WTOREK IV TYGODNIA WIELKIEGO POSTU. Rozmyślanie. Przyjdź, pójdź za Mną. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

UWAGA!

W wtorki Wielkiego Postu zgodnie z kan. 1252 § 3, zawartym w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 roku, obowiązuje POST ILOŚCIOWY. Szczegóły o obowiązujących postach są opublikowane w wpisie: Nauki katolickie o Wielkim Poście. 

Rozmyślanie.

PRZYJDŹ, POJDŹ ZA MNĄ.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Jezu, Który dla nas stałeś się posłusznym aż do śmierci na Krzyżu, naucz mnie naśladować Twój Przykład.

Rozważanie

1. Młodzieńcowi, który pragnął doskonałości, powiedział Pan Jezus: „Jeśli chcesz być doskonałym, idź sprzedaj wszystko, co masz i rozdaj ubogim (jest to rada ewangelicznego ubóstwa) a przyjdź i pójdź za Mną” (Mat. 19, 21). Te ostatnie słowa, jak zauważa Św. Tomasz z Akwinu, zawierają radę dobrowolnego posłuszeństwa. Istotnie, iść za Panem Jezusem, znaczy naśladować Jego Cnoty, a wśród nich bez wątpienia na pierwszym miejscu stoi posłuszeństwo. Pan Jezus przychodzi na ziemię, by spełnić Wolę Ojca Swego: „Oto idę, abym pełnił, o Boże, Wolę Twoją” (Żyd. 10, 7), i wielokrotnie podczas Swojego Życia stwierdza to wyraźnie: „Zstąpiłem z Nieba, nie żebym czynił Wolę Moją, ale Wolę Tego, Który Mnie posłał” (Jan 6, 38). Owszem, oświadcza, że Jego pokarmem, czyli podporą, punktem oparcia Jego Życia jest właśnie pełnienie Woli Ojca Swego (zob. Jan 4, 34). Lecz Pan Jezus chciał wyraźnie dowieść Swojej zależności od Ojca Niebieskiego przez poddanie się tym stworzeniom, które w porządku naturalnym, miały nad Nim, jako nad człowiekiem, jakąś władzę. Dlatego przez trzydzieści lat żył poddany we wszystkim Maryi i Józefowi, uznając w Ich władzy, Władzę Ojca. „Był Im poddany” (Łuk. 2, 51), powiada Ewangelista, streszczając w tych krótkich słowach długi okres ukrytego Życia Zbawiciela. Następnie, w czasie swego Życia publicznego, a szczególnie podczas Swej Męki, dawał zawsze Przykład posłuszeństwa ustanowionej władzy tak religijnej jak i cywilnej, poddając się również sędziom i oprawcom, stając się „posłusznym aż do śmierci, a była to śmierć krzyżowa” (Flp 2, 8). Pan Jezus przyszedłszy na świat z posłuszeństwa, chciał żyć pod posłuszeństwem i z posłuszeństwa przyjąć śmierć, powtarzał bowiem w Ogrodzie Oliwnym: „Ojcze… nie Moja, ale Twoja Wola niech się stanie” (Łuk. 22, 42). Naśladować Pana Jezusa w doskonałym życiu znaczy więc, obrać dobrowolnie życie całkowitej zależności. Św. Tomasz z Akwinu, opierając się właśnie na tym, wnioskuje, że posłuszeństwo należy do istoty stanu doskonałości.

2. Iść za Panem Jezusem oznacza jeszcze wypełnić doskonale Jego zachętę: „Jeśli kto chce za Mną iść, niech się zaprze samego siebie” (Mat. 16, 24). Otóż, największe wyrzeczenie, jakie człowiek może sobie nałożyć, jest to właśnie wyrzeczenie się własnej wolności, poddanie się we wszystkim posłuszeństwu. Istotnie, „nic nie jest milszym człowiekowi, jak wolność własnej woli, albowiem przez wolę jest on panem wszystkich innych rzeczy, może używać ich i cieszyć się nimi, jest też panem również swoich czynności. I jak człowiek, opuszczając bogactwa albo krewnych, wyrzeka się ich, tak wyrzekając się wolności własnej woli, przez którą jest panem siebie, wyrzeka się samego siebie” (Św. Tomasz z Akwinu: De perf. vitae sp.). Z tego powodu ślub posłuszeństwa jest największą i najbardziej zasługującą ofiarą, jaką człowiek może złożyć Panu Bogu.

Ofiara posłuszeństwa leży właśnie w tym, że pozwalamy innemu człowiekowi kierować naszym życiem. Każdy człowiek jest wolny, otrzymał od Pana Boga wolność, a zatem ma prawo rządzić samym sobą według własnego sądu i swego upodobania. Natomiast, kto ślubuje posłuszeństwo wyrzeka się dobrowolnie tego swojego prawa, czyniąc z niego dobrowolną żertwę dla służby, czci i Chwały Bożej. Jak żertwa u narodu wybranego była ofiarą, którą zniszczono całkowicie na cześć Pana Boga, bez oszczędzania najmniejszej cząstki, tak ślub posłuszeństwa ofiaruje całego człowieka na cześć Pana Boga. W ten sposób posłuszeństwo poświęca do głębi naszą osobowość, albo, ściślej mówiąc, poświęca wszystko co jest w niej egoistycznego, wszystko, co jest przywiązaniem do własnych upodobań, skłonności, wymagań osobistych. W tym znaczeniu nic bardziej od posłuszeństwa nie pomaga nam uwolnić się od miłości własnej i wyrzec się samych siebie. Lecz równocześnie, dalekie od tego, by niszczyć osobowość, posłuszeństwo podnosi ją w sposób najpiękniejszy, największy i najchwalebniejszy, bo przez wyrzeczenie się siebie, prowadzi do przylgnięcia całkowitego do Pana Boga, do Świętej i uświęcającej Jego Woli.

Rozmowa.

„O Jezu, stałeś się posłusznym aż do śmierci, i chcesz, by kto Cię szczerze kocha, szedł nie inną drogą, jak tą, którą Ty szedłeś” (T. J.: Fd. 5, 3). Oto postanawiam iść za Tobą drogą świętego posłuszeństwa, drogą wykutą w twardej skale Twoich Przykładów, Twojej najpokorniejszej uległości i niewysłowionego poddania się. Ty, Boże, Któremu Aniołowie podlegają, któremu są posłuszne Księstwa i Władze, byłeś poddany Maryi i nie tylko Jej, lecz również Józefowi ze względu na Maryę. Bezprzykładna to pokora, aby Bóg był posłuszny Swoim stworzeniom. O Panie, Ty się tak uniżasz, a ja się będę wynosił? Duszo moja, nie chcesz naśladować przykładu człowieka, jako rzeczy niegodnej, to bez wątpienia nie będzie niegodnym ciebie naśladować Twego Stwórcę. Jeśli nie możesz postępować za Nim gdziekolwiek idzie, staraj się przynajmniej iść za Nim tam, gdzie On zstępuje dla ciebie” (zob. Św. Bernard).

Tak, o Jezu, spraw, abym szedł za Tobą drogą posłuszeństwa i daj mi ducha żywej wiary, abym zawsze mógł rozpoznać w głosie posłuszeństwa Twój Głos, Twoją Wolę. „Naucz mnie, o Panie, polegać z zupełną ufnością na Słowie Twoim: ,Kto was słucha, mnie słucha’. Naucz mnie wyrzekać się swojej woli, bo ta ofiara jest Ci tak bardzo przyjemną, gdyż oddaję Ci we władanie tę wolną wolę, którąś mi Sam dał. Jest to Dar, który najbardziej pragnę Ci złożyć, bez żadnych ograniczeń i uszczupleń. Spraw, abym była wierną temu postanowieniu, a wówczas mimo tysięcznych burz i walk dojdę do zgodzenia się z wolą przełożonych, i ostatecznie, z przykrością czy bez przykrości, poddam się. Wiem dobrze, o Panie, że dasz mi skuteczną pomoc; właśnie za to, że dla Miłości Twojej wolę moją i rozum poddaję pod jarzmo posłuszeństwa, zdobędę zupełne nad wolą swoją panowanie. Wówczas już, będąc całkiem panem samej siebie, mogę bez podziału oddać się Tobie, ofiarując Ci wolę czystą, abyś Ty ją połączył ze Swoją” (zob. T. J.: Fd. 5, 12). Amen.

© salveregina.pl 2024