O samotności serca. - Salve Regina

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego

1935 r.

PRZETŁUMACZYŁ Z WŁOSKIEGO

O. W. SZOŁDRSKI C. SS. R.

TOM II.

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ

DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA.

Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz.

Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci nieskończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kiedy obrazić.

Jezu, miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba.

Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz.

Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim.

W roztargnieniach mów:

Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bowiem jest to, co dotąd uczyniłem.

Oto oddaliłem się uciekłszy i zamieszkałem na pustyni. — Ps. 54, 8.

Ratuj dusze konające

Ratuj dusze czyśćcowe

PRZYGOTOWANIE. — Samotność serca polega na oddaniu Panu Bogu całej naszej miłości. Wiedzmy, iż aby cieszyć się tą samotnością, nie są potrzebne pustynie i groty. Ci, którzy z obowiązku muszą przestawać ze światem, jeśli tylko mają serce oderwane od ziemskich przywiązań, mogą cieszyć się tą samotnością nawet na ulicach i placach. Krótko mówiąc, zajęcia podjęte dla spełnienia Woli Bożej, nie przeszkadzają samotności serca. Konieczne jest częste wznoszenie myśli do Pana Boga, do czego dopomaga wzbudzanie aktów strzelistych.

I. — Do zachowania skupienia ducha, samotność bardzo pomaga; jednakże, jak Św. Grzegorz powiada, na nic albo na bardzo mało się przyda przebywać w samotności, a mieć serce pełne myśli i przywiązań ziemskich. Aby dusza całkowicie należała do Pana Boga, koniecznie dwóch rzeczy potrzeba:

należy najpierw oderwać serce od wszelkich rzeczy stworzonych,
a następnie, całą swą miłość oddać Panu Bogu;

Na tym polega samotność serca.

Należy więc najpierw oderwać serce od wszelkich ziemskich przywiązań. „Gdybym wiedział, oświadczył Św. Franciszek Salezy, iż w mym sercu jest jedna żyłka, która nie jest dla Boga, zaraz bym ją wyrwał“. Jeśli się serca nie oczyści i nie opróżni z ziemi, Miłość Boża nie może w nie wstąpić, by objąć je całkowicie w posiadanie. Pan Bóg chce królować przez Swą Miłość w naszych sercach, lecz pragnie Sam w nich królować; nie chce towarzyszy, którzy by Go ograbili z części tej miłości, której On słusznie, bez podziału się domaga. Niektóre dusze skarżą się, że we wszystkich swych ćwiczeniach pobożnych nie znajdują Pana Boga i nie wiedzą, jakiego środka mają się chwycić, by Go znaleźć.

Tymczasem Św. Teresa wskazuje im ten środek. „Oderwij, mówi, serce od wszelkich rzeczy stworzonych i szukaj Pana Boga, a znajdziesz Go“.

Wielu, aby oderwać się od stworzeń i obcować sam na sam z Panem Bogiem, nie może udać się na pustynię, jakby tego chcieli. Wiedzmy jednak, iż aby cieszyć się samotnością serca, pustynie i groty nie są konieczne. Ci, którzy z obowiązku muszą przestawać ze światem, byleby tylko mieli zawsze serce wolne od ziemskich przywiązań, nawet na ulicach, placach i rynkach mogą się cieszyć samotnością serca i żyć w złączeniu z Panem Bogiem. Toteż czynności podjęte dla spełnienia Woli Bożej, samotności serca nie stoją na przeszkodzie. Koniecznym jest jednak częste wznoszenie myśli do Pana Boga, do czego pomaga wzbudzanie aktów strzelistych. Św. Franciszek Salezy pisze o nich, iż uzupełniają wszelkie inne modlitwy.

II. — „Uspokójcie się i zobaczcie, życiem jest Bóg“. Aby otrzymać światło Boże, które by dało nam poznać Dobroć Pana Boga, należy oderwać się od ziemskich przywiązań. Jak naczynie kryształowe, póki jest pełne piasku, nie może przyjąć promieni słonecznych, tak też i serce, przywiązane do pieniędzy, zaszczytów, zmysłowych przyjemności nie może przyjąć światła Bożego, a nie znając Pana Boga, również Go nie miłuje. — Dusza w jakichkolwiek znajduje się warunkach, aby stworzenia jej nie rozpraszały, winna się starać jak najsumienniej spełniać swe obowiązki; co się zaś tyczy wszelkich innych rzeczy, powinna sobie wyobrażać, że na świecie oprócz Pana Boga i jej, nie ma nikogo.

Należy oderwać się od wszystkiego, a szczególniej od nas samych, przez ustawiczne sprzeciwianie się swej miłości własnej. Na przykład:

dana rzecz nam się podoba; trzeba się jej pozbawić, właśnie dlatego, iż jest nam miła.
Ktoś wyrządził nam jakąś krzywdę; powinniśmy czynić mu dobrze, właśnie dlatego, iż nas skrzywdził.

Trzeba chcieć i nie chcieć; chcieć tego, czego Pan Bóg chce, nie chcieć, czego On nie chce, bez przechylenia się na którąkolwiek stronę, póki nie poznamy, jaka jest co do tego Wola Boża.

Kiedy zaś jakie stworzenie chce wstąpić do naszego serca, by posiąść część naszej miłości, należy odmówić mu wstępu, i zwróciwszy się do Pana Boga, naszego Najwyższego Dobra, powiedzieć: „Cóż ja mam w Niebie i czegom prócz Ciebie chciał na ziemi?”

Modlitwa.

Nie chcę, mój Jezu, aby stworzenia posiadały część mego serca; Ty masz być jedynym jego Panem. Niechaj inni szukają przyjemności i zaszczytów ziemskich; Ty jedynie w tym i w przyszłym życiu masz być jedynym mym Dobrem, mą jedyną Miłością. Ponieważ mnie kochasz, jak mi to okazujesz, dopomóż mi, abym się oderwał od wszystkiego, co mnie oddala od kochania Ciebie. Spraw, żeby dusza moja była jedynie zajęta podobaniem się Tobie, Któryś jest jedynym przedmiotem mej miłości. Weź w posiadanie całe me serce; panuj nad nim i spraw, by chętnie we wszystkim spełniało Twą Wolę. Matko Boża, Maryo, w Tobie ufność pokładam; Twe modlitwy mają mnie całkowicie oddać Jezusowi. Amen. (*II, 296)

Zachęcamy do: