III TYDZIEŃ PO WIELKANOCY. CZWARTEK. Rozmyślanie. Modlitwa Syna Bożego. O. BERNARDYN GOEBEL

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. I., 1965r.

Rozmyślanie.

MODLITWA SYNA BOŻEGO.

Chrystus Pan, Syn Boży, uczynił nas dziećmi Bożymi i dał nam udział w swoim świętym przywileju: mówić jak dziecko do Ojca w Niebie, modlić się. Nie tylko to. Pokazał nam jak trzeba się modlić. Przykład Jego objawia nam godność, świętość i siłę modlitwy, oraz płynące z niej szczęście. Spójrzmy na postać rozmodlonego Syna Bożego!

1. Częste akty modlitwy.

Modlitwa, sposób obcowania z Panem Bogiem, jest głęboką tajemnicą każdej duszy, w którą rzadko pozwala się innym zajrzeć. Ileż dopiero tajemnic musi otaczać modlitwę ludzkiej Duszy Pana Jezusa, złączonej osobową jednością ze Słowem Bożym! Dlatego w Ewangeliach tę najdelikatniejszą Tajemnicę Życia Pana Chrystusowego okrywa jakby zasłona. Ale i z tego, czego dowiadujemy się, odnosimy potężne wrażenie. Pan Jezus modlił się wiele. Całe Jego ziemskie Życie jest wypełnione modlitwą.

Ze słowami modlitwy wszedł na ten świat. Św. Paweł Apostoł wyjawia nam tę modlitwę odmówioną bez świadków, w ciszy Bożego Serca. „Nie chciałeś ofiary i daru, aleś mi utworzył ciało. W całopaleniach za grzechy nie upodobałeś sobie. Wtedy rzekłem: Oto idę, abym pełnił, o Boże, Wolę Twoją” (Żyd. 10, 5-7). Pierwsze uderzenie Serca Pana Jezusowego było skierowane ku Panu Bogu, było modlitwą. I ta modlitwa poranna w łonie Matki wyciśnie znamię na całym życiu ziemskim Pana Jezusa: będzie ono skierowane ku Panu Bogu, zatopione w Panu Bogu, będzie życiem modlitwy.

Św. Łukasz pozwala nam przelotnie, ale głęboko spojrzeć w życie modlitwy Pana Jezusa w ciągu trzydziestu lat ukrycia w Nazarecie. Słowa dwunastoletniego Pana Jezusa, pierwsze słowa, jakie znamy z Jego Ust, dowodzą, że zjednoczenie z Panem Bogiem było zupełnie naturalną, radosną atmosferą Jego życia (Łk 2, 49). Jego działalność mesjańską, niezrównany przykład pokory i posłuszeństwa, pracowitości i skromności, opromieniało ciągłe obcowanie z Ojcem, czyniąc owocnym to ciche życie.

Opowiadając o Życiu publicznym Pana Jezusa, Ewangelie dwadzieścia sześć razy mówią o modlitwie. Wszystkie wielkie zdarzenia i czyny związane z Odkupieniem czerpią moc i namaszczenie z modlitwy. Pan Jezus modli się gdy otrzymuje od Jana Chrzest, a od Ojca pierwsze publiczne świadectwo (zob. Łk 3, 21-22). Zaraz potem spędza 40 dni na modlitwie w samotności pustyni (zob. Łk 4, 1-2). Jest to długie rozmyślanie poranne przed rozpoczęciem ciężkiego dnia pracy mesjańskiej. Każdą czynność zaczyna, przerywa i kończy modlitwą, często ciągnącą się całymi godzinami i całymi nocami, najczęściej w samotności jakiejś góry, czy pustyni (zob. Mt 14, 23; Mk 1, 35; Łk 11, 1). Szczególnie umiłował Zbawiciel ciszę ogrodu oliwnego Getsemani (zob. Łk 22, 39). Przed wyborem Apostołów czuwa na modlitwie przez całą noc (zob. Łk 6, 12). Modli się przed obietnicą Prymatu (zob. Łk 9, 18), przed Przemienieniem na Taborze, a i samo Przemienienie dokonuje się w czasie modlitwy (zob. Łk 9, 29). Modli się przed zapowiedzią i przed ustanowieniem Eucharystii (zob. Mt 14, 23; 26 nn.). Zamyka Swą mesjańską działalność nieporównaną modlitwą arcykapłańską (zob. J 17). Swą Mękę zaczyna długą, gorącą modlitwą w Getsemani (Mt 26, 36-46). Modlitewnym westchnieniem: „Ojcze w Ręce Twoje oddaję Ducha Mego” (Łk 23, 46) kończy Życie.

— Zastosowanie. Św. Franciszek Seraficki, najwierniejsze we wszystkim odbicie Zbawiciela, był też wiernym naśladowcą Pana Jezusa rozmodlonego. Znamienny sąd wypowiada o nim najstarszy biograf, Tomasz z Celano: „Stał się obywatelem Nieba, nie tyle mężem modlitwy, co samą modlitwą”. Carceri, Greccio, Alvernia i niektóre samotnie górskie, które były jedynymi świadkami jego godzin i nocy spędzonych na modlitwie, mogłyby nam wiele o tym powiedzieć. Gdziekolwiek był, idąc, czy stojąc, trwał w stałym zjednoczeniu z Panem Bogiem, bo wszystko opowiadało mu o Bożej Wielkości, Piękności, Potędze i Dobroci, wszystko go wzywało do Chwały i Miłości Bożej każda trawka, każdy robaczek, woda i ogień, niebo i ziemia. Pomyślmy tylko o niezrównanym Hymnie do słońca.

— Postanowienie. Starać się rzetelnie o stałe zjednoczenie z Panem Bogiem.

2. Stała postawa modlitwy.

Pan Jezus poświęca modlitwie nie tylko jakiś określony czas, ale żyje i pracuje w trwałym zjednoczeniu z Bogiem Ojcem. Widać to w całym Jego postępowaniu, które stale przeplata samorzutnymi, krótkimi zwrotami do Pana Boga. Pierwsza próba misyjna uczniów, uwieńczona powodzeniem, wyzwala w Nim natychmiast gorącą modlitwę dziękczynną: „Uwielbiam Ciebie, Ojcze, Panie Nieba i ziemi!” (Mt 11, 25). Przed cudownym rozmnożeniem chleba (zob. Mt 14, 19), przed uzdrowieniem głuchoniemego (zob. Mk 7, 34), przed wskrzeszeniem Łazarza (zob. J 11, 41), spogląda modlitewnie ku Niebu. „Ojcze, dziękuję Ci, żeś mnie wysłuchał”, „Ojcze, uchowaj mnie od tej godziny!”, „Ojcze, uwielbij Imię Twoje!” Te i podobne uczucia modlitewne same tryskają z Jego Serca, dowodząc, że Dusza Jego całkowicie Panem Bogiem oddycha i żyje, że spojrzenie jej jest zawsze ku Panu Bogu skierowane, by czynić „co On czyni” (J 5, 19), by z Jego Oblicza wyczytać, co czynić należy, by wiedzieć, czy godzina” już nadeszła (J 13, 1).

Kazania Pana Jezusa świadczą również o stałym Jego skierowaniu ku Bogu Ojcu. Wszystko przypomina Mu Ojcowską Dobroć i Troskliwość Boga Ojca (zob. Mt 6, 26-29). Wszystko ma dla Niego podobieństwo do spraw Bożych, nawet rzeczy najzwyklejsze i najbardziej niepozorne: ptaki niebieskie, kwiaty polne, sieć rybacka, kwas, światło na świeczniku i w ukryciu, sól, ziarnko gorczycy… Pan Jezus widzi studnię Jakubową (zob. J 4, 7-38) i widok ten staje się dla Niego obrazem wody żywej, Prawdy i Łaski Bożej. Falujące, dojrzałe łany zboża przypominają Mu Boże żniwa, które dojrzewają dla Niego w Samarii i w świecie pogańskim, czekając na Bożych żniwiarzy. Chleb, który łamią dlań uczniowie, każe Mu myśleć o duchowym pokarmie, którym żyje: o pełnieniu Woli Bożej. To wszystko jest możliwe tylko dlatego, kto naprawdę, „zawsze się modli” (Łk 18, 1).

— Zastosowanie. Oto franciszkańska serdeczność i szczęście obcowania z Panem Bogiem. Duch modlitwy otrzymany od Chrystusa Pana. – Jaki jest mój duch modlitwy? Czy otaczający świat mówi mi o Bogu-Stwórcy i budzi w duszy akty uwielbienia, miłości, wdzięczności? Jakie są przynajmniej moje pragnienia i starania?

— Postanowienie. Starać się rzetelnie o stałe zjednoczenie z Panem Bogiem.

Modlitwa.

„Panie, naucz nas modlić się!” Obudź w sercach naszych świętą tęsknotę za Tobą, byśmy Cię wszędzie szukali i wszędzie umieli znaleźć! Amen.

© salveregina.pl 2024