Św. Ludger, Biskup.

 

26 marca.

ŚW. LUDGER, BISKUP.

 

 

 

 

Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.

 

 

Urodził się w Fryzji, 744 roku. Od młodości szczególniejsze okazywał zamiłowanie do nauk, więc oddano go na naukę do klasztoru w Utrechcie. Gdy tu szkoły ukończył, pojechał do Anglii ćwiczyć się w teologii pod okiem sławnego doktora Alkuina. Lubiany był przez kolegów i profesorów z powodu łagodności, pobożności i stateczności. Wyświęcony na kapłana został wysłany na misję do nawracania w północnych Niemczech Fryzów i Sasów, którzy dotychczas w pogaństwie pogrążeni byli. We Fryzji wielu pozyskał dla Religii Chrystusowej, bałwany obalał, stawiał kościoły, i kapłanów przy nich pozostawiał. Gdy jednak książe Saski Wittekind opanował Fryzję, Ludgara i jego misjonarzy wypędził, a pogaństwo na nowo szczepił. Udało się nareszcie cesarzowi Karolowi Wielkiemu poskromić Sasów i Fryzów. Za radą Alkuina posłał na ich nawrócenie znowu Ludgara dodawszy mu do pomocy licznych misjonarzy. Błogosławił Pan Bóg jego pracy, wielu Sasów Fryzów ochrzcił i pobudował im kościoły na miejscu pogańskich świątyń. Udał się później do Westfalii głosić Ewangelię, i tam postawił wielki Monaster dla zakonników, obok którego budować się poczęło miasto, które stolicą zostało tego kraju, a nazwisko swe wzięło od monasteru (Münster). – Arcybiskup koloński Gildebald widząc tak skuteczną pracę Św. Ludgara, wyświęcił go na biskupa Westfalii. Zaszczyty nie zmieniły jego usposobienia, owszem był jeszcze pokorniejszym, dla każdego przystępnym, i o Chwałę Bożą gorliwszym. Prócz licznych parafii założył jeszcze dwa klasztory w Werdunie i Halmsztadzie, na które cały swój majątek rodzinny włożył. Pod biskupimi szatami włosiennicę nosił, ciało swe postami umartwiał, i na świecie będąc zakonny wiódł żywot. – Słabego był zdrowia, a jednak od pracy się nie wymawiał, nauki sam głosił, i diecezję objeżdżał. Podczas wizytacji zachorował w Billerbek, i tamże umarł 26 marca 509 roku, prosząc o pochowanie w klasztorze werduńskim. Stało się według jego życzenia, a ludzie przy jego grobie wiele Łask wypraszali sobie i dziś wypraszają.

 

 

Punkty do rozmyślania.

Św. Ludgar wobec cesarza i książąt zawsze powagę swą zachował, i nigdy interesów Kościoła nie podporządkował zachceniom panów, którzy się powołują wtedy niby to na państwowe wymagania.

Przysłał raz posłańca cesarz, aby biskup zaraz doń przybył. Mówił wówczas Św. Ludgar pacierze kapłańskie, więc powiedział, że przyjdzie aż po ich skończeniu.

Pytał się cesarz gniewnie dlaczego zaraz nie przyszedł. Modliłem się, odpowiedziała Służba Boża ma pierwszeństwo przed służbą ludzką, a nawet cesarską. 

Karol Wielki przyznał słuszność biskupowi i rozpogodził czoło.

 

 

Modlitwa.

Wszechmogący Boże, Któryś Fryzom i Sasom posłał na opowiadanie Ewangelii Świętego Ludgara, użycz nam tej Łaski, abyśmy uciekając się do Ciebie za jego wstawiennictwem, w potrzebach naszych byli wysłuchanymi. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

© salveregina.pl 2024