13 Lipca.

Żywot Świętych Piusa I. i Anakleta, Papieży, Męczenników.

(żyli około roku 150)

Źródło: Żywoty Świętych Pańskich Starego i Nowego Testamentu z dzieła Ks. Piotra Skargi, T. IV, 1880r.

Pius Święty pierwszy tego imienia Papieży był synem Ruffina, możnego obywatela z miasta Akwilei. Odebrawszy bogobojne wychowanie w domu, a wyższe nauki przy niepospolitych zdolnościach jakie posiadał, ukończywszy w Rzymie, wstąpił do stanu duchownego, i najpierw kapłanem, a następnie przez ówczesnego Papieża Hygina Świętego biskupem wyświęcony został. Wysokie zalety jego, gorliwość w obronie Wiary, wielkie dla biednych miłosierdzie, a przy tym pokutny i świętobliwy żywot, zjednały mu szacunek i miłość duchowieństwa, które po śmierci męczeńskiej Hygina Świętego, posadziło go na apostolskiej stolicy.

W początkach zaraz jego panowania rozstrzygniętą została kwestia, w którym dniu Wielkanoc obchodzoną być powinna? Żydzi nawróceni skłonni zawsze do zachowania dawnych zwyczajów, inaczej, w krajach zaś wschodnich znowu inaczej to uważano. Pius I. zniósł te różnice, wydając postanowienie, które później kilka Soborów potwierdziło: ażeby stosując się do Nauki Samego Pana Jezusa Apostołom wskazanej, uroczystość Wielkanocna w pierwszą niedzielę po marcowej pełni księżyca, w którym to dniu nastąpiło Zmartwychwstanie Pańskie, święcona była po całym katolickim świecie. On to pod surowymi karami kościelnymi wzbronił używania dóbr kościelnych na świeckie potrzeby. On powstał najsurowiej przeciw szerzącemu się podówczas zwyczajowi nie przypuszczania do Wiary Świętej żydów i pogan. On wydał rozporządzenie, ażeby dziewice poświęcające się Panu Bogu, nie mogły wykonywać uroczystych ślubów przed 25-tym rokiem życia. Za czasów tego Papieża, kilku zaciętych kacerzy do prawego Chrystusowego Kościoła szturm przypuszczało. Gorliwie walczył z nimi pasterz święty. A chcąc przeciw rozpowszechniającym się błędom kacerskim uzbrojonych nauką i męstwem postawić obrońców, założył w Rzymie akademię, której kierunek Św. Justynianowi, filozofem przezwanemu, powierzył. Mąż ten słynący w całym świecie z uczoności swojej, wydał po dziś dzień wysoko cenione dzieło w obronie nauki chrześcijańskiej przeciw zarzutom jakie jej filozofowie pogańscy czynili.

Pomiędzy nieprzyjaciółmi ówczesnego Kościoła Świętego, głównymi byli Walentyn i Marcjan, którzy ukrywając przewrotność swoją pod pozorami ostrego i pobożnego życia, lud łatwowierny w błąd wprowadzali, wielu słabszych i mniej wykształconych pociągając za sobą. Odkrył niebawem Pius Święty jad w ich nauce zawarty; starał się wszelkimi sposoby przywieść ich do odwołania głoszonych błędów, a gdy nic nie pomogło, dotknął ich klątwą kościelną, i tym koniec położył szerzącym się kacerstwom.

Tak pilne około Wiary Świętej prace, wzbudziły przeciw Papieżowi czcicieli bogów pogańskich. A chociaż panujący wtedy cesarz Antonin nie zalicza się do prześladowców Chrześcijan, i nowych praw przeciw nim nie stanowił, okrutni jednak urzędnicy miejscowi posługując się dekretami poprzedników jego, wykonywali je ściśle, ilekroć zawiść przeciwko Wierze Świętej do tego ich popchnęła. Oskarżony wtedy Pius Święty przed rzymskim starostą, jako był głową Kościoła chrześcijańskiego, wtrącony do więzienia, wiele w nim wycierpiawszy, śmierć męczeńską poniósł 165 roku. Ciało jego w Watykanie obok Piotra Świętego złożone zostało.

Anaklet Święty, rodem Grek z Aten, przez Klemensa ucznia Piotra Świętego na kapłaństwo poświęcony, objął po nim papiestwo za panowania Trajana cesarza. Mądrość i pilna troskliwość jego, licznych Kościołowi Świętemu przymnażała wiernych. Między przepisami tyczącymi się zwyczajów Kościoła Świętego, postanowił: ażeby nie mniej jak trzech biskupów wyświęcało zawsze każdego biskupa; aby księża brody i włosów nie zapuszczali i jawnie święcenia brali, aby wierni przy Mszy Świętej, Ciało i Krew Pańską przyjmowali. On to grób Piotra Świętego zbudował, obok którego później ciało jego spoczęło.

Widząc Trajan jak się w tym czasie Wiara Chrystusowa szerzyła, zagładę Chrześcijan po całym państwie swoim nakazał. Wtenczas to Ignacy Święty, biskup Antiocheński lwom na pożarcie w Rzymie był rzucony; wtenczas tak wielkie mnóstwo ofiar niewinnych ginęło, iż Pliniusz drugi, starosta, pisał do cesarza: – Codziennie tysiące umiera ludzi, którzy ani żadnym rodzajem złych uczynków, ani też uchybieniem prawom rzymskim na to nie zasługują, a jedyną ich winą jest to, iż się co rano schodzą, i jakiemuś Chrystusowi śpiewem i modlitwami chwałę czynią. Wzruszony tym cesarz, wyszukiwać Chrześcijan zakazał, zalecając jedynie karanie tych, którzy by się sami wydali. Wtedy to Anaklet Święty za Prawdę, której nauczał, męczeńską wziął koronę. A Panu Bogu na wysokości Chwała na wieki. Amen.

Uwaga.

Ten Sam Duch Święty, Który po dziś dzień rządzi, i do skończenia wieków rządzić Kościołem naszym Świętym nie przestanie, rządził też owymi pierwszymi pasterzami Chrześcijaństwa, tak wtenczas kiedy przyjmowali wysokie dostojeństwo, które niechybnie męczeństwo im w zapłacie przynosiło, jak kiedy przywiązanymi do niego prawem i obowiązkiem, stanowili przepisy i zwyczaje kościelne, wyrokowali w kwestiach moralności i Wiary. Kościół Święty z poszanowaniem wielkim przechował owe przepisy. Zastanówmy się przeto, czy tu za mało jeszcze znajdujemy pobudek, czy te są niedostateczne, ażeby nas przekonać, jak wysoką przykładać do nich wartość, jakiem uszanować je posłuszeństwem mamy?

© salveregina.pl 2023