ZWIASTOWANIE NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY – Rozmyślania. CHLEB POWSZEDNI.

 

 

    

                                       

Rozmyślanie pierwsze.

W tym dniu Marya stała się:

I. Matką Bożą,

II. Matką ludzi.

 

 

„Dzień to dobrej nowiny jest” — (2 Król. 7, 9).

 

I. — Uroczystość Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny win­niśmy obchodzić z wielką radością serca, gdyż tak dla Maryi jak i dla nas jest to dzień wielkiej, z Nieba przy­niesionej nowiny. Archanioł Gabryel, jako Poseł Boży, przyniósł zdumionej Dziewicy Boże zlecenie, iż ma się stać Matką Bożą. I gdy pokorna Dziewica dała Swe przyzwolenie, w Łonie Swoim poczęła za sprawą Ducha Świętego Tę Istotę, Która jest Odwiecznym Synem Bożym, Równym Ojcu i Duchowi Świętemu. Jako Matka Boga, Króla Nieba i ziemi, została Marya wyniesiona równo­cześnie do Godności Królowej świata Której Królestwo nie będzie mieć już końca.

Jak niezmiernie wielkim została Marya w tym dniu obdarzona zaszczytem! Żaden człowiek nie mógłby wy­myślić takiej Godności, żaden Anioł jej przeczuć. Tylko Mądrość i Moc Boża zdolne były stworzyć taką Godność i wynieść stworzenie na tak zawrotną Wysokość. Marya stoi ponad wszelkim stworzeniem, Wszyscy Święci Jej służą, Wszyscy Aniołowie otaczają czcią, nawet Syn Boży był Jej poddany. Dlatego i my także czcimy Ją, pozdra­wiając Ją trzykrotnie każdego dnia, gdy dzwon wzywa nas do odmówienia „Anioł Pański”. Oddajmy wtedy cześć Synowi Bożemu i pozdrówmy Maryę tym dawnym, a zawsze nowym Pozdrowieniem, które Anioł przyniósł z Nieba, które Elżbieta uzupełniła, a Kościół zakończył pełną ufności prośbą.

 

II. — Dzisiejsze święto jest również dla ludzi dniem naj­bardziej radosnej nowiny. Przez Boskie Poselstwo został nie tylko zapowiedziany zdumiewający Cud Bożego Wcie­lenia, ale i rzeczywiście dokonany. W tym dniu stało się bez wątpienia wiadome, że Marya nie tylko dla Siebie, ale także dla nas znalazła Łaskę u Pana Boga. Najpokorniejsza i najczystsza Panna stała się Matką Bożą bez najlżej­szego naruszenia Jej Dziewictwa, a równocześnie stała się Matką naszą tak dalece, że Jej raczej niż Ewie przy­sługuje zaszczytny tytuł ,,Matki żyjących”. Przy Poczęciu ­bowiem Głowy Kościoła poczęła też w pewnym zna­czeniu wszystkie inne członki Mistycznego Ciała Chry­stusa Pana, by je porodzić do życia Łaski.

Z powodu tego można powiedzieć, że Boskie Dziecię już z Łona Matki głosiło nam to, co miało być powtórzone z Krzyża: „Oto Matka twoja”. Kochajmy, czcijmy Maryę i okazujmy się względem Niej prawdziwymi dziećmi, a wówczas i Ona będzie dla nas prawdziwą Matką. Będzie nas otaczać Miłością według słów Pisma Świę­tego: „Ja miłuję tych, którzy mnie miłują” (Przyp 8, 17).

 

Modlitwa. 

O Maryo, serce moje doznaje dzisiaj niewymownej pociechy i radości z powodu tego Poselstwa, które Cię uczyniło rzeczywiście Matką Bożą i wspólną Matką wszystkich ludzi. W połączeniu z głęboką miłością i czcią Wszystkich Aniołów i Świętych w Niebie, jak i miłych Bogu serc na ziemi, wołam do Ciebie:

Bądź pozdrowiona, Łaski pełna, pełna dla Siebie aż przeobficie i obfitująca dla mnie i dla wszystkich ludzi! Pan jest z Tobą, spraw, aby był z nami, i z nami pozostał na wieki! Błogosławionaś Ty między niewiastami, najbardziej udarowana w Swej Dziewiczej płodności między wszystkimi stwo­rzonymi istotami. Błogosławiony i Owoc Żywota Twego Jezus, Bóg Prawdziwy z Boga Prawdziwego, Którego pragniemy wychwalać i uwielbiać na wieki! Wyjednaj nam Łaskę wy­trwania, Święta Maryo, Matko Boża, modląc się za nami grzesznymi teraz, a szczególnie w godzinę śmierci naszej. Amen.

 

 

 

 

Rozmyślanie drugie.

Wcielenie Pana naszego Jezusa Chrystusa urzeczywistniło się:

I. dzięki najwyższej wspaniałomyślności Maryi,

II. dzięki najgłębszemu uniżeniu się Pana naszego Jezusa Chrystusa.

 

 

„Słowo Ciałem się stało” — (Jan 1, 14).

 

I. — Zastanów się nad ochotnym współdziałaniem Maryi, przy Wcieleniu się Pana naszego Jezusa Chrystusa. Wprawdzie Wszechmądrość Boża postanowiła, że Druga Osoba Przenajświętszej Trójcy przyjmie naturę ludzką i narodzi się z Dziewicy, ale Pan Bóg nie chciał przeprowadzić tego postanowienia bez uprzedniej zgody Najświętszej Dziewicy. Już od Wcielenia będącego początkiem Dzieła Odkupienia, miał być za­chowany ten porządek zbawienia, według którego nawet największe Łaski, jak usprawiedliwienie, uświęcenie i do­prowadzenie do szczęścia wiecznego, nie inaczej dostają się nam w udziale, jak za naszą zgodą. Wielki, od Pana Boga oświecony Doktor Kościoła, Św. Augustyn wyjaśnia to pięknie przez znane powiedzenie: „Pan Bóg stworzył nas bez nas, ale nie zbawi nas bez nas. Pan Bóg, Który cię stworzył, choć o tym nie wiedziałeś, nie uszczęśliwi cię bez tego, żebyś ty sam tego nie chciał”. Z tego powodu Pan Bóg uza­leżnił Wcielenie Swego Syna i nadanie Maryi Godności Matki Bożej od Jej przyzwolenia.

Ponadto istnieje jeszcze inny powód: Pan Bóg chciał przez to zaznaczyć nam, że wszelkie dobra mają spływać na nas przez Maryę. Nawet Pan nasz Jezus Chrystus, Sprawca wszel­kiego Dobra przez Nią został nam dany. W czym jednak okazała się szczególniej wspaniałomyślność Maryi? Przyj­mując dostojeństwo Rodzicielki Bożej okazała zarazem gotowość przyjęcia wszystkich ofiar i cierpień połączo­nych z tą nieporównanie wysoką godnością.

Czy ty jesteś także wspaniałomyślny względem Pana Boga, gdy stawia ci żądania, które nie przekonują twego ro­zumu, są przeciwne twym pragnieniom i zdają się prze­wyższać twoje siły? O, spojrzyj na wspaniały Przykład Maryi; poddaj się we wszystkim jak Ona Woli Bożej.

 

 

II. — Zastanówmy się również nad najgłębszym uniże­niem się Syna Bożego we Wcieleniu. Zaledwie Marya dała Swoje zezwolenie, Duch Święty utworzył z Naj­czystszej Krwi Jej Niepokalanego Serca Ciało ludzkie i stworzył dla Niego Duszę. W tej samej chwili Odwieczne Boskie Słowo połączyło te dwie główne części natury ludzkiej, ciało i duszę, oraz zjednoczyło najściślejszym sposobem z Naturą Boską w Jednej Osobie tak, że Bóg stał się Człowiekiem, a człowiek Bogiem. Św. Paweł Apostoł wyraża tę Tajemnicę w następujący sposób: ,,Jezus Chrystus mając Naturę Bożą nie poczytywał Swej Równości z Bogiem za przywłaszczenie, ale wyniszczył Samego Siebie przyjąwszy naturę sługi, stawszy się po­dobnym do ludzi i dla Swego sposobu Życia uznany był za Człowieka” (Fil 6—7). Pan Nieba i ziemi staje się Sługą; Nieskończony, Wszechmocny Pan Bóg, staje się małym, biednym Dziecięciem.

Ucz się prochu i popiele od uniżonego Pana Boga, jak masz się upokarzać. Kiedyż wreszcie nabędziesz pokory, jeśli tak wzruszający przykład uniżającego się Pana Boga nie może cię skłonić do nabywania tej cnoty? Pan Bóg staje się twym sługą, a ty nie chcesz nawet Pana Boga słuchać? Pan Bóg bierze na Siebie to co najmniejsze, a ciebie nie zadowala na­wet Najwyższy! On wyrzeka się wszelkiej Chwały, a ty nie możesz się Nią nasycić. On staje się tobie podobny, a ty śmiesz się wynosić nad wszystkich. Wyrzuć przeto z serca swego wszelką pychę, „gdyż byłoby to przecież, jak powiada Św. Bernard, zuchwałym uroszczeniem, gdyby nawet na widok takiego wyniszczenia i upokorze­nia się Boskiego Majestatu wstrętny robak ziemski od­ważał się pysznie wynosić”.

 

 

Modlitwa.

O pójdźmy wszyscy i oddajmy wraz z Aniołami hołd w naj­głębszej pokorze Boskiemu Dziecięciu, które Marya tego dnia z Ducha Świętego poczęła, gdyż jest Ono naszym Panem i Bogiem! Pójdźmy i uwielbiajmy Tego, Który z Miłości ku nam raczył się stać tak małym. Obejmujmy z gorącą miłością Tego Boga, skoro stał się dla nas Człowiekiem. Im głębiej się uniżył, tym milszym i droższym być dla nas powinien. Po­stawmy sobie przed oczyma niedościgniony Przykład Jego pokory i naśladujmy ją, abyśmy zasłużyli otrzymać z Rąk Jego tę koronę, którą maluczkim zachowuje. Amen.

 

 

 

 

Rozmyślanie trzecie.

Marya okazuje się

I. mądrą,

II. pokorną i posłuszną służebnicą.

 

 

„Oto Ja Służebnica Pańska” — (Łk 1, 38).

 

I. — Rozważ, jak roztropnie i mądrze zachowała się Ma­rya wobec Anioła. Daleka od wszelkiego pośpiechu i lekkomyślności badała ostrożnie, czy Posłaniec przy­chodzi do niej rzeczywiście od Pana Boga. Wiedziała skądinąd z Proroctwa Izajasza (7, 14), że obiecany Mesjasz ma się narodzić z Dziewicy, chciała tylko wiedzieć, czy propo­zycja Anioła zgadza się z Wiarą, i z zachowaniem Dzie­wictwa. Dlatego wypowiedziała się kilkoma bardzo skromnymi słowami. „Myślała, jakie by to było Pozdro­wienie”. „Że zatrwożyła się, tłumaczy Św. Bernard, świadczy to o Jej Panieńskiej nieśmiałości; że niezmieszaną została o Jej męstwie; że milczała i namyślała się o Jej roztropności”. Z jednej strony pałała pragnieniem spełnienia Woli Bożej, z drugiej strony chciała z nie­złomną wiernością i jak najdoskonalej zachować swój ślub wiecznego Dziewictwa.

Naśladuj tę wierną Służebnicę Pańską przez zacho­wanie i wierne wypełnienie ślubów, do czego zachęca cię Duch Święty słowami: ,,Jeśli co ślubowałeś Bogu, nie omieszkajże spełnić; albowiem nie podoba Mu się niewierna a głupia obietnica; ale cokolwiek ślubujesz, oddaj” (Ekl 5, 3). Podobnie wypowiada się Św. Teresa: „Uważajcie, aby słowa wasze nie były tylko słowami; mówić i czynić, obiecywać i dotrzymywać powinno być u was jednym i tym samym. Ale niestety, w obietnicach jesteśmy hojni, a w dawaniu skąpi, w dotrzymywaniu tak niedbali, że byłoby pewnie lepiej, gdybyśmy wcale albo nie tyle obiecywali i nie tak pośpiesznie”.

 

II. — Jest również godną zastanowienia głęboka pokora i posłuszeństwo Maryi względem Pana Boga i Jego Posłańca. Zdaniem Doktorów i Ojców Kościoła Marya spodobała się Panu Bogu przez czystość, ale dla pokory Swojej Poczęła Syna Bożego. Nie może nas to dziwić, ponieważ Ona Sama mówi o tym w Swym hymnie „Magnificat”, w któ­rym składa dzięki i objawia radość słowami: „Wejrzał Pan na uniżenie Służebnicy Swojej. Bo oto odtąd Błogo­sławioną zwać mnie będą wszystkie narody. Albowiem uczynił Mi wielkie rzeczy, Który Możny jest i Święte Imię Jego” (Łk 1, 48—49).

Pokora Maryi objawiła się w niezwykłym stopniu, kiedy po otrzymaniu od Anioła wyjaśnień co do swoich wątpliwości rzekła w rozstrzygającej chwili: „Otom Ja Służebnica Pańska, niechaj Mi się stanie według słowa Twego” (Łk 1, 38). A wtedy „Słowo Ciałem się stało” (Jan 1, 14). Nie, Sercem Maryi porusza nie wzbierająca Radość, ale głęboka pokora, która Ją opanowała na myśl, że Syn Boży przyjmuje postać Sługi. Marya choć wybrana na Matkę Bożą, nazywa się i zachowuje jak niepozorna Służebnica. Pan Jezus upokarza się i staje się posłusznym aż do śmierci; Marya poddaje się pokornie i posłusznie Postanowieniom Bożym przez ochotne przy­jęcie wszystkich trudów i cierpień połączonych z Macierzyństwem Bożym. Podobnie jak Ojciec Odwieczny wy­wyższył ponad wszystko Pana Jezusa dla Jego pokornego po­słuszeństwa, jak świadczy Św. Paweł (Żyd 5, 7), tak też Marya została z tego samego powodu wyniesiona ponad Wszystkie Chóry Aniołów i Świętych w Niebie.

A więc jeśli i ty chcesz znaleźć Łaskę u Pana Boga i być blisko Pana Jezusa w Niebie, wtedy ucz się od Maryi pokory i posłuszeństwa. „Jak bardzo zostanie kiedyś uczczony, powiada Św. Teresa, kto tutaj na ziemi, z miłości ku Panu Jezusowi wyrzekał się wszelkiej czci, i w tym upatrywał całą radość swoją, by być przy każdej sposobności upo­karzanym”.

 

 

Modlitwa:

O Maryo, Panno najmędrsza, najwierniejsza, najpokorniej­sza i najposłuszniejsza, Która tak dalece spodobałaś się Kró­lowi Nieba i ziemi przez Swoje Cnoty, że wybrał na Swoje Mieszkanie Twoje Przeczyste Łono, uproś i mnie tę Łaskę, abym zdołał odmienić swoją duszę oraz rozwinąć w niej takie cnoty, iżby Pan Jezus, Pan Wiecznej Chwały, przychodząc do mnie w Komunii Świętej, znalazł we mnie, a ja w Nim, miłe miejsce odpoczynku. Amen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

© salveregina.pl 2024