OKTAWA ZESŁANIA DUCHA ŚWIĘTEGO. SOBOTA. Rozmyślanie. Dary Ducha Świętego. O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY

Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.

UWAGA!

Rozmyślanie.

DARY DUCHA ŚWIĘTEGO.

OBECNOŚĆ BOŻA. — O Duchu Święty, rozwijaj we mnie Swoje Dary, abym był zawsze czuły na Twoje poruszenia.

Rozważanie.

1. Widzieliśmy już, że niemożliwą jest rzeczą nastawić się doskonale na Pana Boga, na świętość, bez pomocy Ducha Świętego. Ta pomoc nie jest zastrzeżona dla dusz uprzywilejowanych, lecz jest potrzebna każdemu Chrześcijaninowi. Istotnie, na Chrzcie Świętym każda dusza, razem z Łaską uświęcająca, otrzymuje Dary Ducha Świętego i cnoty wlane, a one są nadprzyrodzoną zasadą działania. Dzięki temu stajemy się zdolnymi postępować cnotliwie nie tylko z punktu widzenia ludzkiego, lecz nadprzyrodzonego, i mamy możność wypełniać uczynki zasługujące, a zatem skutecznie dążyć do osiągnięcia świętości. Dary Ducha Świętego natomiast są nadprzyrodzoną zasadą, dzięki której stajemy się zdolnymi przyjmować Pomoc Ducha Świętego, rozpoznawać Jego Natchnienia i odpowiadać im. Innymi słowy, Dary są stałym usposobieniem, jakie Pan Bóg wlewa w nasze władze, abyśmy mogli przyjmować poruszenia Ducha Świętego i iść za nimi. Św. Tomasz przyrównuje je do żagli okrętowych: jak wiatr dzięki żaglom, porusza i niesie okręt, tak Duch Święty przez Dary porusza i prowadzi naszą duszę. Jeśli marynarz rozciąga żagle w łodzi, to znaczy, że chce płynąć, posługując się nie tylko wiosłami, lecz także korzystając z wiatru. Podobnie, jeśli Pan Bóg wlał w duszę naszą Dary Ducha Świętego, to znaczy, że pragnie, aby postępowała nie tylko ćwicząc się czynnie w cnotach, lecz także korzystając z Pomocy Ducha Świętego. Lecz podczas gdy marynarz może rozciągnąć żagle na barce, ale nie może wzbudzić wiatru, Pan Bóg nie tylko dał nam Dary Ducha Świętego, lecz ponadto także moc zastosowania ich do czynów, kiedy i jak chce. Sam fakt, że Pan Bóg chciał włączyć do naszego organizmu duchowego Dary, jest oczywistym dowodem, iż pragnie uczestniczyć w dziele naszego uświęcenia i udzielać nam Pomocy Ducha Świętego.

2. Encyklika Divinum illud mugnus” poucza: ,,Sprawiedliwy, który już żyje życiem Łaski i działa przy pomocy cnót, potrzebuje tych Siedmiu Darów, które przypisuje się szczególnie Duchowi Świętemu. Przez nie człowiek staje się bardziej posłusznym i mocniejszym, a zarazem może iść łatwiej i z ochota za ,,pobudka Bożą”. ,,Pobudka Boża” jest właśnie natchnieniem i poruszeniem Ducha Świętego. Lecz człowiek z natury swojej choćby był najrozumniejszy i pełen dobrej woli, jest niezdolny zrozumieć i iść za taką pobudką: ,,Człowiek zmysłowy, mówi Św. Paweł, nie ogarnia tego, co od Ducha Bożego pochodzi, ponieważ głupstwem mu się wydaje. I nawet nie jest w stanie tego zrozumieć” (1 Kor 2, 14). Oto Dary Ducha Świętego są nam dane właśnie po to, aby nas uczyniły czułymi na ,,pobudkę Bożą”. Bez nich nie moglibyśmy przyjmować Natchnień Ducha Świętego. Z tego możemy poznać wartość Darów, a zarazem i potrzebę ich pełnego rozwoju w nas. Istotnie, także i Dary, które otrzymaliśmy w zarodku na Chrzcie Świętym, mogą podobnie jak i Łaska uświęcająca i cnoty wlane, wzrastać i rozwijać się aż do śmierci. Wielką pociechę daje ta myśl, że, przy głębokiej jedności naszego organizmu nadprzyrodzonego, Łaska, cnoty i Dary wzrastają równocześnie i równolegle ze wzrostem miłości. Jeśli chcemy, aby Dary rozwijały się doskonale w naszej duszy, powinniśmy się ćwiczyć bezustannie w miłości. Postępowi w Miłości Bożej będzie odpowiadał nowy rozwój Darów. Dary są żaglami duszy, lecz te żagle mogą pozostać zwinięte, związane naszym egoizmem, miłością własną, przywiązaniem do siebie samych i do stworzeń. Miłość zaś uwalnia żagle z wszelkiej przeszkody i rozwija je na słodki powiew Ducha Świętego. Im bardziej żagle będą rozwinięte i wyciągnięte, tym będą czulsze na najmniejsze nawet poruszenie Boskiego Pocieszyciela.

Rozmowa.

,,Widzę Cię, Boże Ojcze, Słowo i Duchu i pojmuję, że szukasz w swojej najwyższej mądrości i wiecznej dobroci swego stworzenia tak, iż zdawać się może, że nie znajdujesz ani chwały, ani upodobania, poza nim, chociaż ono jest tak nędzne. Duch zaś Twój jest miłością, z miłości szuka człowieka i chce go posiąść. Serce, które przyjmuje Ducha, podobne jest do krzaka, który widział Mojżesz, płonącego a nie spalającego się. W najwyższej czystości płonie ono pragnieniem, aby Boga nie obrażano, ale Go uwielbiano, pali je to pragnienie, ale nie spala”.

,,Przybądź, Duchu Święty. Przyjdź w jedności Ojca, upodobanie Słowa, chwało aniołów. Ty jesteś, o Duchu prawdy, nagrodą Świętych, odpocznieniem dusz, światłem w ciemnościach, bogactwem ubogich, skarbem tych, którzy Cię kochają, nasyceniem łaknących, pocieszeniem pielgrzymujących, w Tobie mówiąc krótko – kryją się wszystkie skarby”.

,,O Duchu Święty, w mądrości wiecznej przynaglasz słodko, a nie odbierasz wolności rozumnym stworzeniom, które pragną Twych darów. Pukasz do serca wszystkich, lecz pukasz delikatnie, starając się, aby każdy przygotował się na przyjęcie Twoich darów. Idziesz miło nucąc i cicho zawodząc. Idziesz weseląc się, lub zawodząc i starając się, aby każdy przygotował się na przyjęcie Cię. Niech rozum podziwia, wola niech uzna, niech pamięć obejmie Twoją niezmierzoną dobroć, o Duchu Święty, który dajesz duszy siebie samego i swoje dary! O Duchu pochodzący od Ojca i Słowa, dajesz się duszy w sposób tak słodki i delikatny, że często jest on niezrozumiany, a jeśli nie niezrozumiany, to przez niewielu oceniony. A przecież oprócz swej dobroci wlewasz w duszę potęgę Ojca i mądrość Syna: a dusza stawszy się tak potężna i mądra, zdolna nosić Cię w sobie jako miłego mieszkańca, obsypując Cię pieszczotami, czyli może postępować tak, że Ty będziesz sobie w niej podobał i nie opuścisz jej” (Św. Maria Magdalena de Pazzis). Amen.