25 Czerwca.

Żywot Św. Rumuli dziewicy. 

(żyła około r. 560)

Źródło: Żywoty Świętych Pańskich Starego i Nowego Testamentu z dzieła Ks. Piotra Skargi, T. III, 1880r.

Ilekroć ludzi nędznych i od świata wzgardzonych widzimy, choćby co było w nich ganić, nie gardźmy nimi, bo być może, iż w czym ich nieudolność chybia, to się ubóstwem ich leczy; my zaś ich grzechy i uchybienia w przysporzenie sobie zasług i pobożności obrócić możemy, gdy ciału ich chleba a duszy pokarm nauki podamy. Upominajmy więc ubogiego ale nim nie pogardzajmy, a jeśli i bez grzechu, o którym byśmy wiedzieli żyje, czcić go wielce powinniśmy, jako możnego przyczyńcę naszego u Pana Boga. Na wielu ubogich patrzymy, ale nie znamy jaka jest którego z nich zasługa przed Panem. Lepiej zarówno ważyć sobie wszystkich i upokarzać im się tym więcej, im mniej poznać możemy który z nich jest Chrystus Pan.

Za czasu dawnego, w pewnym klasztorze Panny Maryi, była stara jedna mniszka imieniem Redempta. Miała ona tam dwie swoje uczennice, które w życiu zakonnym jako córki wychowała. Jedna z nich Rumula, przechodziła swą towarzyszkę w wielkich cnotach. Odznaczała się szczególną cierpliwością i posłuszeństwem.

W mowie ostrożna, w milczeniu pilna, w modlitwie ustawiczna, w oczach ludzi doskonałą się być wydała.

Najwyższy jednak Stwórca, przenikający głębię duszy stworzonej przez się istoty, dojrzał co jéj nie dostało i ku poprawie Rumuli, paraliżem ją nawiedził. Leżała długie czasy w łóżku żadnym nie władając członkiem, co zamiast pobudzać ją do niecierpliwości, rozwijało jej cnoty i tem więcej zagrzewało i podnosiło jej pobożność. Nocy jednej zawołała dziewica na Redemptę mówiąc: – Przyjdź matko, przyjdź matko sama! – I gdy ta z uczennicą swoją przybiegła i przy jej łóżku obie siedziały, raptem wielka światłość izdebkę jej napełniła, a dziwna jasność światłości onej serca ich wielką przeniknęła bojaźnią: strętwiały obie i oczu podnieść nie śmiały. Wtem wonność niewymowna rozeszła się wśród światłości i jakąś wdzięczną słodkością ukoiła przerażone niewiasty. Rumula drżącą Redempte uspakajała, powtarzając jej: – Nie bój się matko, jeszcze nie umieram, nie bój się matko! Podczas gdy to mówiła, światłość zwolna ustępowała i znikła, a wonność ona przez całe dwa dni pozostała w izdebce. Po czterech dniach w nocy, przyzwała Rumula swą nauczycielkę i prosząc ją o posiłek, Sakrament Przenajświętszy pobożnie z rąk jej przyjęła.

Jeszcze była Redempta od jej łóżka z uczennicą swą nie odeszła, gdy przed oknem chorej, stanęły na ulicy dwa chóry śpiewających. Uroczą, dziwną ich psalmodię zaczynał głos męski, odpowiadały mu dziewicze głosy. Wśród tego niebieskich duchów pienia, dusza Rumuli opuściła swe ciało; a chóry one podnosząc się coraz wyżej, przestały być słyszane. Dopóki tu w ciele żyła, komu się ją czcić chciało? O wzgardzonéj, ubogiej nikt nie wiedział, nikt jej nie nawiedził; w gnoju, to jest w skazitelnym ciele i w podłości ubóstwa, zatajona była perła droga. A teraz wzięta z gnoju na ozdobę niebieską, poniesiona jest do królewskiego pałacu i między cnymi przyjacioły jaśnieje, między najcenniejszymi kamieńmi wiecznej korony świeci.

O wy, którzy się tutaj bogatymi być rozumiecie, przyrównajcie bogactwa wasze ze skarbem Rumuli! Wy tu na świecie trzymacie co wnetże utracicie, a ona na drodze tego życia nic nie posiadając, wszystko doszedłszy do domu znalazła. Wy wesoły żywot wiedziecie a śmierci się boicie, ta miała smutny żywot ale śmierć wesołą. Wy doczesnej sławy ludzkiej i przyjaźni szukacie, a ta wzgardzona Aniołów za towarzyszów miała. Uczmy się wtedy gardzić doczesnymi dobrami, czcijmy ubogich, udzielajmy im co mamy, aby też oni udzielali nam ze swojego, ażeby według słów Mateusza Świętego: ,,Dostatek Łaski jaką mają w Panu, poratował nasze w tym względzie ubóstwo”. Uważajmy co sama prawda, Chrystus Pan mówi: ,,Coście wy najmniejszym uczynili, Mnieście uczynili”. Czemu żeśmy do dawania leniwi? Gdy co leżącemu na ziemi dajem, siedzącemu to w Niebie na rękę kładziemy! Niechaj Pan Bóg Wszechmogący przejmie serca nasze tą prawdą głęboką, Ten, Który żyje i króluje z Ojcem w Jedności Ducha Świętego na wieki wieków. Amen.

© salveregina.pl 2023