TYDZIEŃ PO NIEDZIELI PRZEWODNIEJ. CZWARTEK. Rozmyślanie. Święta wspólnota. O. BERNARDYN GOEBEL

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. I., 1965r.

Rozmyślanie. 

ŚWIĘTA WSPÓLNOTA.

Chrystusowi, naszemu Odkupicielowi, zawdzięczamy nie tylko niezmierzone bogactwa nadprzyrodzone: przebaczenie grzechów, życie Boże, dziecięctwo Boże, opiekę Matki w Niebie, miejsce przy Stole Bożym, prawo do Bożej Miłości i Bożego dziedzictwa, Ducha Świętego, który jest „zadatkiem” tego dziedzictwa. „Przez Chrystusa według słów Św. Pawła Apostoła mamy przystęp do Ojca” (Ef. 2, 18). Zbawiciel jednak nie tylko wyrównał przepaść między człowiekiem a Panem Bogiem, ale przerzucił też pomost między człowiekiem a człowiekiem.

1. Wspólnota mistycznej jedności.

Człowiek dzisiejszy ma wyostrzony zmysł społeczny. Wspólna niedola wzajemna złączyła miliony więźniów i wysiedleńców w przymusową wspólnotę. Każdy zawód i stan powołuje do życia osobne wspólnoty pracy. W planach są wielkie wspólnoty narodowe i państwowe. Wspólnota, w którą nas Zbawiciel zespolił sięga głębiej niż wszystkie rodzaje czysto zewnętrznego zbratania, głębiej nawet niż jedność krwi w rodzinie i wspólne pochodzenie od Stwórcy. Wszystkie obrazy, przy pomocy których Pismo Święte chce przedstawić nadprzyrodzoną wspólnotę życia duszy z Chrystusem Panem, podkreślają jednocześnie bliską więź, łączącą dusze między sobą. Jesteśmy gałązkami jednego szczepu, którym jest Chrystus (Jan 15, 5); kamieniami tej samej świątyni, która opiera się na Chrystusie jako na kamieniu węgielnym (zob. Ef. 2, 20-22; 1 Piotr 2, 5-6); członkami jednego ciała, którego Głową jest Chrystus (1 Kor 12, 27). A czy jest bliższa więź niż między gałązkami na jednym pniu, kamieniami jednej budowli, członkami jednego organizmu? Z jednego przecież źródła czerpią życie, opierają się na jednym fundamencie.

Dlatego wspólnotę ochrzczonych wyraża Św. Paweł Apostoł w zdaniu, które może wydać się przesadne: „Wszyscy wy jedno jesteście w Chrystusie Jezusie”. Apostoł sam wyjaśnia swą myśl: „Wszyscy jesteście synami Bożymi przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Bo wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa. Nie masz żyda ani Greka, nie masz niewolnika ani wolnego, nie masz mężczyzny ani niewiasty” (Gal. 3, 26-28). Wśród dzieci jednego Ojca w Niebie, wśród tych, co noszą jednakową szatę godową Łaski Chrztu Świętego, odpadają do pewnego stopnia wszelkie różnice: różnice narodowe i społeczne, różnice między mężczyznami i kobietami, oraz oparta na nich różnorodność ubioru. Co więcej, zanika poniekąd i rozmaitość osób, aby na najwyższej płaszczyźnie zakwitnąć w jedności. „Wszyscy jedno jesteście w Chrystusie Jezusie”. Tak ściśle wiąże wszystkich wspólnota nadprzyrodzona, wspólna podstawa życia. W tym śmiałym zwrocie miał prawo Apostoł oprzeć się na modlitwie arcykapłańskiej Chrystusa Pana: Jako Ty, Ojcze we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni w Nas jedno byli” (Jan 17, 21).

— Zastosowanie. Na tle tych myśli rozumiemy dobrze zdanie Św. Franciszka, które może kiedyś wydawało nam się dziwne: „Jeśli matka karmi i kocha swego syna według ciała, o ileż bardziej powinien każdy z nas miłować i karmić brata swego według ducha!”

— Postanowienie. Starać się wypełnić zlecenie Św. Pawła Apostoła: „Przyobleczcie się tedy jako wybrani Boży, Święci i umiłowani w tkliwe miłosierdzie, w dobroć, w pokorę, w cichość i cierpliwość” (Kol. 3, 12).

2. Wspólnota wzajemnej pomocy.

Jak z pnia do gałązek, z głowy do członków, tak również z gałązki do gałązki, z członka do członka ma płynąć bez przerwy dobroczynny prąd życia, w miłości biorący początek.

Tego pragnie Pan Jezus, którego miłość łączy nas z Nim i między sobą. Każe nam w Ojcze nasz modlić się we wspólnych sprawach do wspólnego Ojca w Niebie: „Ojcze nasz, Któryś jest w Niebie, Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj. I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom. I nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode złego” (Mt 6, 9-13). Miłość wzajemna Jego dzieci jest wielką intencją, w której modli się w chwili pożegnania: „Aby wszyscy jedno byli… Aby w jedności doskonałymi byli”. Ta jedność miłości ma być wobec świata dowodem Jego Boskiego Posłannictwa. „Aby i oni jedno w Nas byli, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał”. Ta jedność Miłości jest ostatnim celem Odkupienia i Łaski. „Chwałę, którą Mi dałeś przekazałem im, aby byli jedno” (Jan 17, 21-23). Czy mógł Zbawiciel jeszcze wyraźniej i jaśniej uświadomić nam głębokie podstawy Przykazania miłości, Swego Przykazania? (Jan 15, 17).

Apostołowie również z tej wspólnoty dzieci Bożych w Chrystusie Panu wyprowadzają obowiązek wzajemnej miłości. „Miłujcie się wzajemnie, boście odrodzeni nie z nasienia skazitelnego, ale nieskazitelnego”, wzywa Św. Piotr Apostoł (1 Piotr 1, 22-23). Św. Paweł Apostoł łączy wezwanie do miłości z ulubionym swym porównaniem do organizmu ludzkiego: „Bóg tak urządził ciało…, aby członki wzajemnie troszczyły się jedne o drugie. A jeśli cierpi jeden członek, wszystkie członki z nim cierpią, a jeśli jeden członek czci doznaje, wszystkie członki radują się z nim” (1 Kor. 12, 24-26). „Znoście jedni drugich w miłości, z wszelką pokorą i łagodnością. Starajmy się zachować jedność ducha, złączeni węzłem pokoju. Jedno ciało i jeden duch, jako wezwani jesteście do jednej nadziei wezwania waszego. Jeden Bóg, jedna Wiara, jeden Chrzest. Jeden Bóg i Ojciec wszystkich, Który panuje nad wszystkimi, działa przez wszystkich i jest we wszystkich nas” (Ef. 4, 1-6).

— Zastosowanie. Nasza wspólnota życia w Chrystusie Panu niech więc polega na wzajemnej wyrozumiałości, na życzliwości ofiarnej i modlitwie jednych za drugich. Więź jedności w Chrystusie Panu i więź uczynnej miłości ma się co dzień pogłębiać i wzmacniać przy Stole Pańskim. „Bo wielu jest jednym chlebem i jednym ciałem, wszyscy, którzy jednego Chleba uczestnikami jesteśmy” (1 Kor. 10, 17).

— Postanowienie. Starać się wypełnić zlecenie Św. Pawła Apostoła: „Znoście jedni drugich i wybaczajcie sobie, jeśli kto ma skargę przeciw komu” (Kol. 3, 13).

Modlitwa.

Dzięki Ci, Panie Jezu, za wielki Dar Odkupienia, za jedność rodzinną wszystkich odkupionych. Dzięki Ci za Miłość, jakiej doznałem w tej świętej wspólnocie! Wybacz mi winy przeciw miłości! Dotykały one Ciebie Samego w Twoich Członkach. Modlitwa Kościoła w okresie wielkanocnym niech będzie i moją modlitwą: „Obdarz nas duchem Swej Miłości i spraw miłościwie, byśmy jednym byli sercem!” Amen.