12 Grudnia.
ŚW. OTYLIA.
Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.
Otylia urodzona 657 r., córką była księcia alemańskiego, Adalryka, panującego w Alzacji. Urodziła się ślepą, wskutek czego ojciec jej wpadł w taki gniew, że kazał ją albo zabić, albo rzucić dzikim bestiom na pożarcie. Mamka zlitowała się nad niemowlęciem, uciekła z nim aż do Francji, i oddała zakonnicom w Beaume, które maleństwo przygarnęły i wychowały. Podczas Chrztu Świętego, który udzielono jej, gdy w Zasadach Wiary Świętej należycie była pouczoną, odzyskała wzrok. – Wzrastając w lata, znakomite robiła postępy w naukach i cnocie. Pragnęła zobaczyć rodziców i miejsce rodzinne, ale srogi ojciec słyszeć nie chciał o odtrąconej. Nadaremnie wstawiała się za córką matka, nadaremnie prosił za nią brat, książe był niewzruszony. Gdy wbrew jego wyraźnej woli wprowadził brat Otylię do zamku, Adalryk wpadł w taki gniew, że syna na miejscu zabił. Natychmiast ochłonął i za porywczość swą żałował, ale już życia synowi nie wymodlił. – Pozostała Otylia przy rodzicach, ale nie długo cieszyła się swobodą. Piękność jej zwróciła na siebie uwagę młodzieży. Wielu starało się o jej rękę, ale ona odmawiała każdemu, gdyż dziewictwo już dawniej ślubowała Panu Bogu.
Gdy o tym postanowieniu dowiedział się ojciec, oburzył się niesłychanie, odpędził ją precz od siebie i kazał ze sługami najniższe spełniać posługi. Bez szemrania poddała się woli ojca, ciężko pracowała, a przykładem swym i nauką dobroczynnie wpływała na swe otoczenie.
Widząc ojciec stałość córki, darował jej zamek Hohenberg, który zamieniła na klasztor i była w nim pierwszą ksienią. Pobożna i umartwiona wzorem była dla sióstr zakonnych, a dobrodziejstwem dla całej okolicy, gdyż zakładała szkoły, szpitale i ochronki. Zmarła 720 r., wsławiona licznymi cudami za życia i po śmierci.
Punkty do rozmyślania.
Ufność jest to zdanie się na Wolę Pana Boga i pewność, że Pan Bóg nas nie opuści. We wszelkich okolicznościach, przykrościach i trudach ufaj Panu Bogu.
Skinieniem ręki On uciszył burze, On także uśmierzy burze, jakie nad twoją huczą głową.
Św. Efrem tak powiada: Ludzie wiedzą jaki ciężar osioł uniesie i nie obciążają go nad siły. Nierozważnie więc żalisz się, gdy mówisz, że za wielki ciężar złożył Pan Bóg na twe barki. On nieskończenie Mądry wie, ile wytrzymasz; nieskończenie Dobry, pospieszy ci w potrzebie z pomocą.
Naśladuj tylko Św. Otylię, i w każdej przykrości bądź cierpliwym. Złe staraj się usunąć lub naprawić spokojem, pracą.
Modlitwa.
Święta Otylio, jaśniejąca anielską czystością i cierpliwością, uproś mi u Boga, aby za przykładem twoim wszelkie nasze czynności były skierowane na większą Chwałę Boga i pożytek ludzi, i abyśmy wysłużyli po śmierci uczestnictwo wiecznego z Tobą pokoju w Niebie. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
© salveregina.pl 2023