Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960 r.

Rozmyślanie.

UBÓSTWO DOBROWOLNE.

OBECNOŚĆ BOŻA. O Panie, racz mi okazać skarby ukryte w dobrowolnym ubóstwie, a zarazem i obowiązki zeń płynące.

Rozważanie.

1. Św. Tomasz poucza, że chcąc osiągnąć doskonałość miłości, trzeba jak najbardziej oderwać serce od rzeczy tego świata, by można skupić wszystkie swoje uczucia na Panu Bogu. ,,Kto posiada rzeczy doczesne, przez to samo, że je posiada, jest zniewolony do kochania ich…. Dlatego też pierwszym fundamentem zdobywania doskonałej miłości jest dobrowolne ubóstwo, to znaczy wyzbycie się posiadania własności. Tego uczy Boski Mistrz u Św. Mateusza: ,,Jeśli chcesz być doskonałym, idź, sprzedaj co masz, i daj ubogim, a przyjdź, pójdź za Mną” ( II IIae, qu. 186, a. 3).

To urzeczywistnia się w szczególniejszy sposób w życiu zakonnym przez ślub ubóstwa. Lecz również dusze poświęcone Panu Bogu, a żyjące w świecie, jeśli chcą dążyć do doskonałości, muszą praktykować dobrowolne ubóstwo. Kościół zobowiązał doń wszystkie instytuty świeckie, ponieważ stan doskonałości wymaga szczerej praktyki ubóstwa. Członkowie tych instytutów są obowiązani składać ślub lub obietnicę ubóstwa, które zakazują swobodnego używania dóbr doczesnych” (Konst. Ap. ,,Provida Mater Ecclesia”). Istota dobrowolnego ubóstwa polega właśnie na tym zrzeczeniu się swobodnego, niezależnego użytkowania dóbr doczesnych. Tylko ten, kto zrzeka się niezależnego używania bogactw, może, jak zauważył św. Tomasz, żyć ,,nie posiadając nic na własność”. W ten sposób osiąga się swobodę potrzebną, by pójść za Panem Jezusem drogą doskonałości.

2. Jeśli profesją zobowiązałeś się do dobrowolnego ubóstwa, rozważ, że utraciłeś swobodę używania rzeczy doczesnych według swej woli. Jeśliby nawet przepisy twego zgromadzenia pozwalały ci używać pewnych rzeczy, ty jednak nie możesz ich używać jako pan niezależny: ślub ubóstwa pozbawił cię tej możności. Nie możesz więc niczym rozporządzać dowolnie, nawet rzeczami koniecznymi do życia, lecz we wszystkim musisz się stosować do wskazań przepisów i uzależniać od swoich przełożonych.

Nie wszystkie reguły rozmaitych zakonów, zgromadzeń zakonnych, czy instytutów świeckich są jednakowo wymagające odnośnie używania rzeczy doczesnych: niektóre surowe, zabraniają dowolnego używania nawet najmniejszych rzeczy wartościowych, inne łagodniejsze, pozostawiają większą w tym względzie swobodę. Lecz jeśli chcesz doskonale praktykować swój ślub, trzymaj się zasady: nie używać i nie rozporządzać nigdy niczym w duchu własności. Im bardziej potrafisz żyć jakbyś nic nie posiadał, ani książki, ani ubrania, ani kawałka chleba, tym bardziej staniesz się podobnym do Pana Jezusa i będziesz Go mógł naśladować jako wolny, aż do osiągnięcia ścisłej z Nim przyjaźni.

Innym następstwem ślubu albo obietnicy ubóstwa jest przyjęcie dobrowolne, z miłości ku Panu Bogu, warunków życia podobnych do tych, w jakich żyją prawdziwi ubodzy. Ubogi jest zmuszony odmawiać sobie wygód, oszczędzać, pracować na życie. Ty, dla cnoty masz wyrzec się dobrowolnie i ochoczo rzeczy zbytecznych oraz wygód, nie możesz pozwalać sobie na żadne marnotrawstwo a ponadto musisz prowadzić życie oddane ustawicznej pracy. A to nie z chciwości ani z chęci zysku lecz dla cnoty.

Jeśli zaś kiedyś zabrakłoby ci jakiejś rzeczy potrzebnej, dziękuj Panu, że daje ci najlepszą okazję, byś żył jak prawdziwy ubogi.

Rozmowa.

O Panie, jak wielkie skarby ukryłeś w ubóstwie!

,,Ubóstwo jest to dobro, które zawiera w sobie wszystkie dobra świata, jest to wysokie panowanie nad wszystkimi dobrami tego świata, bo uczy nas nimi gardzić. Co mi znaczą królowie i panowie, ich Skarby i Łaski, gdybym z tego powodu, choćby w najmniejszej rzeczy miała obrazić Boga? Albo na co mi potrzebne honory, kiedy rozumiem, jak wielkim zaszczytem jest być prawdziwie ubogim?… Prawdziwe ubóstwo, dla Samego Boga podjęte, takie ma w sobie dostojeństwo, iż niczyjej łaski nie potrzebuje, dba tylko o Łaskę Boga” (T. J.: Dr. d. 2, 5-6).

O Panie, dzięki Ci, żeś mi pozwolił obrać święte ubóstwo, które mnie uwalnia od wszelkiej troski materialnej i oswobadza z niewoli ziemskiej! I oto ja, nędzne stworzenie, mam wielki zaszczyt służyć Tobie samemu, Królowi nieba i ziemi.

Użycz mi, o Panie, Łaski, bym zachował nienaruszone słodkie więzy świętego ubóstwa, które mnie odrywają od ziemi i przywiązują do Ciebie. Spraw, aby zgodnie z powziętymi zobowiązaniami mojej profesji, ubóstwo było istotnie ,,godłem jaśniejącym na moim sztandarze i abym je we wszystkim zachowywał: w domu, w odzieży, w mowie, a przede wszystkim w myślach” (tamże, 8). Tak, w myślach, abym nie powracał już więcej pragnieniem, ani nawet na chwilę do tego, co opuściłem z miłości ku Tobie.

Rozumiem to i wyznaję, Boże mój, że ilekroć żaliłem się na jakieś braki i niewygody, lub pragnąłem lepszego obchodzenia się ze mną, czy też życia bardziej dostatniego, ilekroć byłem wymagający, oddalałem się od ideału i praktyki dobrowolnego ubóstwa. Tak, oddalałem się również od Ciebie i powracałem do niewoli rzeczy materialnych. Cóż to za szaleństwo, o Panie, dzielić serce pomiędzy Ciebie, który jesteś bogactwem nieskończonym, a nędzne marności ziemi. Amen.

Zachęcamy do uczczenia:

1. Najświętszej Maryi Panny, Matki Boskiej Bolesnej w miesiącu lutym ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo lutowe ku czci Matki Boskiej Bolesnej.
2. Świętego Patrona dnia dzisiejszego, Św. Walentego, Kapłana i Męczennika: Nabożeństwo do Św. Walentego, Męczennika.

© salveregina.pl 2023