Przewodnik prawdziwej pobożności

Brunon Vercruysse SI

1886 rok.

Modlitwa przed rozmyślaniem.

I. Okiem wiary patrz na Świętego — spoczywa­jącego w Wiecznej Chwale.

II. Proś Go, aby cię wspierać raczył Swoim przemożnym Orędownictwem.

I. Punkt.

Nawrócenie się Św. Norberta.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE [*]. Norbert urodził się w Santen, w księstwie Klewaniu (Cleves), z rodziny spokre­wnionej z dworem panujących. Ukończywszy z nadzwyczajnym powodzeniem studia uniwersyteckie, wstąpił do stanu duchownego i wyświęcony na subdiakona, otrzymał bogatą kanonię, po czym wkrótce został kapelanem na dworze cesarza Hen­ryka VI; ale jego obyczaje nie odpowiadały świę­tości powołania, któremu się był oddał. Do trzy­dziestego roku, życie jego upływało na dworze w lekkomyślnych przyjemnościach i uciechach doczesnych, tak iż niechybnym byłoby jego po­tępienie, gdyby Pan Bóg nagłym zrządzeniem Swego zmiłowania nie sprowadził go był ze złej drogi. Pewnego dnia, gdy jechał do Greden w West­falii, by wziąć udział w jakiejś światowej uro­czystości, piorun uderzył obok niego i obalił go na ziemię. Przyszedłszy do przytomności zawołał jakoby drugi Saul: “Panie, co chcesz, abym uczy­nił”. Głos znowu odpowiedział mu na to: “Odwróć się od złego, a czyń dobre, szukaj pokoju w sa­motności i pokucie”. Natychmiast Norbert zmie­niony w innego człowieka opuścił dwór cesarski, rozdał swoje dobra między ubogich, zamienił ko­sztowne szaty na ubogą sutannę i udał się do klasztoru Św. Zygberta na surową pokutę.

ZASTOSOWANIE. Bądź zawsze posłusznym i ule­głym głosowi Łaski, bez względu na to, czy daje ci się słyszeć przez słodkie natchnienie czy przez ciężkie próby i zbawienne wyrzuty sumienia. Je­żeli teraz ci wypomina, że żyjesz w sposób nie odpowiadający, a może nawet wcale niegodny świętości twego powołania, nie rozpaczaj, naśladuj Św. Norberta. Jak On, odważ się na krok sta­nowczy; ocuć się z moralnego letargu: wejdź na ścieżkę doskonałości i gorliwie trwaj w dobrem, a jak On, będziesz Świętym, jakkolwiekby lekko­myślne było twoje życie przeszłe.

UCZUCIA [**]. Korne błagania. — Akt nadziei. — Ofiarowanie siebie.

POSTANOWIENIE [***]. Nie ulegaj nigdy pokusom zwątpienia.

II. Punkt.

Życie apostolskie Św. Norberta.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Po dwuletnim pobycie w pu­stelni, Norbert postanowił oddać się pracom apo­stolskim i zbawieniu bliźnich. Zaledwie został kapłanem, zaczął opowiadać pokutę i wszędzie niezliczone mnóstwo dusz nawracał. Biskup Laoński, poznawszy w nim wielkiego sługę Bożego, skłonił go, aby się osiedlił w jego diecezji. Nor­bert obrał na miejsce Swego zamieszkania samotną dolinę zwaną Premontre, tj. przekazaną (1120). To miejsce było przeznaczone w zamiarach Bożych na kolebkę przyszłego nowego za­konu, który miał wydać tylu Świętych i uwie­cznić imię Norberta. Regułę, którą nadał swoim uczniom, potwierdził Papież Honoriusz II (1126), a zakon Premonstratensów rozszerzył się wkrótce po całym kraju. W rok później św. Norbert był zmuszonym przyjąć arcybiskupstwo Magdeburgskie; przez lat 7 piastował tę wysoką godność, nie zmienił jednak w niczym Swojego surowego i pokutnego życia, i zawsze z jednakową troskli­wością czuwał nad założonym przez Siebie zakonem.

ZASTOSOWANIE. Jeśli nie jest ci dane jako Św. Norbertowi, stać się założycielem zakonu, albo wielkim misjonarzem, usiłuj przynajmniej udoskonalić się w stanie, do którego cię Opatrzność Boża powołała i przyczynić się dobrym przykładom do uświęcenia bliźniego. Jedno i drugie jest twoim obowiązkiem. Czy też myślisz o tym na serio?

UCZUCIA. Upokorzę się przed Panem Bogiem na myśl, że tak mało czynię dobrego i będę Go prosił, aby raczył przyjąć moją dobrą wolę.

POSTANOWIENIE. Starać się będę dobrym przy­kładem zbudować moją rodzinę i przyjść z po­mocą duszom bliźnich, modląc się za misjonarzy i wspierając dzieło rozkrzewienia Wiary.

III. Punkt.

Tryumf Świętego Norberta.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Uroczystość, którą dzisiaj ob­chodzą w kilku prowincjach pod nazwą tryumfu Św. Norberta, jest ustanowioną na pamiątkę zwy­cięstwa, jakie ten Święty odniósł nad herezjarchą Tanchelmem i nad jego zagorzałymi zwolennikami. Ci, rozmnożywszy się znacznie w Nider­landach, szerzyli groźne spustoszenia, osobliwie w mieście Antwerpii. Wszystkie środki władzy cywilnej i duchownej okazały się daremne, aż w końcu udano się do Norberta. Kazania Świę­tego Apostoła wydały zarówno prędkie jak nie­spodziewane owoce, toteż powszechnie uważano je za cudowne. W krótkim czasie nie było nawet śladów złego i katolickie nabożeństwo przywró­cone zostało w całej swojej świetności.

ZASTOSOWANIE. Pragniemy gorąco ściągnąć Bło­gosławieństwo Boże na nasze dobre uczynki. Na­śladujmy więc Św. Norberta, za jego przykładem przydajmy do czynu modlitwę, umartwienie, czy­stość intencji, uciekanie się do Najświętszej Dziewicy i do Świętych Aniołów Stróżów, którzy opiekują się duszami powierzonymi naszej żar­liwości.

ROZMOWA DUSZY [****] z Świętym Norbertem.

[1] Ur. około r. 1080. — zmarł 6 czerwca 1134. — Kano­nizowany 1582 r. — Zakon Premonstratensów czyli Norbertanów liczył przed wstrząśnięciami XVI wieku 50 opactw, 1300 klasztorów męskich i 400 żeńskich. Zakony duchowne, powstające z natchnienia Bożego dla obrony Kościoła stały się celem bezbożnych prześladowań; to powinno być dla nas wystarczającą pobudką, aby poświęcić chwilę medytacji ich założycielom, zwłaszcza, że wszyscy byli wzorami cnoty tym doskonalszymi, że celem ich powołania było uświęcenie drugich. Przypatrując się tym wzorom, kształcić się możemy w chrześcijańskiej doskonałości.

[2] Laon (Laodunum), miasto w południowo – wschodniej Francji.

Zachęcamy do:

1. uczczenia Najdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa w miesiącu Lipcu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo lipcowe do Najdroższej Krwi Pana Jezusa – dzień 11
2. uczczenia Najdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa poprzez nabożeństwo: Nabożeństwo ku czci Przenajdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa

[*] Ażeby ta książka rozmyślań nie stała się tylko książką czytań duchowych, należy zatrzymać się chwilkę i celem jasnego zrozumienia zastanowić się dobrze nad każdym głównym zdaniem rozważania i zastosowania, tak jak gdyby każde zdanie tworzyło osobny ustęp. Twoje własne myśli i uwagi oświecą cię i wzruszą więcej, niż wszystkie inne, podane przez innych. Bylibyśmy użyli tej formy zdań od­dzielonych ustępami, gdyby nie to, że wtedy objętość książki stałaby się o wiele obszerniejszą, a tym samym i cena wyższą.

[**] Wzbudzaniu uczuć należy poświęcić jak najwięcej czasu, gdyż przez nie tylko rozmyślanie, czyli medytacja staje się modlitwą. One zapalą i rozniecą w nas ogień Mi­łości Bożej. One rozmyślaniu naszemu nadadzą pewnego na­maszczenia i utrzymają nas przez cały dzień w gorącości ducha. Niepodobna też, aby w ciągu rozmyślania nie obu­dziło się w nas wiele innych uczuć, które, jak już wspomnieliśmy, są nierównie skuteczniejsze, bo pochodzą z głębi własnej duszy lub z natchnienia Bożego.

[***] Nie dosyć jest czynić dobre postanowienia, należy przede wszystkim zachęcić się i zmusić moralnie do wyko­nania powziętych postanowień. W tym celu należy uważnie rozbierać motywy czyli pobudki, jakimi są:

1) Wielkie korzyści, wypływające z wiernego wypeł­nienia dobrych postanowień w tym i przyszłym życiu.

2) Słuszność i sprawiedliwość. Czegóż bowiem wyma­gają od nas przyrzeczenia dane na Chrzcie Świętym?… sama na­zwa chrześcijanina…. ucznia i naśladowcy Jezusa Chrystusa? Jako też krótkość i wartość czasu?

3) Wielka łatwość wykonania… wszystko się ogranicza na kilku niewielkich usiłowaniach, na kilku umartwieniach, które Łaska Boża jeszcze łatwiejszymi czyni.

4) Radość. Jakże gładkim zadowoleniem napełnia nas trud lub ofiara podjęta z miłości ku Bogu. A przede wszystkim jakąż to pociechę będziemy z tego mieli w go­dzinę śmierci.

5) W końcu konieczność dobrych postanowień wykona­nych czynem. Ale jednego potrzeba (Łuk. X. 42), powie­dział Pan Jezus, jednej tylko rzeczy, tj. bym się uświęcił i zbawił, a do tego konieczne mi są dobre, a silne i skute­czne postanowienia.

[****] Rozmowa duszy czyli właściwa modlitwa jest bardzo zaleconą przez mistrzów życia duchownego. Uczucia i po­stanowienia, podane w punktach rozmyślania, dostarczą za­wsze obfitego do niej przedmiotu. Można ją częściej powta­rzać prowadząc raz z tą, drugi raz z inną osobą Trójcy Przenajświętszej, albo z Przeczystą Boga Rodzicielką. Albo z którym ze Świętych Patronów swoich, według własnej pobożności i natchnienia. W rozmowie duszy, czyli w modli­twie, zakończającej rozmyślanie, jest rzeczą bardzo poży­teczną ofiarować Panu Bogu praktyczne postanowienia na ten dzień i prosić Go usilnie o Łaskę wytrwania.
Często­kroć tracimy cały owoc rozmyślania, jeśli nie czynimy praktycznych postanowień na ten właśnie dzień, w którym rozmyślamy, albo nie prosimy gorąco o pomoc z Nieba, do wykonania dobrych posta­nowień, rachując zbyt wiele na własne siły.

Rozważania duchowe należy zakończyć odmówieniem „Ojcze nasz“ lub „Zdrowaś Marya”.

© salveregina.pl 2023