Śladami św. Stanisława Kostki - Rostkowo

Dziesięć kilometrów na południowy zachód od Przasnysza znajduje się ciekawe miejsce – siedziba szlacheckiej rodziny Kostków. Tu w rodzinie Jana Kostki – kasztelana zakroczymskiego, w 1550 r. urodził się Stanisław, przyszły (od 1726 r.) święty katolicki i patron młodzieży. W dawnym dworze Kostków mieści się szkoła podstawowa. We wsi znajduje się sanktuarium ku czci św. Stanisława, w obecnym stanie urządzone z okazji papieskiej wizyty w 1992 r. Z czasów św. Stanisława zachowała się sadzawka, nad którą modlił się młody Stanisław i gdzie gorącą modlitwą uciszał żaby przeszkadzające mu w skupieniu. Żaba to w chrześcijańskiej symbolice uosobienie bluźnierstwa i cielesnej chuci.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

Dwór szlachecki z połowy XIX w

Rostkowo, gdzie znajduje się Sanktuarium świętego Stanisława Kostki, to dawna siedziba rodziny herbu Dąbrowa, która kilka wieków temu przyjęła przydomek Kostka, i który to w miarę upływu czasu, stał się nazwiskiem tejże rodziny. To tu, w 1550 roku, urodził się święty Stanisław Kostka, syn Jana Kostki – kasztelana zakroczymskiego. Pod koniec tegoż XVI stulecia, brat Stanisława – Paweł Kostka (chorąży ciechanowski, kasztelan zakroczymski) sprzedał wieś Grzegorzowi Zielińskiemu.

Sanktuarium Św. Stanisława w Rostkowo

W posiadaniu Zielińskich znajdowała się ona do 1834 roku, kiedy to w wyniku represji po Powstaniu Listopadowym została przez władze carskie skonfiskowana i w drodze licytacji sprzedana Ludwikowi Lemańskiemu. 50 lat później dobra należały do Grabowskich, na przełomie wieków do Dobrzańskich, a do 1939 roku – Czarnowskich, z niebagatelnym areałem 609 hektarów.

Dwór wzniesiony został około połowy XIX wieku dla rodziny Lemańskich. Od lat powojennych do dnia dzisiejszego mieści się w nim szkoła podstawowa. Budynek posiada cechy późnego klasycyzmu. Murowany z cegły, podpiwniczony, wzniesiony na planie prostokąta. W elewacji frontowej wyróżnia się 4-kolumnowy, zabudowany portyk toskański, nad którym – na wysokości pierwszego piętra – taras.

Po obu stronach osadzonych w płycinie drzwi prowadzących na ową werandę widoczne są dwa toskańskie pilastry. Na uwagę zasługuje także otaczająca tenże balkon, oryginalna z czasu budowy dworu, żeliwna krata z motywami secesyjnymi. Widoczną na zdjęciu parterową dobudówkę, dostawiono na początku lat 90-tych ubiegłego stulecia.

W środku układ wnętrza dwutrakowy z sienią pośrodku traktu frontowego mieszczącą schody na górę. Rozkład pomieszczeń po II wojnie światowej – w ramach przystosowania budynku do potrzeb edukacyjnych – został częściowo zmieniony. Czterospadowy, spłaszczony dach pokryty jest papą. Wokół dworu pozostałości parku krajobrazowego z pierwszej połowy XIX wieku.

Zawartość strony