Pan Jezus pociesza nas.

Źródło: O. Jerzy od Św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

Wsparcie - Wesprzyj ofiarą nasze dzieło!

Rozmyślanie.

Pan Jezus pociesza nas:

I. przykładem chętnego znoszenia własnych utrapień

II. oraz pomocą, jaką nam zsyła do znoszenia naszych zmartwień.

„Jezu, pociecho utrapionych, zmiłuj się nad nami” (z Litanii do Najświętszego Imienia Jezus).

I. — Nie ma serca ludzkiego, które by nie wiedziało co to zmartwienie. Zmartwienie, inaczej strapienie jest świadomością przygniatającego nas zła fizycznego lub moralnego. Jest rzeczą ludzką odczuwać własne troski, zmartwienia i dolegliwości. Wszak już Job mówił: „Czyż ciało moje jest ze spiżu?” (Job 6, 12). Ale w tym niedoskonałość nasza, że my tak odczuwamy swoje zmartwienia i strapienia, jak gdyby inni ich nie mieli albo nie doznawali większych. Przeżywamy po prostu samolubnie swoje zmartwienia, a co gorsza, często się nimi przygnębiamy. Potrzeba było istotnie przykładu Pana Jezusa, aby nas nauczyć i zachęcić do znoszenia wszystkich utrapień tego życia. O gdybyśmy przynajmniej wiedzieli, że utrapienia tego życia nie są nawet godne wspomnienia wobec Chwały Niebieskiej jaka nas czeka. Niestety nie wiemy co to Chwała Nieba, dlatego sam Król Nieba zstąpił na ziemię, by wziąć udział w naszych zmartwieniach. Pan Jezus zwykł pocieszać utrapionych podwójnym sposobem: przez Swój Przykład i przez Swoją Pomoc.

Na Górze Oliwnej był tak bardzo smutny, tak do głębi zmartwiony, iż wyznał: „Smutna jest Dusza Moja aż do śmierci” (Mt 26, 38). Na krzyżu nawet był opuszczony od Swego Ojca Niebieskiego, iż żalił się: „Boże Mój, czemuś Mię opuścił?” (Mt 27, 46). Jakaż jeszcze przykrość, jakież zmartwienie, jakież opuszczenie może nam się wydawać zbyt ciężkie, gdy rozmyślamy o utrapieniach Duszy Pana Jezusowej? Nas przynajmniej pociesza często Dobry Pan Bóg rozmaitymi Łaskami, podczas gdy Syna Swojego Najmilszego pozbawił wszelkiej pociechy w największym utrapieniu. Święty Paweł każe nam uznać tę Delikatność i Dobroć Pana Boga: „Błogosławiony Bóg, Ojciec Miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy, Który nas pociesza we wszelkim utrapieniu naszym” (2 Kor 1, 3).

II. — Pan Jezus pociesza utrapionych nadto przez Swoją Pomoc. Pomaga On duszom, jeśli z wiarą wzywają Jego Imienia, wylewa na naszego ducha oleje ukojenia, aby tak dusze nasiąkłe Łaską, okazywały tężyznę w znoszeniu wszelkiego rodzaju doświadczeń, a nawet jaśniały radością. Dlatego mówił Pan Bóg już przez usta Proroka Izajasza: „Iżali może zapomnieć niewiasta niemowlęcia swego?… A choćby ona zapomniała, wszakże Ja nie zapomnę o tobie. Oto na Rękach Moich napisałem cię” (Ks. Iz. 49, 15). Jeśli dotknie cię Lewicą Swoją i utrapi, to Prawicą Swoją obejmuje cię przez wewnętrzne pociechy; jeśli dopuści na ciebie pokusy i oschłości ducha, to zarazem wspomaga cię Swoją Łaską, abyś wszystko mógł przyjmować dla Jego czci i dla twego zbawienia. Jest On wierny w niesieniu tobie Pomocy, o ile tylko Mu ufasz i z Łaską Jego współpracujesz; a zwłaszcza nie żebrzesz u stworzeń o współczucie. Nie wyjawiaj zbyt pochopnie swoich utrapień bliźniemu, bo w ten sposób nie tylko on cię nie pocieszy, ale ty przyprawisz o smutek swego bliźniego. Pan Bóg chce, abyśmy zmartwienia nasze przedstawiali Samemu tylko Panu Bogu, a najlepszym wyjściem było by nawet z Panem Bogiem o nich nie mówić. Czyż On nie wie o tym, co ci dolega, czyż On nie jest zawsze z tobą: „Jeśli Bóg z nami, kto przeciwko nam?” (Rz 8, 31).

Modlitwa:

O Jezu, Pociecho utrapionych, jak obfitą pociechę zgotowałeś mi na moje godziny cierpienia przez myśl o Twoim Przykładzie. Dzięki Ci za wszystkie dotychczasowe pociechy i radości, których mi nie szczędziłeś dotychczas w Służbie Twojej! Jak cierpliwie powinienem wszystko znosić, gdybym przynajmniej zważył, że Ciebie obrażałem i na żadną pociechę nigdy nie zasłużyłem. A jakąż pociechą niewysłowioną jest dla mnie myśl, że tyle dla mnie wycierpiałeś. A gdy już pomyślę o tej Chwale Wiecznej i Niepojętej, jaką mi przygotowałeś w Swoim Królestwie Niebieskim, wtedy już powinienem wychodzić z siebie z radości. Jeśli już na ziemi tyle można doznać radości i pociechy, to czymże jest Twoje Niebo, o Jezu? Amen.

Zachęcamy: