PONIEDZIAŁEK II TYGODNIA WIELKIEGO POSTU. Rozmyślanie. W jaki sposób należy się gotować na śmierć.

 

Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego

1935 r.

 

 

PRZETŁUMACZYŁ Z WŁOSKIEGO

O. W. SZOŁDRSKI C. SS. R.

 

 

TOM I.

 

 

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ

DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.

 

 

Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.

Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci Nie­skończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kie­dy obrazić.

Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.

Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.

Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.

 

W roztargnieniach mów:

Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bo­wiem jest to, co dotąd uczyniłem.

 

 

 

UWAGA!

W poniedziałki Wielkiego Postu zgodnie z kan. 1252 § 3, zawartym w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 roku, obowiązuje POST ILOŚCIOWY. Szczegóły o obowiązujących postach są opublikowane w wpisie: Nauki katolickie o Wielkim Poście. 

 

 

 

 

 

„Rozporządź domem twoim, bo umrzesz, a nie zostaniesz żyw” — (Ks. Iz. 38, 1).

 

PRZYGOTOWANIE. — Doświadczenie poucza, iż ci szczęśliwie umierają, którzy, gdy śmierć na­dejdzie, już są umarli dla świata, tj. są oderwani od tych dóbr, z jakimi śmierć ma ich rozłączyć. Powinniśmy więc już teraz być gotowi opuścić majętności, krewnych, wszelkie dobra ziemskie, pamiętając, iż jeśli dobrowolnie tego nie uczyni­my, będziemy musieli koniecznie przy śmierci to zrobić, lecz z narażeniem swego wiecznego zba­wienia. Kto więc jeszcze nie obrał sobie stanu, niech taki obierze, jaki by wybrał w chwili śmierci.

 

I. — Św. Ambroży powiada, iż ci szczęśliwie umierają, którzy, gdy śmierć nadejdzie, już są umarli dla świata, tj. są oderwani od tych dóbr, z jakimi śmierć ma ich rozłączyć. Powinniśmy więc już teraz być gotowi opuścić majętności, kre­wnych, wszelkie dobra ziemskie, pamiętając, iż jeśli dobrowolnie tego nie uczynimy, będziemy musieli koniecznie przy śmierci to zrobić, lecz z narażeniem swego wiecznego zbawienia.

Zdaniem Św. Augustyna, do szczęśliwej śmier­ci bardzo pomaga wczesne uporządkowanie spraw ziemskich przez zrobienie testamentu co do ma­jątku, jaki się pozostawia, aby w godzinę śmierci móc zająć się jedynie Panem Bogiem. — Dobrze jest wów­czas rozmawiać tylko o Panu Bogu i o Niebie. Zbyt cen­ne są owe ostatnie chwile, by je tracić na myśli ziemskie. Przy śmierci dopełnia się korona wy­branych; wówczas może najobficiej zbiera się żni­wo zasług przez przyjęcie cierpień i śmierci z pod­daniem i miłością. Nie będzie miał jednak tak do­brego usposobienia przy śmierci, kto nie ćwiczył się w nim za życia. W tym celu wiele osób po­bożnych co miesiąc odmawia oświadczenie na go­dzinę śmierci wraz z aktami chrześcijańskimi, przystępuje do Spowiedzi i Komunii Świętej; przedsta­wiają sobie, iż są już umierający, bliscy ostatnie­go tchnienia.

Jakżeż ten środek pomaga do dobre­go życia, oderwania się od świata i szczęśliwej śmierci. Błogosławiony sługa on, którego, gdy przyjdzie Pan jego znaj­dzie tak czyniącego.

Kto każdej chwili oczekuje śmierci, choćby nagle umarł, zawsze umrze dobrze. I przeciwnie, czego się nie czyni za życia, bardzo trudno uczy­nić w godzinę śmierci. — Wielka Służebnica Boża S. Katarzyna od Św. Alberta, karmelitanka, umie­rając, tak rzekła z westchnieniem: Siostry moje, nie dlatego wzdycham, iż śmierci się obawiam, ponieważ 25 lat na nią czekałam; wzdycham, gdyż widzę tylu zaślepionych, którzy żyją w grzechach i sądzą, że się z Panem Bogiem przy śmierci pojednają, gdy ja zaledwie mogę wymówić Imię Jezus.

 

II. — Zbadaj swe serce, czy masz teraz przy­wiązanie do jakiej rzeczy ziemskiej, do jakiejś oso­by, do jakiej godności, jakiego domu, do pie­niędzy, jakichś pogadanek, żartów i pomyśl, że nie jesteś wieczny. Będziesz je musiał kiedyś opuścić, a może niezadługo; czemuż więc przywiązujesz się do tych rzeczy, narażając się na śmierć w niepo­koju? Zaraz ofiaruj wszystko Panu Bogu i bądź go­tów to utracić, gdy Panu Bogu się spodoba.

O ile jeszcze nie obrałeś sobie stanu, wybierz taki, jaki byś obrał w chwili śmierci, a który by ją szczęśliwszą uczynił. Jeśli zaś go już obrałeś, tak żyj, jakbyś chciał w godzinę śmierci, abyś był po­stępował. Wyobrażaj sobie, iż każdy dzień jest ostatni w twym życiu, ostatnią ta czynność, którą spełniasz: ostatnią ta modlitwa, ta Spowiedź, ta Komunia Święta. Jednym słowem, wyobraź sobie, iż każdej godziny jesteś umierający, leżysz w łóżku i słyszysz owo: Wyjdź, duszo chrześcijańska z te­go świata; często powtarzaj oświadczenie na go­dzinę śmierci i mów:

 

 

A więc, mój Boże, już niewiele godzin do ży­cia mi zostaje; chcę więc je wykorzystać na ko­chanie Cię, ile zdołam, w tym życiu, abym bardziej Cię miłował w życiu przyszłym. Niewiele mogę złożyć Ci w ofierze; ofiaruję Ci swe cierpie­nia, swoje życie, łącząc tę ofiarę z ofiarą, jaką Jezus Chrystus złożył Ci za mnie na krzyżu. Panie, me cierpienia są nieliczne i lekkie w porównaniu do tych, na jakie zasłużyłem; bez względu na to, jakie są, przyjmuję je z miłości ku Tobie. Zga­dzam się na wszelkie kary, jakie Ci się spodoba zesłać na mnie w tym i w przyszłym życiu, byle­bym Cię miłował w wieczności; karz mnie dowoli, lecz nie pozbawiaj Twej Miłości.  

Wiem, iż nie zasługuję, bym Cię miłował, gdyż tyle razy gar­dziłem Twą Miłością; lecz Ty nie umiesz odtrącić skruszonej duszy. Żałuję, Dobro Najwyższe, za wy­rządzone Ci zniewagi. Twa Śmierć, mój Odkupi­cielu, jest nadzieją moją. W Twe Ręce przebite po­lecam swą duszę. Maryo, Matko moja droga, wspie­raj mnie w owej wielkiej chwili. Już teraz Tobie oddaję ducha swego. Powiedz Twemu Synowi, aby miał litość nade mną. Tobie się polecam, uchroń mnie od piekła. Amen. (II, 48)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

© salveregina.pl 2024