Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. I., 1965r.

Rozmyślanie.

SÓL ZIEMI.

Cały świat wyznaczył Pan Jezus Apostołom na pole pracy. Powiedział im również, że Królestwo Boże mają szerzyć najpierw własnym dobrym przykładem. „Wy jesteście solą ziemi… A jeśli sól zwietrzeje, na nic się więcej nie przyda” (Mt 5, 13). Te Słowa Pana Jezusa odnoszą się do apostołów wszystkich czasów. Własne życie jest podstawą apostolstwa.

1. Dobra sól.

W Kazaniu na Górze streścił Pan Jezus całą Ewangelię, a także wyjaśnił obowiązki Swoich Uczniów. I dziwna rzecz: nie wspomina o pracy kaznodziejskiej, o głoszeniu Dobrej Nowiny, ale mówi: „Wy jesteście solą ziemi”. Sól posiada podwójną właściwość: chroni pokarmy przed zepsuciem i nadaje im przyjemny smak. Apostołowie mają również bronić ludzi przed złymi wpływami i zapewniać im zdrowie moralne, które jest zapachem duchowej natury człowieka. Mają tego dokonać przy pomocy Ewangelii i to Ewangelii widocznej, wcielonej w ich własnym życiu. „Wy jesteście solą ziemi”. Że tak należy tłumaczyć Słowa Pana Jezusa, dowodzi tego drugie porównanie: „Wy jesteście światłością świata… Nie zapalają świecy i nie kładą jej pod korzec, ale na świeczniku, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu. Tak niechaj świeci światłość wasza przed ludźmi, aby widzieli dobre czyny wasze i chwalili Ojca waszego, Który jest w Niebie” (Mt 5, 14-16).

Tym planom odpowiadało również wychowanie, jakie odbierali od Pana Jezusa Apostołowie. Mistrz stara się dać im głębokie zrozumienie Ewangelii, którą będą głosić światu. Wyjaśnia im osobno przypowieści (zob. Mk 4, 34), a jednocześnie wyrabia w nich cnoty ewangeliczne, których przykład muszą dawać światu. Uczy ich więc: bezinteresowności (zob. Mt 10, 9-10), roztropności połączonej z prostotą (Mt 10, 16), uczynności (zob. Mt 10, 24-25; 16, 24-25); ducha dziecięctwa (zob. Mt 18, 1-5), gorliwości pasterskiej (zob. Mt 18, 12-24), miłości wybaczającej (Mt 18, 15-35). Tylko ten, kto przykazania „wypełnia i naucza”, jest wielkim w Królestwie Niebieskim” (zob. Mt 5, 19). To jest ideał apostoła na wszystkie czasy.

Ten ideał przyświecał Św. Franciszkowi. Kazania jego odnosiły zdumiewające skutki, bo sam najpierw wypełnił to, czego od innych żądał. Celano pisze, że „Św. Franciszek mógł spokojnie mówić prawdę, bo nie lękał się ludzkiej nagany”. Tacy powinni być wszyscy jego bracia. Wedle własnych jego słów „Pan posłał Braci Mniejszych, by ludziom okrytym mrokiem grzechu dawali świetlane przykłady”. Przyszłość Zakonu zależy od tego, jak bracia będą wypełniać to posłannictwo. „Między światem a braćmi istnieje układ: bracia powinni dawać światu dobry przykład, a świat dostarczy im rzeczy potrzebnych do życia. Jeśli bracia sprzeniewierzą się obietnicy i nie będą dawać dobrego przykładu, świat za karę cofnie im swoją rękę”. Dlatego radował się bardzo Święty, gdy słyszał, że dzieci jego świecą przykładem świętości. Modlił się: „Ześlij, Panie, najobfitsze Błogosławieństwo tym moim braciom i wszystkim, którzy dobrym przykładem przynoszą zaszczyt swemu powołaniu, uświęć ich swoją szczególniejszą Łaską!”

— Zastosowanie. Wyświęcając diakonów, biskup mówi do nich: „Starajcie się życiem swym objaśniać Ewangelię tym, którym ją ustami głosić będziecie”. W czasie święceń kapłańskich wraca to samo napomnienie: ,,Niech nauka wasza będzie lekarstwem duchowym dla ludu Bożego, a życie wasze pokrzepieniem dla Kościoła Chrystusowego”. Konstytucje kapucyńskie przypominają kaznodziejom, że powinni pouczać lud słowem i życiem swoim, i nakazują, by do pracy kaznodziejskiej dopuszczać tylko ojców życia świętego i wzorowego” (Bonmann). Ojciec Święty, Benedykt XV, powiedział o misjonarzach: „Kto głosi słowo Boże, musi być mężem według Serca Bożego. Kto nawołuje do nienawiści grzechu musi sam go nienawidzić i unikać, zwłaszcza wśród pogan, którzy kierują się więcej zewnętrznymi objawami niż rozumem, osiąga się więcej, głosząc wiarę dobrym przykładem niż słowem”. Te słowa odnoszą się nie tylko do kapłanów. Reguła pierwotna wyraźnie pisała: „Wszyscy bracia powinni głosić kazania przykładem”.

— Postanowienie. Rzetelna troska, by dawać dobry przykład sobie nawzajem.

2. Sól zwietrzała.

Pan Jezus liczył się z możliwością zawodu w tej najważniejszej pracy, i dlatego wypowiada słowa ostrzeżenia: „A jeśli sól zwietrzeje, czymże się solić będzie? Na nic się więcej nie przyda, jeno, aby była precz wyrzucona i podeptana przez ludzi” (Mt 5, 13). Jeśli apostołowie przez życie sprzeczne z Ewangelią utracą moc chronienia ludzi od złego, kto im ją zwróci? Nie nadają się już do wzniosłego posłannictwa zwiastunów Ewangelii, są bezużyteczni jak zwietrzała sól. „Nie przyda się ani do gleby, ani na nawóz, ale precz ją wyrzucą” (Łk 14, 35). Czy do takich apostołów nie odnoszą się, i to w stopniu spotęgowanym, straszne groźby pod adresem gorszycieli (zob. Mt 18, 7)?

Św. Franciszkowi musiało również dźwięczeć owo straszne „biada”, gdy łzami zalany wypowiadał te przerażające słowa: „Panie Jezu Chryste, wybrałeś dwunastu Apostołów. Choć jeden z nich odpadł, reszta dochowała wierności i napełniona Tym Samym Duchem Świętym głosiła Ewangelię Świętą. Pamiętając o Swym dawnym Miłosierdziu, zasadziłeś, Panie, o tej ostatniej porze zakon Braci Mniejszych ku obronie Swej Wiary, żeby przez nich wypełniała się Tajemnica Ewangelii. Ale kto będzie za nich pokutował, jeśli nie tylko nie będą dawać świetlanych przykładów (do czego są posłani), ale dopuszczać się będą uczynków ciemności? Niech będą przeklęci przez Ciebie, Ojcze Najświętszy, i przez cały Dwór Niebieski, i przeze mnie, maluczkiego Twego ci wszyscy, którzy złym przykładem psują i niszczą to, co przez Świętych Braci tego Zakonu zbudowałeś i budować nie przestajesz”.

— Zastosowanie. Starajmy się, by nikt nie miał okazji ganić naszej pracy i naszego postępowania. Ludzie obserwują nas i surowo sądzą. Zgorszenie dane przez nas sprawia więcej złego. Każdy, kto się z nami styka, w kościele, w domu, na ulicy, powinien słyszeć ciche, a skuteczne kazanie głoszone naszym życiem skromnym, prostym, uprzejmym, w Panu Bogu zatopionym i pogodnym. Dawajmy sobie wzajemnie dobry przykład. Wychowujemy się nawzajem lub psujemy więcej niż zwykle sądzimy. Każdy ma wpływ na ducha wspólnoty, w której żyje.

— Postanowienie. Rzetelna troska, by dawać dobry przykład innym ludziom.

Modlitwa.

Św. Franciszku! Uproś mi u Boga darowanie wszystkich mych win, jakich się dopuściłem przez zły przykład! Daj mi zrozumieć, jaka to odpowiedzialna i wielka rzecz być ,,współpracownikiem Bożym” (1 Kor 3, 9) w zbawianiu dusz. Dopomóż mi być pochodnią płonącą” (J 5, 35) w Kościele Bożym! Amen.

  © salveregina.pl 2023