Przewodnik prawdziwej pobożności

O. Brunon Vercruysse SI
1886 rok.

ku użytkowi wiernych

TOM I

Czwartek.

Nawrócenie i publiczne wyznanie wiary Apostoła Tomasza.

I. Przedstawię sobie Tomasza zawstydzonego i żałującego u stóp swego Mistrza.

II. Prosić będę o doznanie tych samych uczuć, a zwłaszcza w chwili rozgrzeszenia sakramentalnego.

I. Punkt.

Jezus wzywa Tomasza, aby się dotknął ran Jego.

Rozważanie. Jakież musiało być przerażenie Tomasza na widok Boskiego Mistrza, wobec któ­rego tak źle sobie postąpił? Zaprzeczał prawdzie słów Bożych, odmawiając wiary w cud Zmar­twychwstania, który tak wyraźnie przepowiedział Zbawiciel; kładąc niejako swoje prawa i warunki, narzucił Mu swoją wolę i zachcenia, gdy mówił: Jeśli nie ujrzę w ręku jego śladów gwoździ, a nie włożę palca mego na miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej w bok jego, nie uwierzę (Jan XX). Słusznie więc mógł się obawiać, że dla swej pychy i zuchwałości zasłu­żył na sprawiedliwy gniew i oburzenie Mistrza. A jednak cóż czyni Chrystus?… Oto z przedzi­wną łaskawością skłania się do woli Tomasza, czyniąc mu tylko najłagodniejszą wymówkę: Włóż sam palec twój, a oglądaj ręce moje i ścią­gnij rękę twoją, a włóż w bok mój, a nie bądź niewiernym, ale wiernym.

Zastosowanie. Takie jest postępowanie Do­brego Pasterza, który pragnąc pozyskać naszą duszę, posuwa swą powolność względem nas aż do zaspokojenia naszych słabości i zachceń! Ja­każ to dobroć i łaskawość! Czy jej nie doświadczyłeś na sobie? Zastanów się uważnie nad przeszłym życiem, a w szczególności nad wszyst­kimi okolicznościami twego nawrócenia i oddania się całkiem bez podziału Bogu — znajdziesz wiele dowodów tej niepojętej dobroci, która skła­niała się i stosowała do twego charakteru, uspo­sobienia, do twoich pragnień i pociągów.

Uczucia. Uwielbienie… Miłość… Wdzięczność.

Postanowienie. Oddaj się z nieograniczoną ufnością w ręce Dobrego Pasterza twej duszy.

II. Punkt.

Jezus przyjmuje żal i wyznanie wiary Tomasza.

Rozważanie. Światłość i Boski, zachwycający wdzięk uwielbionego ciała Jezusowego, słodkie słowa z Jego ust płynące, a przede wszystkiem ta niepojęta łaskawość nawróciła w jednej chwili i podbiła serce Apostoła. Jakby w zachwycie duszy i nieprzytomny sobie wypowiada te tylko słowa: Pan mój i Bóg mój! Pan mój i Bóg mój! Krótkie słowa ale pełne znaczenia; zawierają głośne, uroczyste wyznanie wiary w człowieczeń­stwo i bóstwo Jezusowe, wyrażają z przedziwną siłą i mocą najżywsze uczucia czci, żalu, posłu­szeństwa, uległości, nadziei, miłości i ufności, które tkwiły w głębi duszy Tomasza. Podobały się one Jezusowi, a żałującemu Apostołowi zje­dnały przebaczenie i niepamięć przeszłości.

Zastosowanie. Nauczmy się stąd, że nie na mnogości i wyszukaniu słów polega skuteczność naszej modlitwy, ale na usposobieniu serca, z któ­rego pochodzi. Przekonajmy się, że zawsze skory jest Pan do przebaczenia, wysłuchania i udzielenia swych łask wtedy nawet, gdyśmy go ciężko obrazili. I tylko małej wierze, małej ufności przy­pisać należy, że dotąd tak mało oczyszczeni je­steśmy ze skazy grzechowej, tak ubodzy w łaski i zasługi.

Uczucia. Powtarzaj w uniesieniu ducha te słowa św. Tomasza: Pan mój i Bóg mój! Pan mój i Bóg mój!

Postanowienie. Po każdem zboczeniu z dobrej drogi, w każdej potrzebie, uciekać się będę z najzupełniejszą ufnością do Boskiego Pasterza mej duszy.

III. Punkt.

Jezus głosi zasługę wiary.

Rozważanie. Uważmy, jak Chrystus Pan od­powiada na wyznanie wiary nawróconego Apo­stoła: Iżeś mię ujrzał, Tomaszu, uwierzyłeś, bło­gosławieni, którzy nie widzieli a uwierzyli (Jan XX). Co znaczą te słowa? Oto widocznie, że mniejsza lub większa zasługa naszej wiary i zapłaty w niebie zależy nie od przekonania w skutek świadectwa cudów, ale od ślepego pod­dania rozumu objawionym słowom Bożym.

Zastosowanie. Ta żywa wiara, którą sławi Chrystus, jest owocem nadzwyczajnej łaski i da­rem Boga. A więc potrzeba, abyśmy błagali nie­ustannie o jej pomnożenie za przykładem Apo­stołów, gdy wołali do Boga: Panie, przymnóż nam wiary (Łuk. XVII). Dlaczego twoja wiara tak słaba jest, tak skąpa w dobre uczynki, w uczynki żarliwości i świątobliwości ? Czy nie dlatego, że nie dosyć gorąco modlisz się o jej pomnożenie i utwierdzenie?

Rozmowa duszy z Jezusem. Wychwalaj, bło­gosław, uwielbiaj łaskawość i dobroć miłosnego i najlepszego Zbawiciela. Proś z Apostołami o łaskę żywej wiary, która przenosi góry.

© salveregina.pl 2021