Żywot Św. Cyriaka i Towarzyszów Jego, Męczenników.

Źródło: Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku opracowane podług Ks. Piotra Skargi TJ, Ojca Prokopa Kapucyna, Ojca Bitschnaua Benedyktyna i innych wybitnych autorów wyd. III, 1937r

stnieje w Rzymie pałac, znany pod nazwą „łaźni Dioklecjana“, którego piękność, okazałość i trwałość każdego w podziwienie wprawia; rzadko kto jednak wie o tym, że mury te oblane są potem i obryzgane krwią wielu niewinnych Chrześcijan.

Cesarz Dioklecjan bowiem wstąpiwszy na tron, przybrał sobie za współrejenta Maksymiana, przyjaciela lat młodzieńczych. Znany ten wróg Chrześcijan z wdzięczności kazał Dioklecjanowi wystawić ów olbrzymi pałac mający mu służyć za łaźnię. Z rozkazu Maksymiana musieli przy budowie gmachu pracować jako prości robotnicy wszyscy podówczas w Rzymie żyjący Chrześcijanie. Bez różnicy płci, wieku i stanu, bez pożywienia i jakiejkolwiek płacy zniewoleni byli wykonywać najcięższe prace. Wielu z nich nie mogąc podołać trudom, wysiłki te życiem przypłaciło, wielu znów żyło w nędzy i poniewierce, padając pod razami okrutnych dozorców.

Nad smutnym położeniem Chrześcijan ubolewał mocno młody Rzymianin bogatego i znakomitego rodu, a przy tym tajny Wyznawca Nauki Chrystusa Pana. Przysyłał on biednym robotnikom od czasu do czasu dary i żywność, posługując się w tej sprawie Diakonem Cyriakiem i kilku gorliwymi Chrześcijanami imieniem Largus i Smaragd, którzy z niebezpieczeństwem życia wręczali tajemnie nieszczęśliwym jego przesyłki. Schwytani wreszcie przez chytrych dozorców na gorącym uczynku, skazani zostali na tę samą ciężką pracę. Nie mogąc odtąd swej nieszczęśliwej braci przynieść pożądanej ulgi starali się w inny sposób twardy los ich złagodzić. Pomagali słabym i strudzonym w noszeniu ciężarów, pocieszali i umieli ich natchnąć taką cierpliwością że biedacy upadając pod brzemieniem pracy śpiewali hymny na cześć Pana Boga. Pewien czcigodny starzec, któremu było na imię Saturnin, dźwigając pewnego dnia ogromny ciężar, padł bezwładny na ziemię; natychmiast pobiegł Cyriak z towarzyszami do dozorcy, wstawili się za biedakiem, oświadczyli, że go wyręczą i wzięli na barki ciężar dwakroć większy. Tenże zbudowany ich godnym naśladowania poświęceniem, doniósł o tym Maksymianowi.

Opowiadanie dozorcy wszakże nie wzruszyło srogiego tyrana, ale go tak rozgniewało, że kazał miłosiernych młodzieńców wtrącić do więzienia. W ciemnym tym lochu odwiedziło ich kilku niewidomych, prosząc świętobliwych więźniów, aby swymi modłami wyjednali im u Pana Boga przywrócenie wzroku. Cyriak wymówił kilka razy nad nimi Imię Jezus, uczynił Znak Krzyża Świętego, a niewidomi odzyskawszy wzrok, wrócili zdrowi do domu. Cud ten wkrótce ogólnie rozgłoszonym został, po ulicach rozbrzmiewały pienia na cześć Chrystusa Pana, przeto doszło nadzwyczajne to zdarzenie także uszu Dioklecjana, którego córka była przez złego ducha opętaną. Przywoławszy więc Cyriaka, kazał mu dziewczynkę wyleczyć. Tenże licząc na Pomoc Bożą, zapytał panienkę: „Czy wierzysz w Jezusa, Syna Boga Wszechmocnego?“ „Wierzę — odpowiedziała zapytana — i pragnę Chrztu Świętego“. Wtedy przyzwał Święty Pomocy Chrystusa Pana, zaklął szatana i kazał mu ciało opuścić. Rozradowana i wdzięczna Panu Bogu księżniczka prosiła natychmiast o Naukę Wiary Świętej, a oświeciwszy się w Niej dostatecznie, przyjęła Chrzest Święty. Cesarz zdumiał, widząc cud tak widoczny, ale zestarzawszy się w bałwochwalstwie, nie chciał uznać przewagi prawdziwej Wiary, i poprzestał na wypuszczeniu trzech wyznawców z więzienia, oznaczając im zarazem w mieście mieszkania.

Św. Cyriak i Towarzysze Jego, Męczennicy

Przez czas niejaki pozostawiono ich w spokoju i pozwolono im oddawać się miłosierdziu; ale wkrótce podjęto z nimi walkę na nowo. Dioklecjan wyjechał był na niejaki czas, oddając rządy Maksymianowi, który natychmiast rozkazał namiestnikowi wytoczyć proces przeciw trzem przyjaciołom. Zawezwawszy ich przed swój trybunał, starał się groźbą i prośbą przywieść ich do odstępstwa na co mu wszyscy trzej jednozgodnie odpowiedzieli: „Słuchamy i wielbimy tylko Jezusa Chrystusa, Mistrza i Pana naszego“. Rozjątrzony taką odpowiedzią namiestnik, zaryczał na Cyriaka: „Poczekajno, smoku, niezadługo ci wrócę młode lata!“ po czym wrzącą smołą polecił mu zlać głowę jego. Męczennik zniósł z wzorową cierpliwością straszliwą katuszę, mówiąc: „Chwała Ci, o Boże Przedwieczny, że Sługę Swego poczytujesz być godnym dostąpienia Królestwa Niebieskiego“. Potem zwrócił się namiestnik do towarzyszów Cyriaka, pytając ich, co wolą, czy ponieść śmierć, czy też oddać cześć bogom rzymskim. Bez namysłu odpowiedzieli, że każdej chwili gotowi oddać życie w ofierze Chrystusowi Panu. Po takiej odprawie zapytał znowu Cyriaka: „Starcze! czemuż to chcesz umierać?“ „Gdyż mi tęskno za Bogiem!“ — brzmiała odpowiedź. „Bądźże rozsądnym i złóż bogom ofiarę“, namawiał okrutnik. „Niechże ofiarę czynią ci — odrzekł Cyriak — co nie wierzą w Chrystusa“.

© salveregina.pl 2024