Uzdrowienie ślepego w Betsaidzie.

I. Wyobraź sobie Pana Jezusa, kładącego Ręce Swoje na oczy ślepego.

II. Proś o światło i namaszczenie Ducha Świętego.

I. Punkt.

Pan Jezus wysłuchuje prośby za ślepym.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE [*]. Apostołowie wylądowawszy na brzegu morza Galilejskiego poszli, mówi Św. Marek, do Betsaidy i przywiedli Jezusowi ślepego i prosili, aby się Go dotknął. A Jezus nic nie mówiąc, ująwszy ślepego za rękę, wywiódł go za miasteczko, a plunąwszy na oczy jego i włożywszy Ręce Swe, pytał go, jeśliby co widział. A on patrząc, mówił: Widzę ludzi jako drzewa chodzące (Mar. VIII, 22, 24).

ZASTOSOWANIE. Wywiódł go za miasteczko i śliną dotknął oczu jego; oto obraz, mówi Czcigodny Beda, namaszczenia Ducha Świętego. Czego uczy nas tutaj Boski Zbawiciel? Żeśmy powinni od czasu do czasu wywieść duszę naszą na miejsce samotne, odwrócić oczy od świata, aby w uciszeniu wszystkich pożądliwości i w skupieniu ducha rozmyślać Rzeczy Niebieskie. Czy nie dla braku skupienia i ducha wewnętrznego, jako ów ślepy z Betsaidy, jesteś tak nieczuły na Rzeczy Boże, tak zakochany w rzeczach stworzonych, które przecież są tylko środkami do osiągnięcia twego ostatecznego końca, tj. do uświęcenia i zbawienia twego?

UCZUCIA [**]. Pragnij gorąco być więcej skupionym, bardziej duchowym i pobożnym.

POSTANOWIENIE [***]. Staraj się o to, i czyń w tym celu wielkoduszne i stateczne usiłowania.

II. Punkt.

Pan Jezus stopniowo uzdrawia ślepego.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Potem, jeszcze raz położył Jezus Ręce na oczy jego: i począł widzieć, i uzdrowiony jest, tak, iż widział wszystko wyraźnie (r. VIII). To cudowne uzdrowienie tym się różni od innych, że je wykonał Pan Jezus stopniowo. Działał zaś w ten sposób dlatego, że jak tłumaczą Ojcowie Kościoła, usposobienie ślepego zrazu bardzo niedoskonałe, stało się później doskonalsze.

ZASTOSOWANIE. Stąd wnieść możesz, że Pan Bóg działa w sercu naszym w miarę przygotowania, jakie w nim zastanie: jeżeli to przygotowanie jest doskonałe, to skutek tej działalności Bożej jest wielki; jeżeli tylko mierne, to skutek mały albo żaden. I dlatego właśnie mało pożytku i mało światła odnoszą często ludzie ze swoich codziennych praktyk, a osobliwie z przyjmowania Świętych Sakramentów; oziębłość bowiem i brak gorliwości paraliżuje działanie Łaski i udaremnia zamiary Miłosierdzia Bożego. Czy nie tak nauczyło cię doświadczenie?… Drugim, praktycznym wnioskiem jest to, żeś się nie powinien zniechęcać, jeżeli przez dłuższy czas, pomimo modlitw i pracy nad sobą nie możesz się wyleczyć z tej lub owej choroby duchowej, dojść do tego lub owego stopnia doskonałości. Pan Bóg stopniami chce cię prowadzić do celów Swoich i jedynie wytrwałością możesz je osiągnąć. A gdzież wytrwałość twoja?

UCZUCIA. Proś o umysł skory do dobrego, o serce ulegle, o gorliwość stateczną.

POSTANOWIENIE. Proś o to z wielką wiarą i ufnością.

III. Punkt.

Pan Jezus odsyła ślepego do domu, nakazując,
aby się nie zatrzymywał w miasteczku.

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. I odesłał go, dodaje Ewangelista, do domu jego, mówiąc: Idź do domu swego, a jeśli wnijdziesz do miasteczka, żadnemu nie powiadaj (Mar. VIII). Pan Jezus nakazuje uzdrowionemu wrócić do domu, aby w skupieniu ducha zastanowił się nad otrzymanym Dobrodziejstwem i podziękował za nie Panu Bogu. Ale dlaczego nie pozwala mu zaspokoić godziwej zresztą ciekawości mieszkańców Betsaidy? Aby ich ukarać, że tak mały pożytek odnieśli z wielu Cudów, które między nimi uczynił, co się okazuje z tych Słów Chrystusa Pana powiedzianych przy innej sposobności: Biada tobie, Korozaim, biada tobie, Betsaido. Bo gdyby się były w Tyrze i w Sydonie Cuda stały, które się stały u was, dawno by były w włosiennicy i w popiele pokutę czyniły (Mat. XI, 21).

ZASTOSOWANIE. Pamiętaj zawsze z żywą w sercu wdzięcznością na Dobrodziejstwa Boże, a obawiaj się przede wszystkim tego, abyś pomimo tych Dobrodziejstw nie zostawał w dawnym stanie niedoskonałości. Czy nie wyrzucasz sobie czego w tej mierze?

ROZMOWA DUSZY [****] z Najświętszą Panną, Orędowniczką naszą u Chrystusa Pana.

[*] Ażeby ta książka rozmyślań nie stała się tylko książką czytań duchowych, należy zatrzymać się chwilkę i celem jasnego zrozumienia zastanowić się dobrze nad każdym głównym zdaniem rozważania i zastosowania, tak jak gdyby każde zdanie tworzyło osobny ustęp. Twoje własne myśli i uwagi oświecą cię i wzruszą więcej, niż wszystkie inne, podane przez innych. Bylibyśmy użyli tej formy zdań oddzielonych ustępami, gdyby nie to, że wtedy objętość książki stałaby się o wiele obszerniejszą, a tym samym i cena wyższą.

[**] Wzbudzaniu uczuć należy poświęcić jak najwięcej czasu, gdyż przez nie tylko rozmyślanie, czyli medytacja staje się modlitwą. One zapalą i rozniecą w nas ogień Miłości Bożej. One rozmyślaniu naszemu nadadzą pewnego namaszczenia i utrzymają nas przez cały dzień w gorącości ducha. Niepodobna też, aby w ciągu rozmyślania nie obudziło się w nas wiele innych uczuć, które, jak już wspomnieliśmy, są nierównie skuteczniejsze, bo pochodzą z głębi własnej duszy lub z natchnienia Bożego.

[***] Nie dosyć jest czynić dobre postanowienia, należy przede wszystkim zachęcić się i zmusić moralnie do wykonania powziętych postanowień. W tym celu należy uważnie rozbierać motywy czyli pobudki, jakimi są:

1) Wielkie korzyści, wypływające z wiernego wypełnienia dobrych postanowień w tym i przyszłym życiu.

2) Słuszność i sprawiedliwość. Czegóż bowiem wymagają od nas przyrzeczenia dane na Chrzcie Świętym?… sama nazwa Chrześcijanina…. ucznia i naśladowcy Jezusa Chrystusa? Jako też krótkość i wartość czasu?

3) Wielka łatwość wykonania… wszystko się ogranicza na kilku niewielkich usiłowaniach, na kilku umartwieniach, które Łaska Boża jeszcze łatwiejszymi czyni.

4) Radość. Jakże gładkim zadowoleniem napełnia nas trud lub ofiara podjęta z miłości ku Panu Bogu. A przede wszystkim jakąż to pociechę będziemy z tego mieli w godzinę śmierci.

5) W końcu konieczność dobrych postanowień wykonanych czynem. Ale jednego potrzeba (Łuk. X. 42), powiedział Pan Jezus, jednej tylko rzeczy, tj. bym się uświęcił i zbawił, a do tego konieczne mi są dobre, a silne i skuteczne postanowienia.

[****] Rozmowa duszy czyli właściwa modlitwa jest bardzo zaleconą przez mistrzów życia duchownego. Uczucia i postanowienia, podane w punktach rozmyślania, dostarczą zawsze obfitego do niej przedmiotu. Można ją częściej powtarzać prowadząc raz z tą, drugi raz z inną osobą Trójcy Przenajświętszej, albo z Przeczystą Boga Rodzicielką. Albo z którym ze Świętych Patronów swoich, według własnej pobożności i natchnienia. W rozmowie duszy, czyli w modlitwie, zakończającej rozmyślanie, jest rzeczą bardzo pożyteczną ofiarować Panu Bogu praktyczne postanowienia na ten dzień i prosić Go usilnie o Łaskę wytrwania.
Częstokroć tracimy cały owoc rozmyślania, jeśli nie czynimy praktycznych postanowień na ten właśnie dzień, w którym rozmyślamy, albo nie prosimy gorąco o pomoc z Nieba, do wykonania dobrych postanowień, rachując zbyt wiele na własne siły.

Rozważania duchowe należy zakończyć odmówieniem „Ojcze nasz“ lub „Zdrowaś Marya”.