V TYDZIEŃ PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. ŚRODA. Rozmyślanie. Szkoła cnót. O. BERNARDYN GOEBEL

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

WSPARCIE - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

SZKOŁA CNÓT.

Ze wzruszeniem wchodzi się w klasztorze kapucyńskim w Altötting do celi noszącej nazwę Św. Aleksego. Maleńkie oratorium obok furty, z okienkiem na Tabernakulum. Ileż to razy, w wolnych chwilach, do tej celki wchodził Św. Konrad na krótką rozmowę z Panem Jezusem w Najświętszym Sakramencie.

1. Szkoła pokory.

Pan Jezus powiedział: „Uczcie się ode Mnie!” (Mt 11, 29). „Czegoż to mamy się od Ciebie uczyć?” – pyta Św. Augustyn. „Być pokornego serca”. „Czy to jest coś tak wielkiego, pyta dalej Św. Doktor, że możemy się tego tylko od Ciebie nauczyć? Przecież Ty jesteś tak wielki!” (De Virgin. 35). Z głębi Tabernakulum słyszymy te same słowa: „Uczcie się ode Mnie, żem jest pokornego Serca”.

W Eucharystii jest Pan Jezus w ciągłym ukryciu i ciszy, jak kiedyś w Betlejem, w Egipcie i Nazarecie. Często tylko kilka prostych dusz bierze udział w Ofierze Mszy Świętej i w ciągu dnia Go odwiedza. Wielki świat nie zna Go. W niezliczonych Tabernakulach przebywa samotny i opuszczony. Ołtarz jest punktem centralnym, sercem świata. Na Ołtarzu Pan Jezus modli się i ofiaruje, z Ołtarza oczyszcza i uświęca świat i dusze. Ale czyni to cicho, bez rozgłosu, nie zwracając na siebie uwagi. Kwiat na Ołtarzu, czy migający płomyk wiecznej lampki łatwiej zauważyć, niż „Króla królów i Pana panujących” (Ks. Obj. 19, 16) w odrobinie Chleba. Sprawdza się słowo Proroka: „Zaprawdę, Tyś jest Bóg ukryty, Bóg Izraela, Zbawiciel” (Ks. Iz. 45, 15).

W Eucharystii Pan Jezus daje przykład prostoty i skromności, większy niż w czasie Swego ziemskiego Życia. Czy dostrzegamy na Ołtarzu choć odrobinę blasku Jego Bóstwa? Choć odrobinę cichego Majestatu? Czy widzimy choć trochę Boskiej Mądrości, Potęgi i Miłości, które towarzyszyły wszystkim Jego krokom? Wszystko tu dla zmysłów ukryte w odrobinie Chleba. Często w bardzo ubogich naczyniach, w skromnym mieszkaniu. Ale Pan Jezus jest zadowolony.

W Eucharystii Zbawiciel znosi wzgardę, jak w czasie Męki i Śmierci. Obojętność, brak uszanowania, świętokradztwa, szyderstwa i zniewagi. Jakże często spełniają się prorocze słowa: „Wszyscy, którzy mnie widzą, szydzą ze mnie, krzywią wargi, potrząsają glową” (Ps 22/21/, 8).

W Eucharystii Pan Jezus praktykuje ciągle pokorne posłuszeństwo, które było jedynym prawem Jego Życia od żłobka do Krzyża. Posłuszeństwo ślepe, niezależnie od tego, czy słowo rozkazu przychodzi z ust godnego czy niegodnego kapłana. Posłuszeństwo doskonale: pozwala się kłaść, stawiać, nieść, jak kapłan chce. Posłuszeństwo ciągłe, wieczne: od chwili ustanowienia Eucharystii do ostatniej Mszy Świętej w Dniu Ostatecznym.

— Zastosowanie. Jakim kontrastem jest pokora Zbawiciela wobec naszej pychy, która tak się lęka pominięcia, tak pragnie uznania, wyróżnień; nie znosi najmniejszego upokorzenia i zawsze chce mieć przewagę. Naśladowanie mówi: „Ama nesciri et pro nihilo reputari; Naucz się kochać to, żebyś był nieznany i za nic uważany” (1, 2, 3). Jeśli nie nauczymy się tego u stóp „Mistrza pokory”, to gdzie się nauczymy? Z myślą o Panu Jezusie w Eucharystii wzywa pokorny Św. Franciszek: „Bracia, patrzcie na pokorę Pana Boga i otrząśnijcie serca wasze przed Nim! Uniżajcie się, byście byli wywyższeni!” (Bonmann).

— Postanowienie. Spoglądać często i z miłością na przykład Cnót Pana Jezusowych.

2. Szkoła miłości.

W ziemskim życiu Zbawiciela pokora łączyła się ściśle z miłością. Wzruszająca scena umywania nóg Apostołom w przeddzień Męki miała być dla nich obrazową lekcją pokory i ofiarnej, bezinteresownej miłości. Eucharystia, ustanowiona w chwilę po tym, utrwala te dwie cnoty.

Pan Jezus żyjący w Ołtarzu, woła jak kiedyś: „Pójdźcie do Mnie wszyscy, którzy pracujecie i uginacie się pod ciężarem, a ja was pokrzepię” (Mt 11, 28). W Tabernakulum, jak w czasie ziemskiego życia, ma czas dla każdego, kto do Niego przyjdzie. Każdego przyjmie i wysłucha, jakby był tylko dla niego. Rozumie wszystkie potrzeby ludzkie, nawet te, które trudno wypowiedzieć.

W Tabernakulum Pan Jezus jest naprawdę sługą wszystkich: grzeszących, kuszonych, dźwigających krzyż, borykających się z nędzą życia, pracowników i bojowników Królestwa Bożego. Jest wszystkim dla wszystkich. Rozgrzesza, poucza, wzmacnia, dodaje odwagi, pociesza, uświęca. Dniem i nocą wznosi Ręce ku Niebu i błaga jak dawniej: „Ojcze, odpuść im! (Łk 23, 34). Ojcze Święty, zachowaj ich w Imię Twoje!… Zachowaj ich od złego!… Uświęć ich w prawdzie!… Aby byli jedno!” (J 17, 11-21). Ciągle jeszcze może mówić jak w Wieczerniku: „Ja jestem pośrodku was jako Ten, Który służy” (Łk 22, 27).

Miłość Pana Jezusa w Eucharystii znosi wszystko, niczym się nie zniechęca. Widzieliśmy to już, rozważając Jego Pokorę. Jak mało tych, którzy przechodzą obok Jego Mieszkania, o Nim myśli! Ileż obojętności i lekceważenia w zachowaniu w Jego Obecności! A mimo to Pan Jezus nie przestaje ludzi kochać i wśród nich mieszkać. Ten wieczny płomyk palący się spokojnie, a ciągle przed Tabernakulum, dniem i nocą, jest najpiękniejszym symbolem nieskończonej Miłości w Tabernakulum.

— Zastosowanie. Czy możemy patrzeć na ten przykład miłości, nie ucząc się wyrozumiałości i współczucia dla wszystkich? O sobie zapominać, a chętnie spieszyć z pomocą bliźnim. Usuwać powoli ze swego charakteru twardość, szorstkość, drażliwość, a przyswajać sobie cierpliwość i łagodność Pana Chrystusową.

Za przykładem Świętych wsłuchujmy się w cichą, a wymowną naukę o pokorze i miłości franciszkańskiej, płynącą z Tabernakulum. Słuchajmy zwłaszcza w chwilach trudności w modlitwie i codziennej praktyce miłości. W Tabernakulum jest wiecznie otwarta księga do rozmyślania, której nigdy nie skończymy. „Gdy Pan Bóg uczy, mówi Św. Augustyn, uczy tak, że człowiek wie, co ma wiedzieć, i czyni, co ma czynić” (Enarr. in Ps. 119/118/; Serm. 17, 3).

— Postanowienie. W czasie rozmyślania lub cichej rozmowy z Panem Jezusem spoglądać często i z miłością na Przykład Jego Cnót.

Modlitwa.

Mądrości Odwieczna ukryta w ubogiej postaci Chleba! Słyszę Twe zaproszenie: „Przyjdźcie, dziatki, słuchajcie Mnie!” (Ps 34/33/, 12). Panie, „wskaż mi, jaką mam iść drogą, gdyż duszę moją ku Tobie podnoszę” (Ps 143/142/, 8). Amen.

Zachęcamy do: