23 Grudnia

Żywot Świętych Wiktorii i Anatolii, Dziewic i Męczenniczek.

(Żyły około 250 roku).

Źródło: Żywoty Świętych Pańskich Starego i Nowego Testamentu z dzieła Ks. Piotra Skargi, T. VI 1880r.

Za czasu prześladowania Chrześcijan przez cesarza Decjusza, były w Rzymie dwie rodzone siostry, a jak inni piszą, przyjaciółki: Wiktoria i Anatolia, dziewice. Obie córki znakomitych rodem i dostatkami rodziców, obie z piękności słynne, a odpowiednio stanowi swemu starannie wychowane, wykształcone i bardzo pobożne chrześcijanki, były zarówno chlubą ich i szczęściem. Zaledwie dorosły, wielu młodych panów rzymskich zaczęło ubiegać się o ich rękę. Między tymi rodzice wybrali Wiktorii za małżonka zacnego bardzo młodzieńca, lecz poganina, Eugeniusza, przekonani będąc, że gdy żoną jego zostanie, nawróci go, a sama najszczęśliwszą z nim będzie. Córka chętnie przystała na ten wybór, najpierw, że jej się Eugeniusz podobał, po wtóre, że podzielała przekonanie rodziców ciesząc się myślą, że duszę jego Chrystusowi Panu pozyska.

Podczas kiedy Wiktoria zaręczona już była z Eugeniuszem, o Anatolię starał się młody pan rzymski także poganin, nazwiskiem Tytus Aureliusz, namiętnie w swej pani rozkochany; ale ona poślubiwszy już pierwej dziewictwo swe Chrystusowi Panu, ani słuchać o zamężciu nie chciała. Daremnie błagał ją młodzian i namawiał, niczym jej postanowienia nie wzruszył. Udał się natenczas do Wiktorii, prosząc o jej pośrednictwo u przyjaciółki w tym przekonaniu, że ta która sama wchodzi w związek małżeński, i ją też prędzej ku temu skłoni.

Podjęła się tego Wiktoria, pragnąc serdecznie zadosyć uczynić życzeniu Tytusa. Poszła więc do Anatolii, i oznajmiwszy jej cel swego przybycia, rzekła: — Ja też jestem Chrześcijanką, i zaiste, nie zdolną dawać ci rady przeciwnej dobru twej duszy. Powiedz mi, dlaczego byś ty opierać się miała woli rodziców, odmawiając twej ręki Aureliuszowi?. Pan Bóg nie potępia małżeństwa, i sam ci przez ich usta wolę swoją objawia; pójdź za tym głosem Jego. W prawdzie obydwaj, Eugeniusz i Tytus Aureliusz są poganami, wszakże Opatrzność dlatego może nam ich właśnie przeznacza, abyśmy ich przywiodły do światła prawdziwej wiary, a i same się w tym stanie uświęciły, jak nam tego żywoty tylu świętych małżeństw zostawiły przykłady?. — Przyznaję ci siostro, odpowiedziała jej Anatolia, że stan małżeński jest świętym i błogosławionym dla tych, którzy są do niego powołani. Wszakże jest inny, wyższy nad niego i doskonalszy, stan świętego dziewictwa. Dusze takie wyłącznie Panu Bogu poświęcone, tworzą w Niebie nieodstępny orszak Baranka Bożego, jak nas tego Pismo Święte naucza. Moją też w uczynionym mu ślubie oddałam Chrystusowi Panu, przysięgając nie mieć innego na ziemi prócz Niego oblubieńca. A gdy nie odwlekając, ubiory i wszystkie moje kosztowności rozdałam ubogim, tejże nocy miałam we śnie przedziwne widzenie: Stanął przede mną cudnej piękności młodzieniec światłością niebiańską jaśniejący, z promieniejącym wieńcem na głowie, w szacie szkarłatnej, drogimi perłami ozdobionej, który wdzięczną i wesołą twarzą patrząc na mnie, rzekł: „O miłe dziewictwo, które zawsze w światłości chodzisz! gdyby twą wartość ludzie poznali, oddałby każdy wszystko co posiada, ażeby nabyć ten klejnot nieoceniony, a widziałby, że jeszcze darmo go otrzymał!“. Na te słowa ocknęłam się, i płacząc, upadłam na kolana prosząc Pana Jezusa, aby jeśli to On do mnie przemawia, raczył jeszcze powtórzyć Swą Boską Naukę. Wtedy Pan ozwał się znowu do mnie: „Dziewictwo, jest to płaszcz królewski, kto go przywdzieje, wyższym jest nad innych!. Dziewictwo, jest to perła bez ceny, jest skarb nieprzeliczony któryś za Łaską Bożą posiadła, ale czuwaj a strzeż go bacznie, bo ci go niczym świat opłacić nie zdoła.

Słuchając z pilną uwagą opowiadania tego, Wiktoria, której imię znaczy zwycięstwo, wzruszona Duchem Bożym, w tejże chwili uczuła się zmienioną na sercu. Myśl wzniosła wzięła w niej górę. — Droga siostro, zawołała, otworzyłaś mi oczy; i ja też wespół z tobą stanę się uczestniczką nagród tej wielkiej cnoty. I ja poślubiam się na wieki mojemu Panu Jezusowi. Łudziłam się w prawdzie nadzieją nawrócenia Eugeniusza, a nie zastanowiłam się, że jak tyle innych kobiet łączących się z poganami, i jego bym nie nawróciła, i sama naraziłabym na zgubę własną duszę. Módlmy się przeto jedna za drugą, abyśmy wiernie przy Oblubieńcu naszym wytrwały.

Umocniona tą rozmową Wiktoria, powróciła do domu, kosztowności i ubiory swe rozprzedała i ubogim rozdała, czekając już spokojnie spełnienia nad nią rozrządzenia Bożego. Tymczasem Eugeniusz i Tytus dowiedzieli się o owym postąpieniu swych narzeczonych, i gdy widząc w tym coś niezwyczajnego, śluby małżeńskie przyspieszyć chcieli, a obiedwie dziewice stanowczo się temu oparły, odnieśli rzecz całą do Decjusza cesarza, który je kazał wygnać z Rzymu, a do wiejskich pałaców ich oblubieńców zawieźć. Tam to namową, morzeniem głodem i wszelkiego rodzaju sposobami, albo je do małżeństwa, albo do złożenia ofiary bogom skłonić chciano. Gdy jednak te usiłowania żadnego nie odnosiły skutku, a przy tym Anatolia w Marchii Ankońskiej przebywająca, wsławiła się nawracaniem wielkiej liczby pogan; oskarżona przed cesarzem, iż była Chrześcijanką, z rozkazu jego śmierć poniosła, przeszyta będąc mieczem dnia 9 Czerwca dwieście sześćdziesiątego trzeciego roku.

Wkrótce potem Wiktoria, która w początkach swego w zamku Eugeniusza pobytu, mając dozwolone przyjmowanie odwiedzających ją dziewic z okolicy, wiele ich do Wiary Chrześcijańskiej przywiodła, skoro żadnymi mękami i cierpieniami do poślubienia go zniewolić się nie dała, oskarżona do władz pogańskich i na śmierć skazana, ugodzona przez kata w samo serce, oddała Panu Bogu ducha dnia 23 Grudnia, w tymże roku co i Święta jej towarzyszka z miłości ku temu Panu, Którego wszystko sławi na Niebie i ziemi przez nieskończone wieki wieków. Amen.

Uwaga.

Złudną po większej części bywała jak widzimy, nadzieja nawrócenia małżonków w innej jak żona wychowanych wierze. Godnym przeto naśladowania jest przykład Świętej Męczenniczki Wiktorii, która obok uczynionego ślubu Chrystusowi Panu, poznała nadto niebezpieczeństwo jakie zagraża duszom zawierających związki małżeńskie z osobami błędnej lub słabej wiary, bez pewnych zasad cnoty i moralności, a z którymi całe życie przepędzić im przyjdzie.

© salveregina.pl 2022