16 STYCZNIA

ŚW. MARCELI I., PAPIEŻ I MĘCZENNIK.

Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.

Marceli urodził się w Rzymie, i tu się kształcił. Pogańska filozofia i jej zasady nie potrafiły zaspokoić pragnień jego serca, więc z całym zapałem rozczytywał się w pismach Ojców Kościoła, w których znajdywał odprawę dawaną przewrotności pogańskiej i wyjaśnienie Prawdy Chrześcijańskiej. — Zostawszy kapłanem nie tylko wymownym był kaznodzieją i wybornym nauczycielem katechumenów, ale nadto odznaczał się roztropnością i wyrozumiałością w zarządzie gminy Chrześcijańskiej. Cnoty te sprawiły, że wybrano go jednogłośnie papieżem. Rządził i kierował Kościołem Chrystusa od r. 304 do 310. — Świątobliwa matrona Lucyna ofiarowała mu cały swój majątek, aby go obrócił na rzecz Chrześcijan. Papież Marceli uważał, że najważniejszą rzeczą jest, aby wierni mieli wielką ilość parafialnych kościołów, i w tak dużym mieście, jak Rzym, nie byli zmuszeni zbiegać się do jednej parafii. Podzielił więc miasto na 20 parafii, i za otrzymane pieniądze, zbudował 20 kościołów, i kilka cmentarzy w katakumbach urządzić kazał. — Za czasów pontyfikatu Marcelego ostro spierano się, jak postępować z pokutnikami. Niektórzy bowiem Chrześcijanie z obawy męczeństwa, ofiarę czynili pozornie bałwanom pogańskim, w sercu swym jednak pozostawali Chrześcijanami, za postępek swój żałowali i garnęli się do kościołów. Podzielone były zdania, czy przyjąć tych pokutujących do grona wiernych, czy wykluczyć zaprzańców z Kościoła raz na zawsze. Rozstrzygnął tę sprawę Papież Marceli w ten sposób, że wobec zaprzańców kierować się należy miłosierdziem; nałożyć im ostrą pokutę, ale do Kościoła przyjąć. — Dowiedziawszy się o działalności Marcelego cesarz Maksencjusz, kazał go katować, potem wysłać na wygnanie. Wrócił jednak potajemnie do Rzymu; zamieszkał w domu Lucyny, który poświęcił na kościół, i w nim gromadził wiernych. Zdradzono to cesarzowi, który rozgniewany w kościele tym kazał umieścić dzikie bestie, i obsługiwać je Marcelemu. Siepacze nadzorowali prace Papieża, a głodem, katowaniem i rozmaitymi udręczeniami dokuczali mu w sposób dziki i złośliwy. Nie wytrzymał tych prześladowań długo, i dnia 16 stycznia 310 roku zmarł wycieńczony głodem i ranami. Relikwie jego spoczywają w Rzymie w kościele zbudowanym pod jego wezwaniem.

Punkty do rozmyślania.

Chrystus ustanowił Św. Piotra i Papieży Rzymskich jego następców, Zastępcą Swoim na ziemi, i Głową widomą Kościoła.

W sprawach Wiary i moralności Papież Rzymski jako Głowa Kościoła ma więc głos stanowczy i decydujący. Wszyscy Chrześcijanie wyroku jego słuchać powinni.

Jak posłuchały natychmiast Św. Marcelego w sprawie pokutujących zaprzańców Kościoły Wschodu i Zachodu, tak i w każdej innej sprawie słuchać powinny Papieży wszystkie Kościoły Chrześcijańskie.

Modlitwa.

Wysłuchaj, o Panie, błagania ludu Twojego, a za przyczyną i wstawieniem się Św. Marcelego, Papieża i Męczennika oddal od Kościoła Świętego prześladowania i napaści bezbożnych, abyśmy w pokoju i niewinności służyć Ci wiernie mogli. Amen.

© salveregina.pl 2023