II TYDZIEŃ WIELKIEGO POSTU. ŚRODA. Rozmyślanie. O trzykrotnym zaprzaniu się Św. Piotra.

UWAGA!

W środy Wielkiego Postu zgodnie z kan. 1252 § 3, zawartym w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 roku, obowiązuje POST ILOŚCIOWY. Szczegóły o obowiązujących postach są opublikowane w wpisie: Nauki katolickie o Wielkim Poście. 

I. Wyobraź sobie Św. Piotra, jak na podwórzu Kajfasza stoi i grzeje się koło ognia wraz z żołnierzami i sługami arcykapłana.

II. Proś, byś dobrze poznał siebie i własnym siłom zbytnio nie ufał.

I. Punkt.

Przyszła jedna ze służebnic najwyższego kapłana, a widząc, że się Piotr grzeje, spojrzawszy nań rzekła: I ten był z Jezusem Nazareńskim. A on się zajrzał przed wszystkimi mówiąc: Niewiasto, nie znam Go — ani wiem, ani rozumiem, co mówisz. (Marek XIV — Łuk. XXII — Mat. XXVI).

ROZWAŻANIE DUCHOWNE [*]. Ewangelia nam opowiada, że Piotr ochłonąwszy z pierwszej trwogi, szedł za Jezusem z daleka do miasta aż wewnątrz, do dworu Kajfasza. Tam to, na głos służebnicy za­piera się książę Apostołów swego Boskiego Mistrza, on, który bardziej jak wszyscy inni zapewniał Go o swej niezłomnej wierności! Jakiż to smutny upadek, jakże haniebne odstępstwo!

ZASTOSOWANIE. Któżby nie poznał w osobie Św. Piotra, słabości natury ludzkiej i nie przejął się bojaźnią o swą własną przyszłość? Jednakże, ponieważ nie ma skutku bez przyczyny, starajmy się poznać dla własnej nauki, co było przyczyną upadku książęcia Apostołów.

Ojcowie Święci, wymie­niają przede wszystkim cztery:

1) zbytnią ufność we własne siły;
2) niedbalstwo w czuwaniu i modlitwie:
3) lekkomyślne narażanie się na nie­bezpieczeństwa;  
4) oziębłość połączona z próżną ciekawością.

Piotr, mówi Św. Mateusz, szedł za Jezusem z daleka… aby widział koniec… Przejdź w myśli swoje upadki, błędy i zboczenia, a zobaczysz, że przypisać je zawsze musisz jednej z tych przyczyn.

UCZUCIA [**]. Błagaj Pana pokornie, aby smutne doświadczenie z przeszłości zachowało cię od złego na przyszłość. Podziękuj, że cię podźwignął z upadków twoich.

POSTANOWIENIE [***]. Miej się na baczności prze­ciwko głównej przyczynie twoich upadków. — Proś o Łaskę, byś ją dobrze poznał i zwycięsko zwalczał.

PRZEKAŻ 1.5% PODATKU
na rozwój Salveregina. Bóg zapłać
KRS: 0000270261 z celem szczegółowym: Salveregina 19503

II. Punkt.

A gdy wychodził ze drzwi, ujrzała go druga służe­bnica i rzekła tym, co tam byli: I ten był z Jezusem Nazareńskim. A po wtóre zaprzał się z przysięgą, że nie znam Człowieka. (Mat. XXVI).

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Przestrach Piotra wzmaga się w miarę większego niebezpieczeństwa i sprawia jeszcze cięższy upadek. Pierwsze zaprzanie się było prostym kłamstwem i wyrazem małoduszności, gdyż mówił przeciwko własnemu przekonaniu i uczuciu serca swojego; w drugim zaprzaniu się przybywa krzywoprzysięstwo. Tak to następuje upa­dek po upadku i staje się coraz cięższym.

ZASTOSOWANIE. To zwykła droga, którą po­stępuje namiętność. Ktokolwiek uczyni najmniej­sze ustępstwo względom ludzkim, łakomstwu, ciekawości, gniewowi, zmysłowym rozkoszom albo jakiej innej złej skłonności, jest już nią fatalnie porwany — musi prawie koniecznie iść coraz dalej. Nie mów więc nigdy: „Pozwolę jeszcze na to zaspokojenie namiętności, a ona mnie potem już zostawi w spokoju”: albo też: „Dotąd mogę jeszcze posunąć się w złem — dalej przenigdy”; to by bowiem znaczyło, znać siebie bardzo źle — strasznie byś się rozczarował! Namiętności podo­bne są do ognia, a ogień nie mówi nigdy: już dosyć. Są to słowa Św. Augustyna. On mówił z doświadczenia. — Cóż powie na to twe własne doświadczenie?

UCZUCIA. Ubolewaj nad twoim zaślepieniem i nad tym, żeś się dał porwać namiętnościom, które cię do upadku przywiodły.

POSTANOWIENIE. Będę silnie i ochoczo stawiał opór już pierwszym poruszeniom i podnietom do złego.

III. Punkt.

A gdy czas wyszedł jakoby jednej godziny, rzekł mu jeden ze służebników najwyższego kapłana: Czasem ja ciebie nie widział w ogrodzie z Nim? — A… ci, co tam stali mówili Piotrowi: Prawdziwie z nich jesteś, boś i Gali­lejczyk jest. Zaprzał się tedy zasię Piotr — począł zaklinać i przysięgać: Iż nie znam Człowieka Tego, o Którym po­wiadacie. (Marek XIV — Łuk. XXII — Jan XVIII).

ROZWAŻANIE DUCHOWNE. Patrz, jak strasznie postąpił na drodze nieprawości Piotr Święty! W mniej jak dwóch godzinach zaparł się trzy razy Pana Jezusa. Przysiągł fałszywie dwa razy; i w końcu, chcąc potwierdzić swoje krzywoprzysięstwo, przeklina okropnie samego siebie! Ach! jakiż to wstyd, jaki smutek dla Serca Boskiego Mistrza, który w tej samej chwili, zaledwie o kilka oddalony kroków, znosił z Miłości ku niemu najsroższe zniewagi!

ZASTOSOWANIE. Mimowolnie nasuwa nam się tutaj pytanie: dlaczego dozwolił Pan, aby ten, którego przeznaczył na Głowę Kościoła Swojego upadł tak haniebnie? Przede wszystkim zaś dlaczego chciał, ażeby Ewangeliści oznajmili to światu całemu? Stało się to, jak nauczają tłumacze Pisma Świętego z trzech przyczyn:

1) aby niezrównana godność Pasterza pasterzy połączyła się w Św. Piotrze z głęboką pokorą i z wielką wyrozumia­łością dla słabości swoich podwładnych;
2) aby dowodnie okazać, że Kościół Katolicki, ten wielki Cud świata, będąc oparty na tak samej w sobie, kruchej podstawie, jest Dziełem Wszechmocnego, a nie ludzi;
3) nareszcie, aby przestrzec wszyst­kich ludzi, że choćby nie wiem do jakiej doszli godności lub życia świątobliwości, powinni zawsze pamiętać o własnej niemocy i nieustannej potrze­bie Łaski Bożej.

Chwalmy i uwielbiajmy Mądrość Zamiarów Bożych.

ROZMOWA DUSZY [****] ze Św. Piotrem, któremu trwoga odjęła zastanowienie się i pamięć na wszystkie, zaledwie kilka godzin przedtem dane, uroczyste zapewnienia o swej wierności i poświę­ceniu się dla Pana Jezusa.