę, aby wdowa nie szła drugi raz za mąż, lecz zachowała czystość wdowią.
Św. Ida poszła za radą Apostoła narodów. Czynem swoim udowodniła najpierw, że prawdziwie kochała męża i poza grób dochowała mu wiary i miłości, a po wtóre, że nie zasklepiła się wyłącznie w tym uczuciu ziemskim, ale starała się o żywot doskonały i dla bliźnich pożyteczny. A przeto stała się między wszystkimi najsławniejszą, jak Judyta (Ks. Jud. 8, 5)
Modlitwa.
Ożywiaj nas i umacniaj w wierze, Wszechmogący Boże, za przyczyną Błogosławionej Idy, abyśmy nie przywiązując się do rzeczy ziemskich, niezachwianą ufność w Tobie jedynie w każdym pokładali zdarzeniu. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
© salveregina.pl 2023