Niezgłębione cierpienia duchowe.

Kliknij i otrzymaj za darmo: Niezbędnik modlitewny za dusze czyśćcowe

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. I., 1965r.

UWAGA!

W poniedziałek Wielkiego Postu zgodnie z kan. 1252 § 3, zawartym w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 roku, obowiązuje POST ILOŚCIOWY. Szczegóły o obowiązujących postach są opublikowane w wpisie: Nauki katolickie o Wielkim Poście.

Rozmyślanie.

NIEZGŁĘBIONE CIERPIENIA DUCHOWE.

Z Wieczernika udał się Zbawiciel do ogrodu na zboczu Góry Oliwnej. Chodził tam często wieczorem na modlitwę (zob. Łuk. 22, 39). Dzisiaj jest szczególnie poważny. U wejścia do ogrodu pozostawia ośmiu Uczniów, polecając im: „Zostańcie tu, aż odejdę tam i będę się modlił” (Łuk. 26, 36). Tylko Piotra, Jakuba i Jana zabiera ze sobą do Ogrodu Oliwnego. Jego smutek przechodzi powoli w straszliwe cierpienia Duszy. Jest to tajemniczy wstęp do rozpoczynającej się Męki. I coś więcej jeszcze. Te cierpienia duchowe stanowią właściwie najdonioślejszą część Męki, jej istotną głębię. Starajmy się krok za krokiem przeniknąć Tajemnicę Konania w Ogrójcu. Proste opowiadanie ewangeliczne wskazuje okoliczności zewnętrzne, które pozwalają nam domyślać się wielkości Cierpień Pana Chrystusowych.

1. Pan Jezus żali się Apostołom i modli się do Ojca.

Zbawiciel, wszedłszy do Ogrodu Oliwnego, mówi do trzech uczniów: „Smutna jest Dusza Moja aż do śmierci. Zostańcie tu i czuwajcie ze Mną” (Mat. 26, 38). Dotychczas Pan Jezus znosił w milczeniu, bez skargi trud i ciężar Swego zbawczego posłannictwa. Walczył samotnie i zwierzał się tylko Ojcu w modlitwie. Teraz z Ust Jego wychodzi skarga wobec Apostołów, którym w pożegnalnej Mowie Arcykapłańskiej obiecywał siłę i pociechę. „Smutna jest dusza moja aż do śmierci”. Prosi ich, by Go nie pozostawiali samego: „Zostańcie tu”. Pragnie ich współczucia i szuka ochrony w ich miłości: „Czuwajcie ze mną!” Syn Boży szuka u ludzi pomocy i pociechy. Pozwala nam przez to wejrzeć w głąb śmiertelnej męki duchowej.

Zwierzywszy się trzem Apostołom ze swego duchowego ucisku, idzie Zbawiciel dalej w głąb Ogrodu Oliwnego. Pada na twarz i modli się: „Abba, Ojcze, wszystko dla Ciebie możliwe, oddal ode mnie ten kielich!” (Mk 14, 36). Dotychczas Zbawiciel, mówiąc o czekającej Go Męce, okazywał gotowość jej podjęcia, a nawet świętą tęsknotę do cierpienia. „Muszę być chrztem ochrzczony, a jakże jestem udręczony, dopóki się to nie spełni” (Łuk. 12, 50). Jeszcze przed kilku dniami, idąc do Jerozolimy gdzie czeka Go śmierć, wyprzedził swych uczniów, jak gdyby nie mógł się doczekać godziny Męki (zob. Mk 10, 32). Teraz zaś, gdy ta godzina nadeszła, błaga Ojca, by oddalił od Niego kielich cierpienia, jeśli to możliwe. Wypowiada tę prośbę w postawie pokornej, ze szczerością syna, odwołując się do Wszechmocy Boga Ojca, dla której z pewnością możliwe są i inne drogi zbawienia ludzi. Jak niewypowiedzianie gorzki musiał być ten kielich Męki, który Mu Bóg Ojciec zgotował! Jakże wzdryga się przed tym cierpieniem cała Jego ludzka natura!

— Zastosowanie. Nasz wierny lud okazywał zawsze szczególne umiłowanie dla obrazów przedstawiających Mękę w Ogrojcu. W swych chwilach ogrójcowych szukał pociechy i mocy w cichych kapliczkach z obrazem Zbawiciela zlanego krwawym potem. I znajdował ją tam. Rozumiał Zbawiciela. Przez Jego Mękę w Ogrójcu pragnął oczyścić od przekleństwa grzechu wszelkie cierpienia duchowe, nawet te największe, śmiertelne, uświęcić je i wysłużyć moc do ich znoszenia.

— Postanowienie. W cierpieniach duchowych szukać pociechy i mocy u Zbawiciela w Ogrójcu.

2. Krwawy pot Pana Jezusa.

Cierpienie duchowe Zbawiciela coraz bardziej się wzmaga. Doznaje On wszystkiego, co może człowieka duchowo pognębić: lęk, przerażenie, odraza i mdłości, smutek i przygnębienie (zob. Mk 14, 33; Mat. 26, 37-38). Dwa razy powstaje i chwiejąc się, śmiertelnie blady, powraca do trzech Apostołów, szukając u nich pociechy i pomocy. Dwa razy powraca i powtarza prośbę do Ojca, upadłszy na ziemię. Wreszcie występuje Mu na Twarzy zimny krwawy pot, spływający kroplami na ziemię (Łuk. 22, 44). Oto prawdziwe konanie, śmiertelne cierpienie, spowodowane najboleśniejszym uciskiem duchowym. Te ciężkie krwawe krople, które spływają po bladym obliczu, zraszając szaty i ziemię, dają prawdziwe pojęcie o niezgłębionej męce duchowej Zbawiciela. Ten punkt szczytowy męki w Ogrójcu obejmuje pierwsza tajemnica bolesna Różańca Świętego: „Któryś za nas krwią się pocił”. Musiał to być obraz wzbudzający litość. Oto Syn Boży na kolanach na twardej skale, twarz śmiertelnie blada, pochylona aż do ziemi. Cała postać drży, zlana krwawym potem. To znów wstaje, załamuje ręce, wznosi oczy pełne łez do Ojca Niebieskiego. Błaga drżącymi wargami: „Abba, Ojcze, wszystko dla Ciebie możliwe, oddal ode Mnie ten kielich”. Powtarza tę prośbę raz i drugi. Potem znowu pada na ziemię, ponownie zroszony krwawym potem, płacze i żali się. Twarde skały nawet winny by się ulitować. Któż z nas zaznał takiej męki duszy?

— Zastosowanie. Nie brak i nam chwil ogrójcowych: ciężkie doświadczenia, dręczący niepokój sumienia, oschłość w modlitwie, zniechęcenie do pracy, brak zrozumienia, rozczarowania, niepowodzenia i wszelkiego rodzaju krzyże. Nieśmy je ze Zbawicielem na Górę Oliwną, staną się przez to lżejsze, Bierzmy udział przez pobożną modlitwę w Jego Konaniu wielkoczwartkowym, polecajmy. Mu ostatnią, największą duchową udrękę, mękę naszego konania.

Ratuj dusze konające

Ratuj dusze czyśćcowe

— Postanowienie. Błagać Konającego Zbawiciela o pomoc na chwilę śmierci.

Modlitwa.

Zbawicielu, zlany krwawym potem! Dziękuję Ci, że poniosłeś tyle duchowych cierpień dla mojej pociechy i pokrzepienia. Przepraszam Cię pokornie za to, że tylekroć nie umiałem wytrwać w wewnętrznych doświadczeniach: za moją niecierpliwość, za opieranie się Woli Bożej, za brak odwagi. Wszystkie duchowe cierpienia, szczególnie chwilę mojej śmierci łączę już dzisiaj z Twoim Konaniem w Ogrojcu. Uświęć je i uczyń zbawiennymi dla mnie. Ofiaruję Ci również cierpienia moich współbraci, krewnych i dobrodziejów. Amen.

Zachęcamy do: