Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Rozmyślanie.

TAJEMNICA MIŁOŚCI.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Jezu, pomóż mi wniknąć w Tajemnicę Twojej Nieskończonej Miłości, która Cię skłoniła, abyś się stał naszym Pokarmem i napojem.

Rozważanie. 

1. Cała działalność Pana Boga na pożytek ludzi jest działaniem Miłości, wyraża się w niezgłębionej Tajemnicy Miłości, jaką żywi ku nam Pan Bóg, Dobro Najwyższe i nieskończone, podnosząc człowieka do Siebie i czyniąc go uczestnikiem Natury Bożej, oraz udzielając mu Swego Życia. Właśnie by udzielić ludziom Życia Boskiego i zjednoczyć ich z Panem Bogiem, Słowo stało się Ciałem i w Jego Osobie Bóstwo zjednoczyło się z człowieczeństwem jak najpełniej i jak najdoskonalej. Zjednoczyło się bezpośrednio z Świętym Człowieczeństwem Pana Jezusa, a przez nie z całym rodzajem ludzkim. Przez Moc Wcielenia Słowa, każdy człowiek właśnie dzięki Łasce jaką nam wysłużyło Słowo Wcielone – ma prawo nazywać Pana Jezusa swoim Bratem, a Boga Ojcem i dążyć do zjednoczenia z Nim. W ten sposób droga do zjednoczenia z Panem Bogiem stoi dla człowieka otworem: Syn Boży stając się człowiekiem i umierając na krzyżu, nie tylko usunął przeszkody w tym zjednoczeniu, ale również podał doń wszystkie środki, owszem, On Sam stał się drogą: człowiek jednocząc się z Nim – jednoczy się z Panem Bogiem. I właśnie tutaj Miłość Pana Jezusowa, przekraczając wszelkie granice, znalazła środek zjednoczenia się z każdym z nas jak najściślej i jak najbardziej osobiście, mianowicie Eucharystię. Pan Jezus stając się naszym pokarmem, czyni nas jednym z Sobą i pozwala uczestniczyć bezpośrednio w Swoim Boskim Życiu, w Swoim zjednoczeniu z Ojcem, z Trójcą Świętą. Syn Boży przyjmując przez Wcielenie nasze ciało, zjednoczył się raz na zawsze z rodzajem ludzkim. Przez Eucharystię zaś, stawszy się człowiekiem, nie przestaje łączyć się z każdym z nas z osobna. Rozumiemy więc, że Eucharystia, według zdania Świętych Ojców, może być uważana prawdziwie ,,jako przedłużenie Wcielenia: przez nie bowiem Słowo Weielone jednoczy się z każdym człowiekiem” (Leon XIII: Enc. Mirae charitatis).

2. Plan Nieskończonej Miłości, która pragnie zjednoczyć ludzi z Panem Bogiem i udzielić im uczestnictwa w Naturze i Życiu Boskim, znajduje swoje ostateczne i największe wykończenie w Eucharystii. Istotnie, w Hostii konsekrowanej mamy nie tylko samo Ciało, Krew i Duszę Chrystusa, lecz także Jego Bóstwo jako Syna Bożego, a zatem całe Bóstwo. Czyż Pan Bóg mógł znaleźć potężniejszy środek nad ten, aby nas zjednoczyć z Sobą i uczynić uczestnikami Swojej Natury i Swojego Życia? Czyż jest pokarm bardziej życiodajny niż Ciało Chrystusa Pana, które dzięki zjednoczeniu z Osobą Słowa, jest Źródłem życia i Łaski? Dając się nam na Pokarm, Pan Jezus żywi nas Swoją Istotą, upodabnia nas do Siebie i udziela nam osobiście Życia Boskiego. Przez inne Sakramenty również daje nam Łaskę, a zatem i uczestnictwo w Życiu Boskim, lecz w nich jest tylko Jego działanie, tzn., że w chwili, w której dokonuje się Sakrament np. w chwili, kiedy kapłan udziela nam odpuszczenia grzechów Pan Jezus Swoją Mocą sprawia w nas Łaskę. W Eucharystii natomiast jest Sam Pan Jezus, Który stał się Sakramentem i przychodzi do nas osobiście z całą swoją Osobą Boga-Człowieka. Przyjmując Hostię świętą, nie mamy w duszy naszej jedynie działania Chrystusa Pana, lecz mamy rzeczywiście Jego Osobę, fizycznie obecną. Otrzymujemy nie tylko pomnożenie Łaski, lecz Pana Jezusa, Źródło Łaski; nie tylko nowe uczestnictwo w Życiu Boskim, lecz Słowo Wcielone, które nas pociąga z sobą na Łono Bóstwa.

Ponadto kto przyjmuje pokarm materialny, przyswaja go sobie i przemienia w ciało i krew swoją, Pan Jezus zaś Pokarm życiodajny, ma Moc upodobnić do Siebie tych, którzy się Nim karmią i przemienić ich w Siebie. ,,Pożywanie Ciała i Krwi Pana Jezusa, mówi Św. Leon,  zmierza do tego, aby przemienić nas w to, co pożywamy”, a Św. Jan Chryzostom dodaje: ,,Chrystus jednoczy się z nami tak, że Jego Ciało i nasze stają się niejako jednym ciałem, a my czymś jednym z Nim… i to właśnie dokonuje się w tych, którzy Go gorąco miłują”.

Rozmowa.

,,O Trójco Przedwieczna! O Ogniu, o przepaści miłości! jakąż korzyść masz z naszego Odkupienia? Zadnej, albowiem nie potrzebujesz nas, boś jest Bogiem naszym. Kto ma tę korzyść? Tylko człowiek. O Miłości niewysłowiona, jak oddałeś się nam cały, cały Bóg i cały Człowiek, tak cały stałeś się naszym pokarmem, abyśmy pielgrzymując na tej ziemi, nie ustali ze zmęczenia, lecz umacniali się Tobą, Chlebie Niebieski. O człowiecze, cćż ci to zostawił twój Bóg? Zostawił ci całego siebie, całego Boga i całego Człowieka, okrytego bielą chleba. O Ogniu Miłości! Czyż nie wystarczyło Ci żeś nas stworzył na Obraz i Podobieństwo Swoje i odrodził przez Łaskę w Krwi Swego Syna, a nadto dałeś nam na Pokarm całego Siebie, Boga, Istotę Boską? Kto Cię zmusił do tego? Nie kto inny, jeno Miłość Twoja. I jak nie tylko posłałeś i dałeś Słowo dla naszego Odkupienia, tak też nie tylko pozostawiłeś Je nam na Pokarm, lecz w niesieniu Miłości ku swojemu stworzeniu, całą Istotę Boską. Nie tylko dajesz się nam, o Panie, lecz karmiąc nas tym boskim Pokarmem, czynisz nas silnymi Swoją Mocą wobec wszelkich ucisków i cierpień, skądkolwiek by mogły przyjść”.

,,O Chlebie Anielski, najwyższa i przedwieczna czystości, Ty żądasz i pragniesz tak wielkiej czystości od tego, kto Cię przyjmuje w tym najsłodszym Sakramencie, że gdyby to było możliwe, aniołowie sami powinniby się jeszcze oczyszczać wobec tej wielkiej tajemnicy. A jak się oczyści dusza moja? W ogniu Twojej Miłości, o Wieczny Boże, obmywając się w Krwi Jednorodzonego Syna Twego. O nędzna duszo moja! Jak możesz przystępować do tak wielkiej tajemnicy bez należytej czystości? Zrzucę więc z siebie niegodne szaty miłości własnej, a przyoblekę się, o Panie, w Wolę Twoją!” (Św. Katarzyna ze Sieny). Amen.

© salveregina.pl 2023