9. Co należy czynić, aby dojść do doskonałości? – O doskonałości chrześcijańskiej

Lecz może powiesz: ta praca jest nad moje siły. Zaprawdę tak jest. O własnych siłach ani kroku na drodze Bożej zrobić nie zdołasz, lecz jeżeli z twojej strony nie braknie dobrej woli i modlitwy, Bóg sam będzie cię wspierał, umacniał tak, że jak orzeł wzbijesz się na wyżyny, które dzisiaj wydają ci się niedostępne. Sprawdziło się to na wielu świętych, jak np. na św. Teresie, która czas jakiś chciała pogodzić życie zakonne z pociechami ziemskimi, ale potem całkowicie oddała się Bogu i do wysokiej doszła doskonałości.

Powiesz może: mam liczne przeszkody, bo i własną słabość, i troskę 0 chleb, i zależność od rodziny, i codzienny obowiązek. Święci mieli taką samą, co i ty naturę, to jest podległą skażeniu, a w dążeniu do doskonałości natrafiali nieraz na większe jeszcze trudy i walki, mimo to wsparci łaską Bożą zwyciężyli. I ty przy pomocy Bożej zwyciężysz, tylko mów często do siebie za św. Augustynem: „Mogło tylu przede mną, a czemuż bym ja nie mógł?”32.Albo powtarzaj słowa św. Franciszka Salezego: „Muszę stać się świętym”. Jeżeli zaś czasem się potkniesz, nie zrażaj się, bo i w życiu niektórych świętych spoty­ kamy podobne zachwiania się.

Powiesz może: nie chcę być świętym. Niech inni pną się wyżej, dla mnie przystoi raczej niższych trzymać się szczebli. Tak się wymawia nie pokora prawdziwa, która zawsze jest mężna i ochocza do rzeczy Bożych, ale małoduszność, lenistwo i czułość dla siebie, a oziębłość dla Boga i bliźnich. Co byś powiedział o słudze, który by chciał być uległy w rzeczach małych i lek­ kich, a odmawiał posłuszeństwa w cięższych i bardziej przykrych? Podobnie 1Panu Bogu niemiłe są dusze, które jednych grzechów unikają, a drugich do­ puszczają się z przywiązaniem, jedne obowiązki spełniają, a drugie zaniedbują lub lekceważą. Czy chcesz do nich należeć? Ale w takim razie możesz swoje zbawienie narazić na niebezpieczeństwo.

Powiesz może: nie mam na tyle czasu, aby w ślad za pobożnymi kobietami przesiadywać ciągle w kościele, należeć do wielu bractw, spowiadać się co tydzień itd. A któż tego wszystkiego od ciebie żąda? Przecież to nie jest ko­ nieczne do doskonałości. Czyń tylko dobrze to, czego Bóg i Kościół od ciebie wymaga, spełniaj wiernie wszystkie przykazania i obowiązki stanu, módl się, przystępuj do sakramentów świętych i korzystaj z praktyk pobożnych, na ile w twoim stanie możesz, a staniesz się doskonałym chrześcijaninem.

Powiesz wreszcie: dla mnie już za późno, bo znaczna część życia upłynęła daremnie. Nie mów: za późno, bo dopóki żyjemy na ziemi, możemy wrócić do Boga i nagrodzić, co się utraciło, naprawić, co się zepsuło. Czy nie znasz przypowieści Pańskiej o powołaniu do winnicy? Dobry Bóg, jak ów gospodarz ewangeliczny, o różnych porach wychodzi na rynek świata, by wzywać robotników do winnicy, to jest do pracy nad uświęceniem duszy. Jednych wzywa w zaraniu życia i prawie od kolebki uprzedza swoimi łaskami. Tak wezwał np. św. Mikołaja, św. Rocha, św. Alojzego, św. Stanisława Kostkę, św. Agnieszkę, św. Weronikę, św. Różę itd. Innych wzywa o godzinie szóstej, to jest w rozkwicie młodości. Tak wezwał np. św. Anzelma, św. Andrzeja Kor- siniego, św. Jana Bożego i wielu innych, którzy czas jakiś stronili od Boga lub nie służyli Mu gorliwie, lecz prędko się ocknęli i poszli za głosem Pańskim. Innych wzywa o godzinie dziewiątej, to jest w pełni lat, gdy już wiek dziecięcy i młodzieńczy upłynął w lenistwie, a nawet w grzechach. Tak wezwał św. Augustyna, św. Kamila, św. Ignacego Loyolę, św. Magdalenę, św. Małgorzatę z Kortony itd. Nawet o godzinie jedenastej, czyli prawie o zmierzchu życia, wychodzi Gospodarz niebieski, by tę lub ową duszę pociągnąć do doskonalszej służby, gdyż litościwy jest i miłosierny, a miłosierdzie Jego z wieku na wiek.