23 Października.
Św. Jan Kapistran.
Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.
Św. Jan urodził się 1385 r. w Kapistrano, we Włoszech. Za lat młodych poświęcił się zawodowi prawniczemu, był wymownym adwokatem i zdolnym zarządcą. Król mianował go namiestnikiem Perugii. Podczas wojny między Perugią i Rimini, wzięty do niewoli zastanawiał się nad sobą, obrzydził sobie świat, i gdy go puszczono na wolność, prosił o przyjęcie do Zakonu Św. Franciszka. – Zakonnicy nie dowierzali jego nawróceniu, więc ubrali go za błazna, na koronie papierowej wypisali jego grzechy, i tak kazali mu chodzić po mieście i żegnać się ze światem. Poddał się próbie, i przyjętym został do Zakonu. Wkrótce okazał, że prawdziwie się nawrócił; był pokornym, umartwionym, posługi najniższe spełniał i na modlitwie długie godziny trawił. Mistrzem jego w życiu zakonnym był Św. Bernardyn z Sieny. Obydwaj wnet się zrozumieli, i pracowali nad reformą Zakonu. Kapistran puścił się w podróż i nie tylko klasztory zachęcał do Obserwy w duchu Św. Bernardyna, ale urządzał nadto misje dla ludu. Tysiące ludu ciągnęło za nim, aby usłyszeć jego nauki. Gdy przekroczył granicę Włoch, mawiał kazania po łacinie, a kapłan owego kraju tłumaczył je ludowi. Więcej jednakże słuchano Kapistrana niż tłumacza. W Niemczech godził kłótliwych książąt; w Czechach nawracał Husytów; na Śląsku i w Polsce klasztory Bernardynów zakładał, i mnóstwo ludu do poprawy życia nakłonił. W r. 1455 zdobyli Turcy Konstantynopol, zajęli Bułgarię i Serbię, i grozili zagładą Węgrom. Wówczas Kapistran z krzyżem w ręku głosił wojnę krzyżową w Austrii i Węgrzech, zebrał wielkie tłumy ludu i prowadził na pomoc królowi Huniademu. Pod Białogrodem (Belgrad) w Serbii przyszło do starcia. Turcy zostali na głowę pobici 1456 r.; i przez czas dłuższy zaniechali napadów na Węgry. Umęczony tą wyprawą zachorował Kapistran w Illak, i zmarł 23 października 1456 r. Papież Aleksander VIII. policzył go w poczet Świętych 1690 r.
Punkty do rozmyślania.
Gorliwość jest to cnota, która pobudza nas do pilnego ścisłego i skwapliwego wypełnienia obowiązków naszych względem Pana Boga, jako też obowiązków stanu, w którym pozostajemy.
Podwójna jest gorliwość 1. w nabożeństwie, czyli pobożność, i 2. w pracy. Podwójną gorliwością odznaczał się Św. Jan Kapistran, gdyż i pobożnym był, i pracowitym.
Pracował nie tylko nad zbawieniem swej duszy, ale i nad zbawieniem dusz bliźnich.
Lenistwo i próżniactwo przeciwnymi są gorliwości; w pośrodku stoi obojętność, którą także Pan Bóg potępia. „Iż nie jesteś ani zimnym ani gorącym, jeno letnim, pocznę Cię wyrzucać z ust moich” (Ks. Ap.)
Modlitwa.
Chwalebny wyznawco Chrystusa, który niczego innego na świecie nie pragnąłeś, jak tylko Chwały Bożej i tryumfu Kościoła, uproś nam u Boga tę Łaskę abyśmy Cię naśladując, mężnym umysłem znosili wszelkie utrapienia i przeciwności życia. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
© salveregina.pl 2023