22 Sierpnia.
Świątobliwy Janusz, książe.
Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.
Wielkiej sławy zażywał w Polsce Janusz, książe Zasławski. Walczył dzielnie z zbuntowanymi kozakami i tatarami pod Zbarażem odznaczył się w walce z Turkami pod Cecorą, i z Wołochami na Multanach. Gdzie wołał król i ojczyzna, tam stawał pan Janusz ze swym wojskiem, które własnym kosztem zbroił i utrzymywał. Walczył wszędzie dzielnie i ze stopnia na stopień postępując, otrzymał stopień wojewody Wołyńskiego. Grasowały wówczas w Polsce rozmaite sekty religijne i wabiły ku sobie wielmożów. Protestanci wnet pozyskali sobie księcia Janusza. Aliści dziwny miał sen. Zdawało mu się, że w bitwie pojmał go tatarzyn i skrępował. Długo rozważał i drugich pytał, jakie by ów sen miał znaczenie, lecz nikt nie umiał mu go wytłumaczyć. – W tym czasie przyjechał do niego ks. Kasper, jezuita. Przy stole szydził sobie książe Janusz z Kościoła Katolickiego, a wychwalał heretyków, którzy skasowali Sakramenty Święte i ceremonię, a zadowalali się samą modlitwą. Ks. Kasper zbił twierdzenie wojewody, a z Pisma Świętego i z Doktorów Kościoła udowodnił mu Prawdę Religii Katolickiej. Rzekł mu wtedy: Śniło mi się, że mnie tatarzyn związał, a oto książe związał mnie tak swymi dowodami, że ruszyć się nie mogę. Odpowiedział ks. Kasper: Spełnił się sen Waszej wielmożności. Rodem jestem tatarem. Wzięty przez Polaków do niewoli, nawróciłem się, wstąpiłem do Zakonu i zostałem kapłanem. Widział ks. Janusz w tym zdarzeniu Palec Boży. Nawrócił się i wyznanie Wiary Katolickiej złożył publicznie w kościele, w ręce ks. Kaspra. Nakłonił żonę, siostrę, dzieci i dwór cały, aby poszli za jego przykładem; starał się wreszcie oświecić swych poddanych i prawie wszystkich z Kościołem Świętym zjednoczył. Odkąd Katolicką przyjął Wiarę, odtąd zmienił obyczaje. Z hulaki i wolnodumca, stał się człowiekiem statecznym, pobożnym, sprawiedliwym dla poddanych, a hojnym dla ubogich. W swoich dobrach zbudował kilka kościołów i klasztorów. Żył świątobliwie i umartwiał się, a pokutą i dobrymi uczynkami starał się wynagrodzić przewinienia lat młodych. Zmarł w opinii świętości 1629 r.
Punkty do rozmyślania.
Jeżeli człowiek przez krewkość lub złość swoją z drogi prostej zboczy, i błądzi po bezdrożach grzechu, powinien co rychlej przez pokutę złe naprawić, i wrócić na drogę prostą.
Nie mów, że łatwo było czynić tak Świętym, a ty nim nie jesteś. Na to powiem ci, że Święci, nie urodzili się Świętymi, lecz jedni ciężką pracą utrzymali się na drodze niewinności, a drudzy zgrzeszywszy nawrócili się, pokutowali i długo i ostro, i za Łaską Bożą Świętymi zostali.
Kiedy Św. Augustyn widział jak trudno zerwać pęta grzechowe, zachęcał się do pracy tymi słowy: Mogli ci i te zostać Świętymi, dlaczegoż ty nie możesz? Podobnie mów i ty sobie: mogli inni drogą pokuty dostać się do Nieba, dlaczegoż i ja nie mogę?
Modlitwa.
Wysłuchaj, Panie, prośby nasze; ciemności rozumu naszego racz nawiedzeniem Łaski Swej oświecić, abyśmy zawsze roztropne myśli mając, wykonywali słowy i uczynkami tylko to, co się Tobie podoba. Amen.
© salveregina.pl 2023