O. Idesbald Ryelandt O.S.B – Żeby lepiej komunikować
KRAKÓW 1925
WYDAWNICTWO KSIĘŻY JEZUITÓW
KOMUNIA ŚWIĘTA W ŁĄCZNOŚCI Z OFIARĄ MSZY ŚWIĘTEJ.
V. Komunia Święta najlepszym środkiem czynnego uczestniczenia w Ofierze.
II. Po drugie wypada komunikować w czasie Mszy Świętej, ponieważ akt Komunii jest najodpowiedniejszym sposobem uczestniczenia w Ofierze Świętej.
Wierny, który był obecny na Ofierze Mszy Świętej i zbliża się do Ołtarza i otrzymuje część daru ofiarnego (hostii, żertwy), by się nim pożywić, daje przez to niewątpliwy dowód, że brał czynny udział.
Żertwa, skoro ją kapłan ofiaruje, staje się rzeczą świętą, zostaje rzeczywiście oddana pod wyłączne i osobiste panowanie Bóstwa. Otóż jeśli obecni pożywają z tej żertwy, tak że ona strawiona przechodzi w ich własne życie, czy przez to nie stwierdzają w sposób najbardziej formalny, że byli świadkami ofiary nie tylko jako zwykli widzowie, ale jako uczestnicy w samym akcie religijnym? Dali przez to wyraz, że się godzą na te cele, dla których ofiara została złożona, że się z nią solidaryzują, że chcą uczestniczyć w jej skutkach i nadprzyrodzonych korzyściach.
W każdej liturgii, pogańskiej czy Chrześcijańskiej, pożywanie daru ofiarnego jest to niezaprzeczalne świadectwo, że się brało udział w ofierze. Są bowiem pewne akty i pewne ruchy religijne, których znaczenie odgadują ludzie instynktownie: nie dlatego żeby się umówili, ale przez dedukcję samorzutną, podyktowaną przez samą naturę. Takim jest np. hieratyczny ruch ofiarowania, podniesienie rąk na oznaczenie intensywnej modlitwy. Takim jest wreszcie pożywanie żertwy, żeby wyrazić czynny udział obecnych w celach i korzyściach spełnionej Ofiary. Te akty, czy ruchy, są znakami naturalnymi, czyli dyktowanymi przez samą naturę; stąd to pochodzi, że spotykamy je wszędzie, w najbardziej odległych czasach, o których nam opowiada historia Religii.
Zapewne nie każda ofiara musi się kończyć pożywaniem. Tak w religii mojżeszowej tylko ofiary zapokojne, dziękczynne i błagalne kończyły się w ten sposób. W ofiarach pokutnych przeciwnie, pożywanie mięsa zwierząt ofiarnych było wzbronione zwykłym wiernym. W Ofiarach całopalnych zaś ogień miał strawić doszczętnie żertwę, a wszystka jej krew miała być wylana u stóp ołtarza (18).
W liturgiach pogańskich, jak np. u Greków, widzimy, że pewne rodzaje ofiar, ale nie wszystkie, kończyły się pożywaniem żertwy, czyli ucztą ofiarną (19). Te uczty były uważane za część składową kultu bogów i nikomu na myśl nie przychodziło wstrzymywać się od nich. Z powodu tych właśnie obrzędów, pisze Św. Paweł do Koryntian: »Dlatego najmilsi moi uciekajcie od bałwochwalstwa… ale co poganie ofiarują, czartom ofiarują a nie Bogu, a nie chcę abyście byli towarzyszami czartów. Nie możecie pić kielicha Pańskiego i kielicha czartowskiego. Nie możecie być uczestnikami Stołu Pańskiego i stołu czartowskiego« (I Kor. X, 14.20-21).
Musimy przeto zrozumieć, że Komunia Święta z punktu widzenia liturgicznego, nie jest na pierwszym miejscu poufnym obcowaniem, mniej lub więcej serdecznym, z Panem Jezusem Niewątpliwie, takie pojmowanie Sakramentu powinno nam być bardzo drogie, ale nie powinniśmy dlatego zaniedbywać patrzenia się na Mszę Świętą i Komunię jako na jeden pełny akt liturgiczny, jako na jedną całość. Komunia Święta jest w pierwszym rzędzie najdoskonalszym środkiem uczestniczenia w Ofierze.
Naprawdę w pełni uczestniczy się we Mszy Świętej tylko wtedy, kiedy się podczas niej komunikuje. Ktokolwiek nie komunikuje, zostaje poniekąd jakby poza tym kultem Boga, poza Ofiarą w jego obecności odprawianą; przez Komunię Świętą zaś Ofiara spełniona na Ołtarzu, z całą tą miłością i czcią Boga, jaka się w Niej zawiera, staje się czymś własnym człowiekowi. Przyjmując Hostię czystą, Świętą, niepokalaną, Chrześcijanin czyni swoją, przywłaszcza sobie całą adorację, dziękczynienie, wynagrodzenie i błaganie Chrystusa; wyraża swój głęboki udział w tym ukrytym dramacie, jaki się spełnia na Ołtarzu; wyznaje swą wiarę w tę Tajemnicę; przyjmuje jako swoje intencje kapłana odprawiającego Mszę Świętą, jego modlitwy, prośby, cały jego kult religijny.
Łączmy więc chętnie Mszę Świętą z Komunią Świętą, czyli przystępujmy chętnie do Komunii Świętej w czasie tej Ofiary, której słuchamy. Przyjmując w ten sposób Hostię Świętą, bierzemy głęboki udział w tej chwale, którą składa Swemu Ojcu Chrystus, jako Arcykapłan i Żertwa (Hostia).
—————————–
Przypisy:
18. Mgr. Pelt: Historja Starego Testamentu r. XXII.
19. Dict. de ‘Antiquité grecque et romaine. Sacrifice, P. 972.
© salveregina.pl 2023