CHLEB POWSZEDNI Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego
Zawartość strony
I TYDZIEŃ ADWENTU
PONIEDZIAŁEK.
Miłosierdzie Boże we Wcieleniu:
I. uwolniło nas od najgłębszej nędzy, II. podniosło nas do najwyższej godności.
Miłością wieczną umiłowałem cię. Dlatego przyciągnąłem cię, litując się (Jer 21, 3).
I. — Pismo Święte ukazuje nam jako powód Wcielenia najczęściej Miłosierdzie Boże. Z wielu miejsc, które o tym mówią, wystarczy przytoczyć niektóre. Chrystus Pan Sam mówi, że „nie przyszedł wzywać sprawiedliwych, ale grzeszników” (Mt 9, 13), że przyszedł „szukać i zbawiać co było zginęło” (Łk 19, 10), i że „zdrowi nie potrzebują lekarza, ale chorzy” (Łk 5, 31). Żeby jeszcze wyraźniej i dokładniej uwydatnić Swą Litosną Miłość opowiada pociągające serca nasze przypowieści o zagubionej owieczce, o synu marnotrawnym, o miłosiernym Samarytaninie i wiele innych. Spojrzyjmy na naszą nędzę i biedę naszej natury od czasu grzechu pierworodnego, na nasze osobiste grzechy i wysławiajmy nieskończone Miłosierdzie Boże, które uprzedza nas Miłością. Pan Bóg znał nasze grzechy, przewidywał ich skutki, i w Swym Miłosierdziu postanowił uwolnić nas od nich. Sam stał się naszym Odkupicielem i wszystkie nasze biedy, za wyjątkiem grzechu, przyjął na Siebie. „Miłością wieczną — powiada przez Proroka — umiłowałem cię, dlatego ulitowałem się nad tobą, przyciągając cię do mnie z tego zepsucia”. „Miłosierdzie Boże, żeśmy nie zniszczeli” (Tren 3, 22). Jak radosne uczucia wdzięczności winny przenikać serca nasze przy rozważaniu tego Dzieła Miłosierdzia Bożego wobec nas! Jak Świętej Teresie narzucają się nam słowa psalmu: „Zmiłowania Pańskie na wieki wyśpiewywać będę”. Prośmy Najmiłosierniejszego Pana Jezusa, żeby nie dopuścił, iżbyśmy mieli wypaść kiedy z Królestwa Jego Miłosierdzia i Łaski.
II. — Wydobycie nas z przepaści nędzy nie było jednak największym dziełem Miłosierdzia Bożego. Jeszcze większym Darem było podniesienie nas do godności Dziecięctwa Bożego i wyposażenie nas doczesnymi i wiecznymi Dobrami Łaski i Chwały. Pan Bóg chciał nas biednych nie tylko podnieść z błota, ale także posadzić z książętami ludu swego (Ps 112, 7). Chciał nas zrównać z Książętami Nieba, tj. z Aniołami. Jak niewymownie i niepojęcie wielkie są te Dobra, które zgotowało nam Wcielenie Chrystusa Pana! Dzięki temu wszystko otrzymaliśmy w Darze: z niewolników piekła staliśmy się Dziećmi Bożymi, z odrzuconych błogosławionymi, z nędznych grzeszników dziedzicami Jego Wiecznych Darów! „Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani w serce człowiecze nie wstąpiło, co Bóg nam w Niebie przygotował”. Możemy tylko domyślać się czym ono nas uszczęśliwi, ale wypowiedzieć tego nie potrafimy. Jedno tylko określenie zamyka wszystko w sobie: Pan Bóg Sam będzie nagrodą naszą. O niezgłębiona Litości Miłosierdzia Pana Boga mego i Ojca mego! „Poznaj więc o Chrześcijaninie — woła Św. Leon Papież — twoją godność i przez grzeszne postępowanie nie wracaj do stanu dawnej nędzy, ty który stałeś się uczestnikiem Natury Bożej. Nie zapominajmy nigdy, że wyrwani jesteśmy z mocy ciemności i przeniesieni do wiecznej światłości, do Królestwa Bożego. A ponieważ wszystko to otrzymaliśmy w Darze od naszego Odkupiciela, a także środki potrzebne do ich dostąpienia, dołóżmy wszystkich sił, żebyśmy przybrani w tę szatę Dziecięctwa Bożego mogli wejść na Gody Niebieskie.
Modlitwa:
Mój Boże! Królujesz na Wysokości i patrzysz na niziny tak Niebieskie jak ziemskie. Któż może pojąć Twe Miłosierdzie, przez które podniosłeś mnie z nędzy do godności używania Twych Dóbr Niebiańskich! Dodaj, błagam, do tych Zmiłowań Twoich jeszcze tę Łaskę, żebym coraz lepiej poznawał Twoją Miłość i uczył się miłować Ciebie z całego serca, jak tego wymaga wzajemność. Pociągnij mnie całkowicie do Ciebie, do Twej Miłości, abym, jak Twój Jednorodzony Syn złączył się nierozdzielnie z naszą naturą, tak ja przez Łaskę złączył się z Tobą tu docześnie i tam wiecznie. Amen.
Zachęcamy do praktykowania uczczenia Tajemnicy Wcielenia Bożego: Nabożeństwo na okres Adwentu.
© salveregina.pl 2022