VI NIEDZIELA POZOSTAŁA PO OBJAWIENIU PAŃSKIM. Rozmyślanie. Ziarnko gorczycy. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

Wsparcie - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

ZIARNKO GORCZYCY.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Panie Jezu, niech przyjdzie Twoje Królestwo na całą ziemię, niech przyjdzie do mego serca.

Rozważanie.

1. Z tekstów dzisiejszej Mszy Świętej występuje na pierwszy plan przypowieść o ziarnku goryczy, tak krótka, lecz tak bogata w znaczenie: „Królestwo Niebieskie podobne jest do ziarnka gorczycznego, które pewien człowiek wziął i zasiał na swej roli. Jest ono mniejsze od wszystkich innych nasion, lecz gdy wyrośnie, większe jest od innych jarzyn, a nawet staje się drzewem, tak, że ptaki niebieskie nadlatują, aby sobie usłać gniazda w jego gałęziach” (Mat. 13, 31-35). Nic mniejszego i nic pokorniejszego od „Królestwa Niebieskiego”, czyli od Kościoła Świętego w Jego początkach. Pan Jezus, Który jest Jego Głową i Założycielem, narodził się w stajni bydlęcej, żył przez 30 lat w domu rzemieślnika, a tylko przez trzy lata oddawał się działalności wśród biednego ludu, głosząc Naukę tak prostą, że wszyscy, nawet nieuczeni mogli ją zrozumieć. Kiedy Pan Jezus opuścił ziemię, Kościół Święty składał się z małego grona ludzi, zebranych przy pokornej Niewieście, Maryi. Lecz ten pierwszy zarodek ma siłę tak życiodajną, tak potężną, że w kilka lat rozszerza się na wszystkie ziemie ogromnego imperium rzymskiego. Powoli w ciągu wieków, Kościół Święty z małego ziarnka gorczycznego zasianego w Sercu Matki-Dziewicy i biednych rybaków, staje się olbrzymim drzewem, rozpościerającym Swoje konary na wszystkie kraje świata, a pod Jego cieniem chronią się ludy wszelkiego języka i narodu.

Kościół Święty nie jest społecznością samych ludzi, lecz ludzi, których Głową jest Pan Jezus, Syn Boga. Kościół to cały Chrystus, czyli Pan Jezus i Jego wierni, wcieleni w Niego i tworzący z Nim jedno Ciało. Kościół Święty jest Mistycznym Ciałem Chrystusa Pana, Którego każdy ochrzczony jest członkiem. Miłować Kościół Święty, tzn. miłować Pana Jezusa. Pracować nad rozszerzeniem Kościoła Świętego to pracować nad rozwojem Mistycznego Ciała Chrystusa Pana, aby wypełniła się liczba Jego członków i by każdy członek przyczyniał się do Jego Chwały. Krótkie wezwanie: Adveniat Regnum Tuum, oznacza to wszystko i wyraża o to prośbę do Ojca Niebieskiego.

Niewiele możemy uczynić dla rozszerzenia Kościoła Świętego. Spełniajmy to przynajmniej całym sercem, przyczyniajmy się również i my naszą małą pracą, prawdziwym ziarnkiem gorczycznym, do rozwoju tego cudownego drzewa, w cieniu którego wszyscy ludzie mają znaleźć zbawienie i odpocznienie.

2. Przypowieść o ziarnku gorczycznym nasuwa nam myśl nie tylko o rozwoju Królestwa Bożego na świecie, lecz także o rozwoju tego Królestwa w naszym sercu. Czyż Pan Jezus nie powiedział: „Królestwo Boże jest wśród was” (Łuk. 17, 21)? A więc również w nas to cudowne Królestwo miało swój początek z maleńkiego nasienia: nasienia Łaski uświęcającej, którą w sposób ukryty i tajemniczy Pan Bóg zasiał w nas na Chrzcie Świętym; Łaski uczynkowej, dobrych natchnień, Słowa Bożego — semen est Verbum Dei (Łuk. 8, 11) — które Pan Jezus, Siewca Niebieski, posiał pełną Ręką w naszych duszach. Powoli to małe nasienie zakiełkowało, zapuszczało coraz głębiej korzenie, wzrastało, przenikając stopniowo całego naszego ducha, aż zdobyło nas całkowicie dla Pana Boga, gdy odczuliśmy potrzebę powiedzenia: Panie, wszystko, co mam i czym jestem jest Twoje; cały oddaję się Tobie. Pragnę być Twoim Królestwem.

Być całkowicie Królestwem Bożym tak, aby Pan Bóg był Jedynym Panem i Władcą naszego serca i aby niczego nie było w nas co by do Niego nie należało lub nie było poddane Jego Panowaniu, oto ideał duszy miłującej Pana Boga miłością totalną. Lecz jak osiągnąć pełnię rozwoju w nas tego Królestwa Bożego? Mówi nam o tym druga przypowieść, jaką czytamy w dzisiejszej Ewangelii: „Królestwo Niebieskie podobne jest do kwasu, który wzięła niewiasta i zaczyniła w trzech miarach mąki, aż się wszystko zakwasiło”. Oto drugi przepiękny obraz pracy, jaką Łaska ma wykonać w naszej duszy. Łaska została nam dana jako zaczyn, który powoli ma rosnąć i przenikać całą naszą osobowość i całkowicie ją przebóstwić. Łaska, Boski Zaczyn, została nam dana, aby uzdrowić, wychować, uświęcić naszą istotę ze wszystkimi jej władzami. Kiedy zaś doprowadzi to dzieło do końca, staniemy się wówczas całkowicie Królestwem Bożym.

Zastanówmy się jeszcze raz nad wielkim zagadnieniem naszej wierności Łasce. To Boskie Nasienie, ten zaczyn nadprzyrodzony jest w nas. Któż potrafi przeszkodzić, aby się stało olbrzymim drzewem, mogącym dać schronienie innym duszom, któż może mu przeszkodzić zakwasić wszystko, jeśli usuniemy wszystkie przeszkody wstrzymujące jego rozwój, jeśli będziemy odpowiadać jego natchnieniom i wymaganiom?

Adveniat Regnum Tuum! Tak, prośmy o pełne przyjście Królestwa Bożego również do serc naszych.

Rozmowa.

„Panie i Boże mój! Któryś mnie stworzył na Obraz i Podobieństwo Swoje, udziel mi tej Łaski, której doniosłość i konieczność dałeś mi zrozumieć, abym przy jej pomocy zwyciężył zepsutą naturę, ciągnącą mnie do grzechu i zguby. Albowiem czuję w ciele moim skłonność do grzechu, która sprzeciwia się prawem Ducha i podbija mnie w niewolę, ażebym w wielu rzeczach słuchał zmysłowości. Nie zdołani się też oprzeć jej pożądaniom, jeżeli mnie nie wesprze Twoja Najświętsza Łaska, którą tak ochotnie zlewasz do serca mego”.

„O Panie, bez Łaski niczego uczynić nie zdołam, wszystko mogę w Tobie, gdy mnie wspierasz Łaską Swoją”.

„O Łasko prawdziwie niebieska! bez ciebie nikt nie ma żadnych zasług; nie mają też znaczenia żadne dary naturalne. O Łasko przebłogosławiona, która ubogiego duchem wzbogacasz w cnoty, a opływającemu w liczne Dary dajesz serce pokorne. Przyjdź, spłyń na mnie, cd rana napełnij mnie Swą słodyczą, ażeby dusza moja nie ustała w drodze ze znużenia i oschłości”.

„Panie! błagam Cię, żebym znalazł Łaskę w Twych Oczach, gdyż Łaska Twoja wystarczy mi choćbym nie otrzymał nic z tego czego pragnie natura. Jeżeli będę kuszony i dręczony licznymi utrapieniami, nie będę się bał złego, byleby była ze mną Łaska Twoja. Ona jest moją siłą, Ona niesie radę i pomoc. Mocniejsza jest od wszystkich moich nieprzyjaciół, mędrsza od wszystkich mędrców”.

„Niech więc, Panie, Łaska Twoja zawsze mnie uprzedza i towarzyszy mi i niech to sprawi, żebym ustawicznie oddawał się dobrym uczynkom, przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Syna Twego. Amen”. (Naśladowanie. III, 55).

Zachęcamy do: