V TYDZIEŃ PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. CZWARTEK. Rozmyślanie. Kapłan i Eucharystia. O. BERNARDYN GOEBEL

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

WSPARCIE - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

KAPŁAN I EUCHARYSTIA.

Zmarłego kapłana kładzie się do trumny w szatach liturgicznych. Zwyczaj ten wskazuje na bliski związek między kapłanem a Eucharystia.

1. Kapłan zapewnia istnienie Eucharystii.

Tylko do Apostołów i do ich następców powiedział Pan Jezus w Wieczerniku: „To czyńcie na Moją Pamiątkę!” (Łuk. 22, 19). Tak zrozumieli te słowa Apostołowie, tak je zawsze rozumiał Kościół Święty. Gdzie braknie kapłanów ważnie wyświęconych, tam Ołtarz stoi opuszczony, tam nie ma kto wprowadzić do Tabernakulum Boskiego Gościa, tam gaśnie wieczna lampka. Z przerażającą jasnością przypomniały to wiernym czasy, gdy kapłanów wypędzano, więziono, zabijano. To jest przyczyna czci i miłości, jaką lud katolicki otacza kapłanów. Patrzy na nich przez blask Eucharystii, który opromienia postać kapłana, choćby w niej było wiele ludzkich słabości. Ponad wszystkie inne przywileje kapłańskie, władza konsekrowania i składania Ofiary jest koroną Pana Chrystusową zdobiącą skroń każdego kapłana. Czy nie dlatego przede wszystkim tak go nienawidzi piekło?

— Zastosowanie. Miłość Eucharystii dała Św. Franciszkowi wielkie umiłowanie i poszanowanie kapłanów. O. Hilaryn Felder pisze: „Wiara Franciszka poprzez kryształową szybkę Monstrancji, na obrusie Ołtarza i na języku komunikującego widziała całą majestatyczną osobowość i działalność Tego, Który kiedyś chodził po okolicach Judei i Galilei, a któremu przyrzekł służyć po rycersku. Tę niepojętą Tajemnicę i to Dobro Nieskończone przywołuje kapłan z przeszłości Palestyny w chwilę obecną Tabernakulum, z wyżyn Nieba do najbiedniejszego ludzkiego serca! Myśl to porywająca i po ludzku niepojęta. Franciszek tak się nią przejął, że przez całe życie zabiegał o to, by kapłaństwo eucharystyczne kochać i czcić”. „Błogosławiony sługa, pisze sam Franciszek, który wierzy w kapłanów żyjących według Świętego Rzymskiego Kościoła Świętego! Biada tym, którzy nimi gardzą! Choćby nawet byli w grzechach, nikt nie powinien ich potępiać; bo Pan Jezus zastrzegł Sobie Sąd nad nimi. Ponieważ władza, jaką posiadają nad Najświętszym Ciałem i Krwią Pana naszego Jezusa Chrystusa, jest największa i ponad wszystkie inne wzniosła, dlatego większym jest grzechem dopuścić się jakiegoś uchybienia przeciwko kapłanom, niż przeciwko innym ludziom” (Bonmann). Jeszcze na łożu śmierci dał Święty wzruszający wyraz swego szacunku dla kapłanów, każąc br. Leonowi pisać w Testamencie: „Kapłanów pragnę się bać, kochać i szanować jako panów moich i nie chcę dopatrywać się w nich grzechu, bo Syna Bożego w nich dostrzegam i są panami moimi. A czynię to dlatego, że cielesnymi oczyma nic nie widzę na tym świecie z Najwyższego Syna Bożego, oprócz Najświętszego Jego Ciała i Krwi, które oni przyjmują i oni jedni innym udzielają”. Pełen miłości szacunek dla kapłanów jest więc tak samo franciszkański, jak miłość do Pana Jezusa w Eucharystii. Więcej nawet – jest on miarą tej miłości.

— Postanowienie. Szacunek i miłość dla kapłanów.

2. Eucharystia ośrodkiem życia kapłana.

Życie zawodowe człowieka w świecie koncentruje się wokół jakiegoś ośrodka związanego z ziemią: pracownia naukowa, biuro, warsztat, gospodarstwo itp. Ośrodkiem życia kapłana jest Eucharystia.

To Sam Pan Bóg umieścił nas w tym cudownym kręgu życia i pracy. Boski akt ustanowienia Eucharystii jest zarazem aktem ustanowienia kapłaństwa: „To czyńcie na Moją Pamiątkę!” (Łuk. 22, 19). Święcenia są głównie skierowane ku Eucharystii. Każde z nich wiąże ściślej z Tajemnicą Ołtarza, daje jakąś nową władzę eucharystyczną. Zbliżamy się coraz bardziej do Ołtarza, aż wreszcie słyszymy słowa: „Przyjmij władzę składania Ofiary Bogu!” Nadprzyrodzony proces, w którym Duch Święty kształtuje kapłanów, posiada charakter eucharystyczny. Pan Bóg Sam sprawia, że łączność kapłana z Eucharystią staje się nierozerwalna. To niezniszczalne znamię, jakim Duch Święty znaczy duszę kapłańską, którego nikt usunąć nie może, jest stygmatem eucharystycznym.

Nie tylko święcenia, ale i oparte na nich czynności kapłańskie wiążą się ciągle z Eucharystią. Święcenia kapłańskie, to była niby zorza poranna dnia wypełnionego blaskiem Eucharystii. Każdego ranka, odprawiając Mszę Świętą, staje kapłan na szczycie swego kapłaństwa. Jest przez Pana Boga namaszczoną ręką, przy pomocy której Mistyczne Ciało składa Bogu Ojcu w Trójcy Świętej Jedynemu Tego, przez Którego odbiera On „wszelką Cześć i Chwałę”. Jest ręką, przez którą świat otrzymuje Tego, w Którym jest całe jego zbawienie. Wszystkie szczegóły pracy kapłańskiej w ciągu dnia zmierzają w jakiś sposób ku Eucharystii. Kapłan jest zawsze albo wysłannikiem, albo piastunem Pana Jezusa Eucharystycznego. W kazaniu wskazuje na Niego: „Oto Baranek Boży!” (J 1, 36). W konfesjonale, przy łożu chorego udziela Sakramentu Pokuty, przygotowując dusze na Jego przyjście. Całe duszpasterstwo jest skierowane ku Chrystusowi Panu w Eucharystii.

— Zastosowanie. Tej pracy wynikającej z powołania kapłańskiego musi odpowiadać również życie osobiste. Najświętszy Sakrament musi być słońcem, które je oświeca, ogrzewa, z którego ono czerpie owocność i radość. Niech więc główną troską kapłana będzie godne, pobożne odprawianie Mszy Świętej. Całodzienna praca kapłańska w Ofierze Świętej niech będzie zakonsekrowana i poświęcona Panu Bogu. W ciągu dnia wracajmy myślą do Najświętszej Ofiary, ponawiając wdzięczność i oddanie się, prosząc o Błogosławieństwo. Pan Jezus w Tabernakulum niech będzie naszym Boskim Przyjacielem, z którym omówimy w czasie nawiedzenia wszystkie nasze kapłańskie trudy, walki, troski, trudności, zawody, nadzieje i obawy. Im bliższy będzie nasz osobisty kontakt z Panem Jezusem Eucharystycznym, tym więcej dusz przyprowadzimy do Niego. Tak jak kiedyś Jakub przyniósł w fałdach swych szat zapach pól, przez które szedł (Ks. Rodz. 27, 27), tak duszę naszą napełni tchnienie Najświętszego Sakramentu, na dowód, że Ołtarze Pańskie to nasz dom ojczysty. Dla braci zakonnych czy innych współpracowników kapłana jest to największa pociecha, że ich praca jest przeznaczona dla sług Eucharystii, a więc dla Samego Pana Jezusa Eucharystycznego.

— Postanowienie. Eucharystyczne kształtowanie całego naszego życia.

Modlitwa.

Dzięki Ci, Jezu, za ten podwójny Dar za Najświętszy Sakrament i Święte Kapłaństwo. Przebacz mi wszystkie winy wobec tych Świętych Tajemnic! Daj mi szacunek dla Twych kapłanów! Daj mi miłość do Najświętszego Sakramentu, bym ze Św. Bernardem mógł mówić: „Jesteś mi bratem i siostrą, ojcem i matką, jesteś mi wszystkim”. Amen.

Zachęcamy do: