I TYDZIEŃ PO ZESŁANIU DUCHA ŚWIĘTEGO. ŚRODA. Rozmyślanie. Wschód słońca. O. BERNARDYN GOEBEL

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.

Rozmyślanie.

WSCHÓD SŁOŃCA.

Ziemskie Życie Zbawiciela dobiegało końca. Jak słońce — zanim zajdzie — skupia niejako wszystek swój przepych i bogactwo i jeszcze raz świat pozdrawia, tak i Pana Jezusowa Miłość dosięgła szczytu w chwili rozstania. Zapragnął Pan Jezus, by zachód słońca był nowym wschodem. Zanim odda Swe Życie za świat, pragnie zacząć w świecie nowe, przedziwne życie bez końca.

1. „To jest Ciało Moje – to jest Krew Moja”.

Bardzo prosto opowiadają Ewangelie o Ostatniej Wieczerzy Pana Jezusa. Po spożyciu baranka wielkanocnego z uczniami, wypełniając przepowiednie, ustanowił Eucharystię.

Było to w Wigilię Męki, „w noc, kiedy został wydany” (1 Kor 11, 23). Pan Jezus wiedział, że droga z Wieczernika prowadzi do Getsemani, do pierwszej stacji Męki. Już stawały przed Nim posępne cienie Cierpienia, przejmując grozą. W takiej chwili wypełnił obietnicę daną przed rokiem: „Chlebem, który ja dam, jest ciało moje za życie świata” (J 6, 51). Po Wieczerzy obrzędowej „wziął chleb, błogosławił i łamał, i dał uczniom Swoim, mówiąc: „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało Moje. A wziąwszy kielich, dzięki uczynił i dał im, mówiąc: Pijcie z tego wszyscy. To jest bowiem Krew Moja Nowego Testamentu, Która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów” (Mt 26, 26-28).

Jak cicho i pokornie dokonał się Cud Miłości! Cicho wschodzi rankiem słońce, napełniając wszystko światłem i życiem. Równie cicho odbył się tajemniczy wschód słońca w ukryciu Wieczernika. To, co zapowiadał od wieków brzask symboli, a poprzedziła zorza obietnicy w Kafarnaum, stało się wspaniałą Rzeczywistością przez jedno proste słowo: słońce Eucharystii stanęło promienne na Niebie. Nie zajdzie już nigdy, aż do dnia wieczności.

— Zastosowanie. Ustanowienie Eucharystii jest jesz-cze głębszą tajemnicą wiary niż jej obietnica. Słowa Chrystusa Pana, Odwiecznej Prawdy, nie zostawiają żadnych wątpliwości. Słusznie pisze Św. Cyryl Jerozolimski: „Ponieważ Sam powiedział o chlebie: ,To jest Ciało Moje’, któżby śmiał się wahać? I ponieważ sam twierdzi: ,To jest Krew Moja’, kto by chciał jeszcze wątpić i mówić, że to nie jest Jego Krew?” Ale choć tak jasno zawarty jest w słowach Pana Chrystusowych fakt Jego Eucharystycznej Obecności, tajemnicą zostanie sposób Obecności Chrystusa Pana w Eucharystii. Nasze zmysły dostrzegają przed konsekracją i po konsekracji tylko chleb i wino. Oczywiście, Kościół Święty opierając się na słowach Chrystusa Pana uczy, że to tylko zewnętrzny kształt postaci chleba i wina, zaś istota chleba i wina zmieniła się w istotę Ciała i Krwi Pana Chrystusowej. Teologowie starają się rozświetlić te ciemności, ale do samych głębin nie mogą dotrzeć, nie potrafią uchylić zasłony i dostać się do wnętrza domu, który Mądrość zbudowała sobie w Eucharystii (Przyp. 9, 1). I im ostatecznie zostaje tylko pokorna, prosta wiara wyznająca wraz z nieletnim dzieckiem:

„Wierzę, bo rzekł Syn Boży,

Przed Nim duch mój padnie,

Bo On Słowo, prawdziwszej

Prawdy nie ma nad Nie”. (Adoro Te).

— Postanowienie. Wyraźmy naszą wiarę Panu Jezusowi w Eucharystii.

2. „To czyńcie na Moją pamiątkę”.

Dopełnieniem czynu Miłości Pana Jezusowej było zlecenie dane Apostołom: „To czyńcie na Moją pamiątkę!” Czyńcie to wszystko, co Ja uczyniłem. Wymawiajcie nad chlebem i winem słowa, które Ja wymówiłem. W Moim Imieniu, Moją Mocą. A w rękach trzymać będziecie —jak Ja — już nie chleb i wino, ale Moje Ciało i Moją Krew. I wasze słowa nie mogą się mylić, jak nie myli się moje słowo, Słowo Odwiecznej Prawdy.

Eucharystia została uwieńczona, życie sakramentalne Chrystusa Pana na ziemi nie skończy się. Musi nas Pan Jezus pozbawić Swej widzialnej Obecności: „Lepiej dla was, żebym odszedł, bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was, a jeśli odejdę, przyślę Go do was” (J 16, 7). Obecności Eucharystycznej Pana Jezusa nie będziemy nigdy pozbawieni, dokąd świat będzie istniał. Pod nieprzeniknioną zasłoną postaci sakramentalnych został z nami rzeczywiście i na zawsze.

Nad Golgotą niebo czerwieniło się już zwiastując nadchodzącą noc, gdy wzeszło Słońce Eucharystyczne, nie mające zachodu. Łagodny blask tego Słońca pada na pierwsze gminy chrześcijańskie trwające na łamaniu Chleba. Rzuca promienie w ciemność więzień i katakumb. Odbywa z Chrześcijaństwem drogę przez stulecia, na krańce ziemi. Jest jego siłą i życiem. Światło jego rozjaśnia nawet noc śmierci. Także za naszych dni: na polach bitew, w schronach, w obozach koncentracyjnych!

— Zastosowanie. Chwila ustanowienia Eucharystii podkreśla, że jest to Sakrament Miłości. Kiedy ludzie chcą usunąć Pana Jezusa z powierzchni ziemi, On buduje Sobie Przybytek wśród nich, by być ciągle ich Ofiarnikiem, Ofiarą, Towarzyszem i wszystkim. Ręką ogarniętą śmiertelnym drżeniem podaje im Testament Swej Miłości. Św. Jan opuszcza wprawdzie w swej Ewangelii znany z innych Ewangelii historyczny opis ustanowienia Eucharystii. Ale nawiązuje do najgłębszej jej treści: „Umiłowawszy Swoich, którzy na świecie byli, do końca ich umiłował” (J 13, 1), aż po kres możliwości. Św. Franciszek rozpalał żar swej miłości właśnie od Tajemnicy Ołtarza. Pierwszy jego biograf pisze: „Każdym włóknem swego jestestwa płonął miłością do Sakramentu Miłości Pana” (Celano). Tu widział uwieczniony Żłóbek i Krzyż, które tak bardzo poruszały jego serce. Za jego przykładem niech Eucharystia będzie ogniskiem naszego życia religijnego! Nasza miłość musi się ciągle na nowo rozpalać od Ołtarza. Żywa wiara pobudza do miłości, a miłość umacnia wiarę.

— Postanowienie. Wyraźmy naszą miłość Panu Jezusowi w Eucharystii.

Modlitwa.

„Nie wnikam jako Tomasz

W Twoje Święte Rany,

Lecz Bogiem Cię wyznaję,

Zbawco ukochany!

O daj mi coraz większą,

Przepaścistszą wiarę

I ufanie wieczyste

I miłość nad miarę!” Amen.

© salveregina.pl 2023