Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.

Rozmyślanie.

CHRZEŚCIJAŃSKA MIŁOŚĆ BRATNIA.

Nie powinno nas dziwić, że liturgia niedzielna, która ma pomagać w urzeczywistnieniu ideału życia chrześcijanina, ciągle wraca do miłości. Miłość jest bowiem największym Przykazaniem Chrystusa Pana.

1. Chrześcijańska wspólnota.

Lekcja dzisiejsza jest wyjątkiem z listu Św. Piotra (1 P 3, 8-15), w którym uzasadnia on na podstawie Wiary wszystkie wymagania chrześcijańskiego prawa moralnego. Chrystus Pan jest Bożym kamieniem węgielnym, na którym ma stanąć świątynia z nas, żywych kamieni. Bóg Ojciec ustanowił Chrystusa Pana Kapłanem; przez Niego mamy składać duchowe, miłe Panu Bogu ofiary. Stąd wyprowadza Apostoł obowiązki poszczególnych stanów: podwładnych, niewolników i rodziców. Z tej samej perspektywy ukazuje ideał wspólnoty chrześcijańskiej.

Rządzi nią całkowicie prawo miłości. Miłość pamięta o wszystkich przed Panem Bogiem. Bliskie jej są cierpienia i radości bliźnich; zapomina o swoich pragnieniach i potrzebach, gotowa zawsze spieszyć z pomocą potrzebującym. Nie pamięta uraz i nie zna chęci zemsty; wybacza i zapomina, a za złe płaci dobrem. „Bracia! Bądźcie wszyscy jednomyślni, współczujący, braci miłujący, miłosierni, skromni, pokorni, nie oddając złem za złe, ani złorzeczeniem za złorzeczenie, lecz przeciwnie błogosławcie”.

Taka szeroka, powszechna miłość bierze początek z żywej wiary i serdecznej miłości do Chrystusa Pana. Chrystus Pan jest więzią jedności, która obejmuje wszystkich. Każdy z osobna, przez miłość i wiarę jest złączony z Nim jako Głową. W Chrystusie Panu zaś miłość łączy każdego ze wszystkimi. Stąd upomnienie Apostoła: „Pana Chrystusa święćcie w sercach waszych!”

— Zastosowanie. Ten apostolski ideał wspólnoty wyrażają Konstytucje kapucyńskie słowami: Bracia „zgromadzeni w Imię Jezusowe winni być jednym sercem i jedną duszą”. „Jedno serce, jedna dusza”, tzn. pamiętać o sobie, współczuć sobie, pomagać, wzajemnie się znosić i wybaczać, bez różnicy osób, z miłości do Pana Jezusa, którego widzimy i kochamy w każdym bracie i przez którego tworzymy ze wszystkimi świętą wspólnotę: zgromadzeni w Imię Jezusowe”. Każdy z osobna odpowiada w pewnym stopniu za urzeczywistnienie tego ideału. Jak się osobiście z tego wywiązujemy? Czy miłujemy naprawdę wszystkich? Czy tylko wybranych? Czy nie uprawiamy partyjnictwa? Jest to znak, że miłość nasza nie jest oparta na Miłości Pana Jezusowej, ale na naturalnych, a może i samolubnych pobudkach, dlatego nie zasługuje na nazwę miłości chrześcijańskiej ani zakonnej franciszkańskiej.

— Postanowienie. Kochać wszystkich bliźnich bez różnicy.

2. Chrześcijanin.

Ewangelia dzisiejsza jest wyjątkiem z kazania na górze (Mt 5, 20-24). Myśl główna tego kazania brzmi: „Jeżeli sprawiedliwość wasza nie będzie obfitowała więcej niż uczonych w Zakonie i faryzeuszów, nie wnijdziecie do Królestwa Niebieskiego”. Stronnictwo religijne faryzeuszów powstało w czasach pomachabejskich z gorliwości o prawo Mojżeszowe, w walce z pogaństwem, którego wpływy przenikały w życie Izraela. Początkowa wierność prawu wyrodziła się powoli w czysto zewnętrzne przestrzeganie prawa, w religię litery, doskonałość czysto zewnętrzną. Faryzeusze cieszyli się wśród ludu wielkim uznaniem i wpływem; wbrew nim Pan Jezus podkreśla, że nie zadowala się zewnętrznym pełnieniem prawa, ale żąda dobrego usposobienia wewnętrznego, odpowiedniej postawy moralnej.

Tę ogólną zasadę stosuje do poszczególnych przykazań, w dzisiejszej Ewangelii do przykazania miłości bratniej. Obejmuje ono całego człowieka: jego życie zewnętrzne i wewnętrzne. Takiej miłości, jakiej domaga się Chrystus Pan, sprzeciwia się nie tylko gwałt zewnętrzny, którego zakazuje piąte Przykazanie. Nie zgadza się z nią nawet usposobienie niechętne i słowo obraźliwe. Miłości nic nie może zastąpić. Nawet ofiara nie podoba się Panu Bogu, jeśli w sercu jest niechęć do bliźniego. „Jeśli tedy poniesiesz dar do ołtarza, a tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostawże tam dar twój przed ołtarzem, a idź pojednać się pierwej z bratem twoim. A potem przyjdziesz i ofiarujesz dar twój”. Nie mógł Pan Jezus mocniej podkreślić podstawowego znaczenia przykazania miłości.

— Zastosowanie. Czy i w naszej miłości braterskiej nie tkwi sporo faryzeizmu? Czy nie wystarcza nam „poprawne” tylko zachowanie wobec brata, bez wewnętrznej postawy serdecznej, czynnej miłości? Przykazanie Pana Jezusa jest jasne: „Jako Ja was umiłowałem, tak i wy macie miłować się wzajemnie” (J 13, 34).

— Postanowienie. Modlić się serdecznie o prawdziwą Miłość Bożą, bez której nie ma prawdziwej miłości bratniej.

Modlitwa.

Przebacz mi, Boże, liczne uchybienia przeciwko miłości. „Boże, Tyś miłującym Ciebie zgotował niewidzialne dobra: tchnij w serca nasze głęboką miłość ku Tobie, abyśmy, kochając Ciebie we wszystkim i ponad wszystko, dostąpili Obietnic Twoich, przewyższających wszelkie pragnienie” (Kolekta). Amen.

Zachęcamy do:

1. uczczenia Najdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa w miesiącu Lipcu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo lipcowe do Najdroższej Krwi Pana Jezusa – dzień 2
2. uczczenia Najdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa poprzez nabożeństwo: Nabożeństwo ku czci Przenajdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa
3. Nauka katolicka na święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny
4. uczczenia Najświętszej Maryi Panny w Jej Tajemnicy Nawiedzenia: Nabożeństwo ku czci Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny.

© salveregina.pl 2023